Post rock combineren met hardcore / metalcore: het is een ongewone combinatie die we de laatste tijd wel meer zien. Gezien mijn voorliefde voor post rock was ik wel eens nieuwsgierig wat dit zou geven, ondanks ik hardcore / metalcore absoluut niet kan smaken. Van de band is heel weinig te vinden op het internet.
Wolvennest is terug met een nieuw album. Tot voor hun passage op Alcatraz in 2019 had ik hier niet van opgekeken. Sedert hun memorabele optreden in de kleinste tent op de festivalweide ben ik fan. Wolvennest mag je gemakshalve indelen bij de post-metal bands. In realiteit is het geluid wat complexer en zijn er raakvlakken
Puur instrumentale muziek: toegegeven, daar ben ik niet zo wild van. Uitzonderingen zijn bands zoals Karma To Burn, Toundra, My Sleeping Karma en sommige albums van Long Distance Calling en natuurlijk het meesterwerk van Steve Rothery, ‘The Ghosts Of Pripyat’. En dan nog heb ik soms moeite een ganse cd in eens ruk te beluisteren.
An ethereal and moving post rock experience of infinite atmosphere! Reigning as one of the most well-known experimental instrumental groups out there with a respected musical legacy spanning nearly 20 years, Irish four-piece God Is An Astronaut will reach a career benchmark upon the release of their 10th studio album, Ghost Tapes #10. Founded by
‘Burden’ is het debuutalbum van de Poolse band Give Up To Failure, die heel mooie atmosferische, melancholische post rock speelt. Dit album is heel geschikt om eens te relaxen in een luie zetel met een goed glas en wondermooie muziek. ‘Sedation’ begint erg rustig en ingetogen om dan iets meer op tempo te geraken. Je
‘Sielulintu’ is het debuut album van Einvigi, een Finse folk / post black metal band. Opgericht in 2014 door Petteri Granberg wou de band een sound creëren waarin de Finse mythologie gecombineerd werd met de roots van Finse metal en folk muziek. Toegegeven, het heeft zes jaar geduurd om tot een debuutalbum te komen maar
Het Oostenrijkse soloproject van Harakiri For The Sky’s zanger heeft in dit vervloekte jaar niet enkel een album ‘Traktat’ uitgebracht (de review konden jullie hier lezen), maar ook de ep ‘Resilienz’. Gezien het hoge angststoornis-gehalte van Karg hoeft dat niet te verwonderen in tijden waarin ongeziene muzikale en gezondheidscrisis zich aan elkaar naaien. Helaas is
Slowly Building Weapons is een band uit met leden uit zowel Australië als Japan, een niet alledaagse combinatie dus. Veel info over deze band is er niet te vinden, behalve dat ‘Echos’ hun derde album is en dat de band een combinatie van doom en hardcore speelt, gecombineerd met klassieke elementen. Nu, op ‘Echos’ is
Nu en dan eens wat aangename, rustige muziek, waar je na de vele uren metalgeweld en de vaak drukke dagtaak en het soms hectische leven of (zoals nu) wat somberder tijden eens nood kan aan hebben: dat kan altijd deugd doen om eens te onthaasten of meer “zen” te worden. Welnu, het nieuwe album van
Sólstafir!! Een schitterende band en één van de beste live bands van de laatste jaren. Ik herinner me nog hun passage in Alcatraz: voor velen was dit een onbekende band maar ik was al grote fan en had ze al live gezien op Grasspop. Ik gaf al aan veel vrienden de tip dat Solstafir wel
