HellFest @ festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

– Noot van de redactie: Dit is niet echt een verslag, maar eerder een impressie. Het is immers niet mogelijk om alles te zien, te horen, mee te maken op een festival met zes podia in je dooie eentjes. Ook al omdat er een aantal restricties zijn op gebied van bands fotograferen. Maar ook door de drukte is het soms niet haalbaar om bepaalde bands te gaan bekijken. En, op zaterdag toch, speelde ook het regenweer MUSIKA parten. –

Na de toch wel enorm drukke zaterdag met vrij veel regen, hopen we vandaag, voor de vierde en laatste dag van HellFest, toch op beter weer en iets minder drukte. We worden uiteindelijk op beide wensen op onze wenken bediend.

*Foto’s: Bad Situation / Deficiency*

Foto’s maken van drie bands binnen het tijdsbestek van een half uur is ons nog nooit gelukt en lukt ons ook vandaag niet. Zo spijtig genoeg niets over Pencey Sloe, een Franse alternative rock band. Bad Situation mag aftrappen om mainstage 2. Dit tweetal zorgt voor een heel traditionele sound van hard rock en metal die ons maar heel matig weet te raken. De melodic thrash metal sound van het eveneens Franse Deficiency weten we beter te smaken. Vooral het enthousiasme dievan dit gezelschap uit gaat zorgt voor een goed gevoel.

*Foto’s: Sorcerer / Sang Froid*

Het Franse hardcore gezelschap Sorcerer mag openen op het podium in de “Warzone”. We hadden een andere band met diezelfde naam verwacht en komen dus vrij bedrogen uit, want dit vinden we toch wel dertien in een dozijn. Gelukkig maakt Sang Froid heel veel goed met een knap opgebouwde set op het “Temple” podium. Deze gothic / dark rock band beschikt over een heel knappe stem. We herkennen Thomas achter de microfoon, een artiest die we ook kennen van Regarder Les Hommes Tomber. Cosmic Psychos, een punk rock band uit Australië lieten we dan ook compleet aan ons voorbij gaan.

*Foto’s: Heriot / Destinity*

Ook voor het Britse alternative rock gezelschap Hotwax maken we geen tijd vrij omdat we op dat moment kiezen voor het Britse Heriot. Hun visie op metalcore is niet echt iets waar we warm voor lopen en we gaan dan ook vlug richting “Altar” stage voor het Franse Destinity. Dit gezelschap weet ons wel te boeien met een mix van melodic thrash metal en death metal. De heren zorgen zo voor een knappe sound die ze vakkundig weten neer te zetten.

*Foto’s: Pensees Nocturnes / High On Fire*

Het Franse Pensees Nocturnes zorgt voor black metal, maar dan wel op een vrij eigenzinnige manier neer gezet daar ook blaasinstrumenten af en toe een prominente rol krijgen zodat soms een soort van avant garde / jazzy sfeertje opduikt. Een heel ander muzikaal verhaal krijgen we van het Amerikaanse stoner metal / doom / sludge trio High On Fire die, als je het ons vraagt, waarschijnlijk beter tot zijn recht zou komen op de meer intieme “Valley” stage dan op de grote mainstage 1. Toch laat het drietal hier een niet onaardige indruk na. Dit keer missen we zo Gel, een Amerikaanse hardcore / punk band uit New Jersey.

*Foto’s: Dool / Brand Of Sacrifice*

De tijdschema’s op de verschillende podia lopen vanaf iets voor een uur wat door elkaar zodat het gegeven ‘drie bands per tijdsblokje’ niet meer van toepassing is. In ieder geval gaan we eerst de sfeer gaan opsnuiven bij het Nederlandse Dool die voor ene mix kiest van doom, dark rock en progressive rock. We zijn vooral onder de indruk van de energieke beleving die van het podium af straalt. Een heel knappe set is dan ook ons deel. Heel anders gaat het eraan toe bij Brand Of Sacrifice, een Canadese deathcore band. We krijgen een enorm pak agressie en brutaliteit te horen die ervoor zorgt dat een enorm pak crowdsurfers naar het podium worden “gebracht”. Een heel sterke set van dit gezelschap dat naar meer smaakt. Voor de pop / punk die het Britse Neck Deep presenteert bedanken we dit keer.

*Foto’s: Thron / Nova Twins*

Ook het Amerikaanse hardcore / punk gezelschap van Scowl laten we aan ons voorbij gaan. We kiezen op dat moment immers voor de black metal sound van het Duitse Thron. En dat hebben we ons echt niet beklaagd. Een donkere klankkleur met voldoende dreiging en kilte zijn ons deel in een goed opgebouwde en krachtig neer gezette set die we wel goed weten te smaken. We pikken ook nog een stuk mee van Nova Twins, een Brits alternative rock duo bestaande uit Amy Love en Georgia South. Het is, naar onze normen dan toch, veel te braaf, alhoewel het publiek hen heel talrijk staat toe te juichen bij mainstage 1.

*Foto’s: Rendez-Vous / Karras*

Onze afspraak met Rendez-Vous, een Franse post rock band, is niet uitgedraaid zoals we gehoopt hadden. Bij deze band missen we ook al een stevige dosis kracht en agressie en die denken we te vinden van Caliban. Spijtig, voor ons dan toch, was er ook hier een last minute verandering want we krijgen Karras te verwerken. Dit Franse trio zorgt wel degelijk voor veel kracht en agressie, maar mist, wat ons betreft heel zeker, de uitstraling die Caliban wel heeft. De pop / punk van Simple Plan lieten we compleet aan ons voorbij gaan.

*Foto’s: Yoth Ira / Blues Pills*

Mogen we de set, en dan zeker het begin, van het black metal gezelschap Yoth Ira als eigenzinnig bestempelen? Eerst ligt / zit de vocalist op het podium eigenaardig gebaren te maken met armen en handen, dan gaat hij gewoonweg post vatten tussen het publiek terwijl de overig bandleden een dreigend en kil geluid over de aanwezigen uitstorten. Daarna zorgt hun intense sound voor een pak beleving op en voor het podium. Drug Church, een post hardcore band uit Albany, New York mag op datzelfde moment het publiek overtuigen in de “Warzone”, maar wij “wandelen” richting mainstage 1 voor het concert van Blues Pills. We zien een heel gedreven en energieke performance van dit gezelschap opgebouwd rond de sterke stem van vocaliste Elin Larssen die perfect past bij hun mix van hard rock / blues rock. Een heel knappe set van dit Zweedse ensemble.

*Foto’s: Therapy? / Shadow Of Intent*

De Ierse rockers van Therapy? zorgen ook al voor een knappe set die de heren heel gedreven over de “Valley” uitstorten. De vele aanwezigen genieten met volle teugen. Wij haasten osn echter richting “Altar” alwaar we weg geblazen worden door de brutale kracht van Shadow Of Intent. Dit deathcore gezelschap koppelt een enorm dosis agressie aan technisch kunnen en zet hier zijn beste beentje voor. Het publiek smaakt het enorm en probeert waarschijnlijk het wereldrecord crowdsurfen te verbeteren. De mensen van de security hebben er in ieder geval hun handen aan vol. Dat we zo de set van Frank Carter & The Rattlesnakes compleet missen, nemen we er zo maar bij.

*Foto’s: Wiegedood / Sierra / The Black Dahlia Murder*

Ook geen Show Me The Body, een Amerikaans post hardcore gezelschap, voor ons daar onze landgenoten van Wiegedood ondertussen loodzwaar staan te musiceren op het “Temple” podium. Hun donkere en dreigende sound wordt heel goed ontvangen door een volle tent. We laten dan ook Royal Blood, een Britse band die voor een mix van o.a. garage rock en blues rock kiest, links liggen en pikken iets mee van Sierra, die ook al last minute City Morgue komt te vervangen. Het is echter een heel korte kennismaking geworden want de synth wave bevalt ons niet echt, zodat al vlug terug richting het “Altar” podium gaan voor de set van The Black Dahlia Murder, die ons wel weet te overtuigen met hun energieke en gedreven set melodic death metal waar kracht, agressie en melodie samen spannen en zo voor een heel knap geheel zorgen. Samen met een volle tent genieten ook wij dan ook met volle teugen.

*Foto’s: Batushka / ††† (Crosses) / Suffocation*

We passen opnieuw voor de concerten van Corey Taylor (mainstage 2) en van High Vis, De britse hardcore / punk band die de “Warzone” inpalmt en kiezen resoluut voor de intense en beklijvende black metal set die het Poolse Batushka weet neer te zetten. Niet energiek maar wel een heel indringende sound is ons deel bij deze band die lang op ons blijft inwerken. ††† (Crosses) is de volgende band op ons lijstje. Dit duo – Chino Moreno en Shaun Lopez – zorgt voor een eigenzinnig mix van o.a. dark wave, dream pop, gothic en vooral veel electro. We moeten uiteindelijk stellen dat het niet echt “our cup of tea” is, maar een overvolle “Valley” geniet hier wel van. Wij haasten ons dan om nog een stukje mee te pikken van Suffocation die voor een heel gedreven set zorgt waar agressie en kracht de sleutelwoorden van vormen. De death metal fans zorgen voor een stevig feestje voor het podium. Queens Of The Stone Age zorgen er ondertussen voor een enorm pak volk voor Mainstage 1 geniet van hun alternative rock sound.

*Foto’s: Tiamat / Rival Sons / I Am Morbid*

The Offspring is de laatste band op mainstage 2, maar ook hier bedanken we voor. Net als voor Madball die ondertussen op de “Warzone” zijn duivels mag ontbinden. We kiezen resoluut voor Tiamat. Deze Zweedse band laveert muzikaal ergens tussen gothic metal, gothic rock en symphonic death metal. Het gezelschap zorgt hier voor een sterke set die de vele liefhebbers weten te waarderen. Naar onze smaak mag het iets steviger klinken maar toch waarderen we de sound van deze heren. Daarna gaat het voor ons nog ene allerlaatste keer richting “Valley” voor het concert van Rival Sons. Hun mix van hard rock, blues rock en classic rock zet het gezelschap hier heel gedreven en enthousiast neer. Een meer dan gevulde weide voor het podium geniet dan ook van zoveel lekkers dat stevig rockend word geserveerd. Over I Am Morbid kunnen we eerder kort zijn: we hoorden te veel flauwekul langskomen tussen de nummers in om deze set als memorabel te beschouwen.

*Foto’s: Dimmu Borgir*

Dat ondertussen ook Foo Fighters aan hun set bezig waren op mainstage 1 lieten we niet aan ons hart komen. Ook de set van het Britse punk gezelschap Cock Sparrer laat ons eerder koud zodat we rustig konden aanschuiven om iets van Dimmu Borgir op te vangen. Zowel in foto-pit als in de overvolle tent bij het ‘Temple’ staat iedereen als sardientjes op elkaar geplakt zodat er zo goed als geen bewegingsruimte is. We vermoede dat de échte metal liefhebbers allen eerder hebben gekozen voor de set van deze symphonic black metal band. We krijgen een band in topvorm te zien en te horen zodat deze editie van HellFest met een grote knal uitstekend voor ons afsluit.

We kijken nu al reikhalzend uit naar de editie van volgend jaar die zal plaats vinden op 19, 20, 21 en 22 juni.

Met dank aan de organisatie van HellFest en de complete crew.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.