Alcatraz, festivalterrein, Kortrijk: het complete verslag!

***Noot van de redactie: Dit jaar kreeg MUSIKA twee fotopassen en één perspass zodat we een vrij volledig beeld kunnen brengen van wat er te beleven viel op Alactraz Hard Rock & Metal Festival wat betreft de concerten. Een totaal beeld kunnen we u niet meegeven want daarnaast kan je bijvoorbeeld ook genieten van het samenzijn in El Presidio. Hier alvast ons verslag van ELKE band die op een van de vier podia (Prison, Swamp, Helldorado en Morgue) te zien was. Eigenlijk moet je soms kiezen, want de concerten gaan telkens gelijktijdig door op twee podia. Zo krijg je een band op Prison en op hetzelfde moment is er ook een band actief op Helldorado, terwijl hetzelfde gebeurt in de Swamp en Morgue. We hebben dus onze kilometers afgestapt op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival. Met heel special dank aan Koen Hollants voor de extra stukken tekst (en dat zonder perspass).***

The Raven Age, Prison.

Het Britse The Raven Age is er reeds sinds 2009 en zorgt voor een mix van alternative metal en groove metal. Met o.a. George Harris (zoon van Iron Maiden bassist Steve in de rangen) denk je dan dat dit een makkie wordt om door te stoten naar de top. Niets blijkt minder waar, want na een veelbelovende start, lijkt dit gezelschap wat ter plaatse te trappelen. Ook nu weer kon The Raven Age ons niet écht overtuigen. (L.G.)

Ethereal Darkness, Helldorado.

Ook het Belgische Ethereal Darkness kon ons niet compleet van de sokken blazen. Niet dat het gezelschap rond manusje van alles, op albums althans, Lars daar zijn stinkende best niet voor deed, maar toch had hun melodic death metal / doom sound niet de verwachte uitwerking op ons. Kortom er is nog wat aan de winkel, al is dit een mooie opstap in de goede richting. (L.G.)

Thanatos, Swamp.

Voor Thanatos werd Alcatraz 2022 een speciale dag. De band had aangekondigd ermee te stoppen. Alcatraz zou het laatste festival optreden worden voor deze Nederlandse death metal legende. Daarna zou er nog een allerlaatste show in Nederland volgen, alvorens het doek definitief over de band zou vallen. Heel veel volk stond er niet in de Swamp. Het vroege uur had daar natuurlijk alles mee te maken, maar toch spijtig dat een band zo moet afscheid nemen na achtendertig jaar, te meer daar de show, wat had je gedacht, vlekkeloos verliep en bovendien het een plezier was om nog één keer een selectie uit het uitgebreide oeuvre van Thanatos te horen. (F.B.)

Lethal Injury, Morgue.

Thrash metal uit de buurt van Oostende, zeg je. Dan kom je logischerwijze uit bij Lethal Injury. Dit gezelschap zorgde in 2018 voor een leuk debuutalbum en gaf er hier een stevige lap op. Nee, voor absolute vernieuwing zit je niet aan het juiste adres, wel voor een portie no-nonsense vuile en agressief klinkende thrash. Lethal Injury vervulde deze opdracht uitstekend en een dankbaar publiek genoot met volle teugen. (L.G.)

Bloodywood, Prison.

Bloodywood komt uit New Dehli, India en zorgt voor een mix van nu metal en folk metal. Het gedeelte folk is duidelijk gebaseerd op de Indische folk. Met ook twee vocalisten in de rangen, die elkaar meestal afwisselen, en die zich soms wat richting “rap” begeven, zorgt Bloodywood voor een sound die een pak muziekliefhebbers kon bekoren. Wij, van MUSIKA, bleven eerder sceptisch en hielden het eindelijk reeds na ghoop en al twintig minuten voor gezien. Kortom, het kon ons niet echt boeien. (L.G.)

Angel Crew, Helldorado.

Een mens zou het al eens durven vergeten maar Angel Crew ontstond inmiddels meer dan twintig jaar geleden uit leden van Backfire!, Deviate en Length Of Time. Dat er nog geen sleet zit op de energie na al die jaren, bewees de band pal op de middag in Helldorado. Vocale ondersteuning kwam er van Fleddy Melculy al vonden wij dat diens microfoon niet zo goed was afgesteld en zijn stem grotendeels verloren ging. Dat kon de pret voornamelijk in de voorste gelederen echter niet drukken. (K.H.)

1914, Swamp.

Dat uitgerekend een band uit Oekraïne inspiratie haalt uit WOI kun je met het nodige sarcasme een speling van het lot noemen. Toen het vijftal intussen acht jaar geleden de band oprichtte konden ze wellicht helemaal niet vermoeden dat oorlog plots een actueel gegeven zou worden in hun bestaan. Feit is dat de oorlog in hun land onmiskenbaar een stempel drukt: de Oekraïense vlag prominent aanwezig op het podium en in de bindteksten steevast de woede uitbrakend over de Russische invasie. Het spelen van de Brabançonne als intermezzo werd in ieder geval lauwer onthaald dan de loodzware kruising van doom / death / black metal dat de heren van 1914 met verve brengen. De hele Swamp stond als één legioen achter de band. (K.H.)

Darqo, Morgue.

Het uit West-Vlaanderen afkomstige Darqo staat voor een mix van noise, doom en sludge. Het is niet echt een stijl die onze voorkeur wegdraagt, maar we moeten wel stellen dat Darqo hier een knappe set heeft afgeleverd. Nee, het absolute hoogtepunt op Alcatraz, of zelfs in de Morgue, was de band zeker niet, maar we hebben wel genoten van een overtuigend neer gezette set. (L.G.)

Praying Mantis, Prison.

Door een dringende medische ingreep kon het oorspronkelijk geprogrammeerde Loudness niet aantreden. Als vervanger voor deze Japanese band mocht Praying Mantis aantreden. Met openingsnummer ‘Praying Mantis’ stak het internationaal gezelschap vrij stevig van wal. We werden aangenaam verrast door de opmerkelijke prestatie van de vocalist, die met momenten tussen Nederlands en Engels afwisselde. Naast klassiekers en een ballad kregen we met ‘Cry For The Nations’ ook recenter werk. Een sterke prestatie voor een band die nagenoeg vijftig jaar bestaat! (A.M.)

Funeral Dress, Helldorado.

Funeral Dress is zonder twijfel één van de peetvaders van de vaderlandse punkscene. Zevenendertig jaar staat er inmiddels op de teller van de band maar Dirk Peeters en de zijnen blijven als de jeugdige punks van weleer rondspringen op het podium. Dat het publiek grotendeels bestond uit de ietwat oudere fans bleek nergens uit – behalve dan misschien uit het luidkeels meebrullen van de aloude gekende nummers. We zagen toch ook menige jongere uit de bol gaan – al dan niet onder invloed van hun ouders. Funeral Dress blijft garant staan voor punk pur sang, ten bewijze daarvan het recente nummer ‘All politicians Are Cunts’ waarbij ze de politiek op de korrel nemen zoals enkel een punkband dat kan. Dat de heren de tent moeiteloos wisten in te palmen, is een understatement. De strandballen die Coldplaysgewijs het publiek werden ingejaagd, knalden over de hoofden vlotjes heen en weer om het feestje nog meer kracht bij te zetten. Dat hun ultieme hit ‘Party On’ door de eerste tot de laatste aanwezige enthousiast werd onthaald, is een nog véél groter understatement. (K.H.)

Panzerfaust, Swamp.

Dat black metal een genre is waar nog steeds evolutie mogelijk is bewijst het Canadese Panzerfaust. Nog maar net brachten ze hun zesde album uit via Eisenwald: ‘The Suns Of Perdition’. De sfeer op albums van Panzerfaust is anders dan bij traditionele black metal bands en live doen ze er nog een schep bovenop. Maar al bij al schitterend hoe de band erin slaagt zich te profileren als een band met eigen geluid én belevenis. Me dunkt dat er nog rek zit op de formule van Panzerfaust. Door de intensiteit van de show is hun liedje dan ook al heel snel uitgezongen. Mooie liedjes duren niet lang zeker. Panzerfaust liet zeker een diepgaande indruk na. (F.B.)

Turbowarrior Of Steel, Morgue.

Thrash metal verkopen als party muziek? Dan is Turbowarrior Of Steel een van de bands bij uitstek. Het gezelscahp laat er geen gras over groeien en gaat er steeds met volle overtuiging heel enthousiast tegenaan. Dit zorgt dat de fans als het ware mee worden gezogen in deze vibe en dat zorgt dan keer op keer ook voor stevige feestjes voor het podium. Ook nu weer was dit geval zodat we ook bij Turbowarrior Of Steel kunnen stellend at de heren hun opdracht – het publiek entertainen – tot een goed einde hebben gebracht. (L.G.)

Diamond Head, Prison.

Diamond Head zit waarschijnlijk op een wolk de laatste tijd. De band was vroeger al gevierd, maar de laatste jaren zit Diamond Head duidelijk in zijn tweede jeugd. Drie nieuwe albums op vier jaar tijd en vermoedelijk zit er nog één in de pipeline voor een release in 2022 of in 2023. Diamond Head staat ook op vele festivals geprogrammeerd, en het zijn zeker niet allemaal old skool festivals. Nee, Diamond Head doet gewoon mee in 2022. Persoonlijk vond ik het geluid wat gedempt klinken. Ik had wat weer volume verwacht. Het klonk een beetje te braaf. Nochtans heeft de band genoeg rockende nummers. Afsluiten deden ze logischerwijze met dat ene nummer dat ook bekend is in de uitvoering van een bekende Amerikaanse thrash metal band. (F.B.)

Liar, Helldorado.

Het West-Vlaamse Liar heeft sinds 2005 geen plaat meer gemaakt maar blijft niettemin een begrip uit de wel befaamde H8000–scene en speelde een volbloed thuismatch. Naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van hun album ‘Falls Of Torment’ in 2019 besloot de band opnieuw op te treden. Dat ze dat nog steeds met verve doen, bleek eens temeer op Alcatraz. Ondanks de hitte deden ze een nummer als ‘Destroyer’ alle eer aan, alles en iedereen met een uppercut tegen de vlakte. Fleddy Melculy kwam alweer eer betuigen door zijn opwachting op het podium te maken. Als Henry Rollins er zou geweest zijn, had hij met eigen ogen kunnen vaststellen dat de band naar één van zijn nummers genoemd sant in eigen land is en blijft. (K.H.)

Misery Index, Swamp.

Het Amerikaanse Misery Index is geen onbekende op Europese podia. De band die ontstond vanuit Dying Fetus toert intensief album na album. Recentelijk lieten ze album ‘Complete Control’ op ons los. Dit moet natuurlijk getoerd worden en vandaar dat ze op Alcatraz onderdak vinden in de Swamp. Ze bewijzen direct dat de Swamp hun rechtmatige plaats is, want ze zetten een fantastisch goede set neer wat dan weer op het enthousiasme van de menigte in de Swamp kan rekenen. Warm weer of geen warm weer, op Misery Index moet er gecrowdsurft en geheadbangd worden. En zo geschiedde. Extreme death metal leeft en dat bewijst Misery Index. (F.B.)

WildHeart, Morgue.

Dat het jonge volkje van Wildheart er zin in had, was duidelijk vanaf de start. Elke keer leggen ze de lat wat hoger. Als een rollercoaster vuurde het gezelschap de ene hit na de andere op een publiek, dat opmerkelijk vlot meezong. Een bloemlezing uit hun twee eerder uitgebrachte albums zorgen voor een wervelende passage in de goedgevulde Morgue. Het lijkt erop dat de band zich klaarmaakt voor het grote werk, want de nummers werden mooi strak gebracht als een knap geoliede machine. (A.M.)

Lacuna Coil, Prison.

Lacuna Coil is geen onbekende voor het Alcatraz Festival. Eerdere passages gingen niet onopgemerkt voorbij. Gedurende vijftig minute zouden Christina Scabbia en co het beste van zichzelf geven. Daarbij passeerden menige semi hits de revue. Al bij al en voorspelbare set en ergens een thuismatch, maar Lacuna Coil is nog steeds populair. En zo hoort het voor een band met oeuvre zoals Lacuna Coil. (F.B.)

Trauma, Helldorado.

Door velen werd er uitgekeken naar het wederoptreden van Trauma. De naam is misschien een onbekende. Trauma was de eerste band van een zekere Cliff Burton, die later bij Metallica ging bassen. Trauma bracht in hun eerste periode slechts een album uit, ‘Scratch & Scream’ uit 1984. De heruitgave van ‘Scratch & Scream’ in 2013 luidde de reïncarnatie van de band in. Ondertussen brachten ze twee albums uit. Het laatste, ‘Awakening’ werd nog dit jaar uitgebracht via Massacre. De tent stond behoorlijk vol voor Trauma. En de verwachtingen werden meer dan ingelost. Ik vermoed dat we nog gaan horen van Trauma. (F.B.)

Benediction, Swamp.

Het is misschien eigenaardig dat een band als Benediction voor de eerste keer de Alcatraz line-up vervoegt, en toch is het zo. Een deel van de verklaring zal liggen in de lo-profile status van de band gedurende een aantal jaren. Gelukkig de Britse death metal sensatie alweer een aantal jaren actief en mochten we in 2020 nog eens genieten van een nieuw album, ‘Scriptures’. De meesten gaan het met mij eens zijn dat de passage van Benediction op Alcatraz meer dan geslaagd mag genoemd worden. Anders gesteld: de verwachtingen werden meer dan ingelost. Anno 2022 is Benediction geen vergane glorie, maar hot as hell. (F.B.)

My Diligence, Morgue.

Neem een portie stoner, voeg wat metal en doom aan toe en overgiet met een stevige scheut psychedelica. Ziehier de ingrediënten waarmee het Belgische My Diligence zijn muzikale cocktail brouwt. Niet honderd procent “our cup of tea”, maar wel voldoende om voor een uiterst genietbare drie kwartier in de Morgue te zorgen. Knap en stevig werk heren, doe zo verder. (L.G.)

Gotthard, Prison.

Het is een tijdje geleden dat ik het Zwitserse Gotthard live kon spotten. Vlak voor de pandemie kon ik nog zien hoe Flavio menig keer inviel voor Hena op drums, een gegeven dat intussen definitief werd. We kregen van het nieuwe album ‘#13’ een aantal nummers te horen, maar de nadruk lag op de hits die voor een waar feestje zorgden. Knap was het akoestische setje middenin, waardoor de stomende rockmomenten knap afgewisseld werden. (A.M.)

DRI, Helldorado.

Het Texaanse DRI (voluit Dirty Rotten Imbeciles) mag gerust gezien worden als de wieg voor hardcore. De band bestaat intussen veertig jaar (!) waardoor we zelf alleen al omwille van puur nostalgische redenen wilden zien waartoe deze veteranen nog in staat zijn. Hoe de band erin slaagt om na al die jaren nog steeds gedreven op een podium te staan, is toch ergens een raadsel aangezien hun laatste album dateert van 1995. Ze gaan hiermee vast de geschiedenisboeken in als de band die er het langst over doet om een aangekondigd album nog steeds niet uit te brengen. Het zorgt er tot onze grote verbazing voor dat ze niettemin ook een resem duidelijk jongere fans op de been weten te brengen. Compleet hun laatste studio-album ‘Full Speed Ahead’ indachtig brengt DRI een retestrakke set en toont dat leeftijd misschien wel uiterlijk enig vat op hen krijgt maar allerminst wat betreft de prestatie. (K.H.)

Suffocation, Swamp.

Voor het Amerikaanse death metal gezelschap Suffocation was het eveneens een eerste keer op Alcatraz. En Suffocation had zeer goed begrepen dat er geen tweede kans bestaat om een eerste indruk na te laten. Die eerste indruk was dan ook verpletterend. Suffocation speelde de pannen van het dak. Zo’n gedrevenheid zie je zelden. En Suffocation bewijst ook dat een setje death metal best wel leuk kan zijn van de eerste seconde tot de laatste. (F.B.)

Speed Queen, Morgue.

Het Belgische Speed Queen staat bij ons een beetje geboekstaafd als “een leuke band die een mix van heavy metal en speed metal brengt”. Zeker niets minder, maar ook niets meer. Na de daverende en nazinderende set die de heren afleverden op Alcatraz moeten we onze mening stevig bijschaven tot “een heel opwindende band die heavy metal en speed metal mixt tot een fantastische cocktail”. Wij hebben dus enorm genoten van de set van Speed Queen en denken dat de band er een pak zieltjes heeft bijgewonnen. Speed Queen heeft hier alvast bewezen dat ze niet moeten onder doen voor een een heel pak buitenlandse bands in dit (sub)genre. (L.G.)

Electric Callboy, Prison.

Electric Callboy is zowat de voortzetting van Eskimo Callboy. Dit Duitse gezelschap zorgt voor een mix van metalcore en elektronica waarvan dit laatste gegeven extra onder de aandacht wordt gebracht. Eerlijk is eerlijk: het is een sound die ons maar heel weinig doet. En als je dan nog eens de pakjes ziet waarmee de heren ons proberen te overtuigen, dan houdt het voor ons helemaal op. Dat het jongere publiek hiervoor massaal valt, kunnen we ergens begrijpen, maar ons, boeit het helemaal niet. (L.G.)

Satan, Helldorado.

Satan was begin jaren ’80 een van de boegbeelden van de new wave of Britisch heavy metal, minder bekend uiteraard dan Iron Maiden of Saxon, maar toch bekend genoeg om jaren later nog steeds geroemd te worden. Het heilige vuur wakkerde terug aan vanaf 2011. Zanger Brian Ross die vervult sindsdien een dubbele taak: hij zingt zowel bij Satan als bij Blitzkrieg, nog zo’n legendarische band. Satan had al eens de eer en het genoegen om de weide van Alcatraz te entertainen, enkele jaren terug toen Alcatraz maar één podium had en en nog doorging op de campus van VIVES. Nu stonden ze in de Helldorado en het maakte eigenlijk niets uit. Satan is nog steeds een band om te koesteren. Laatste album, ‘Earth Infernal’ is daarvan het bewijs. En de show op Alcatraz geeft ook nog eens aan waarom Satan hopelijk nog vele jaren beschoren is. Er wordt gegrepen uit nieuwe en oude nummers. Maar het maakt niet uit, want de nummers zijn beresterk en worden perfect gebracht. En dat Brian kan zingen, hoeven we eigenlijk ook al niet meer te benadrukken. Satan verkeert in de fleur van zijn leven. (F.B.)

Aborted, Swamp.

Eindelijk … eindelijk staat Aborted op Alcatraz. Deze Belgische death metal sensatie wordt in alle landen ter wereld bejubeld en op handen gedragen … behalve blijkbaar in België, waar men duidelijk nog niet heeft ingezien wat de waarde van Aborted is. Sven en co toeren de ganse wereld rond en slaan overal ter wereld het publiek met verstomming. Eindelijk was de weide van Alcatraz toe aan een Aborted-behandeling. De Swamp was de uitgelezen plaats en Aborted zette de tent in brand. Was het Suffocation die de lat zeer hoog had gelegd? Jazeker, maar Aborted slaagde erin het niveau van Suffocation te evenaren, misschien zelfs te overtreffen. Beide bands zijn het levende bewijs dat extreme metal een hoog niveau haalt muzikaal en qua show zeer te genieten valt. Het publiek in de Swamp lustte er in elk geval pap van. (F.B.)

Bear, Morgue.

Dé performance van de dag komt wat ons betreft op naam van Bear. De opkomst om dit Antwerps viertal aan het werk te zien, viel ons eerlijk gezegd tegen want de tent was verre van volgelopen. Maar de afwezigen hadden méér dan ongelijk! Wat een intense brute kracht knalde van het podium af. Een nukkige monitor, het geluid dat aanvankelijk niet honderd procent oké is, een cimbaal die wegzakt, werkelijk niks lijkt de heren te deren om alles en iedereen figuurlijk maar evengoed letterlijk omver te meppen. Gedragen door hun schitterende album ‘Propaganda’ uit 2020 razen ze als een bezetene over het podium en brengen ze hun energie over op het publiek dat zich niet onbetuigd laat en enthousiast meegaat in een kolkend feestje. Het leuke aan de Morgue vinden we dat er geen barrière is tussen podium en publiek waardoor je echt die intense beleving krijgt zoals het in the good old days gebruikelijk was. Er wordt geskydived en gestagedived dat het een lust is zonder dat overijverige security tussenkomt. Zanger Maarten Albrechts kijkt het grijnzend aan en wakkert het vuur enkel nog meer aan. Bassist Dries Verhaert en kompaan James Falck springen en lopen als bezeten in het rond en bekruipen de drums om de haverklap. James springt het podium af om de troepen ter plekke nog meer op te zwepen en wordt dan letterlijk op handen gedragen terug het podium op gehesen. Behalve drummer Serch Carriere gaan overigens alle bandleden uiteindelijk de lucht in. Zelden een symbiose gezien tussen band en fans zoals bij Bear. U moet erbij geweest zijn om het te geloven. (K.H.)