Queensrÿche, Trix.

Queensrÿche, supports: Dark Sky Choir, Last In Line – 08/12/2019 – Trix, Antwerpen.

Eerste band van de avond is het uit New Jersey komende Dark Sky Choir. Vier gasten die gepokt en gemazeld zijn door hun verleden bij diverse hard rock en metal bands. Wat we te horen krijgen zijn korte gebalde nummers gedragen door zware riffs en doorspekt van wilde solo’s van gitarist Ira Black (ex-Lizzy Borden, ex-Vicious Rumours, ex-I Am Morbid). Voeg daarbij de pompende baslijnen van Percy Trayanov en de wild om zich heen meppende Jordan Cannata op drums en je krijgt een heerlijk potje stomende metal geserveerd! De growls en hoge uithalen komen van vocalist Brian Allen (ex-Vicious Rumours) die de hete brok metal van het nodige zout en peper voorziet. Het weinige publiek dat zich in de zaal bevind laat dan ook hun sympathie blijken voor de enthousiaste en energieke set die dit viertal op de planken neerzet.

Last In Line heeft een vergelijkbare weg afgelegd zoals Black Star Riders jaren terug deed. Opgericht door voormalige bandleden van de originele Dio line-up was het de bedoeling hun iconische frontman te eren en de muzikale nalatenschap verder uit te dragen. Echter na een tijdje kruipt het bloed waar het niet gaan kan en worden er zowaar nieuwe nummers opgenomen wat resulteerde in twee albums ‘Heavy Crown’ (2016) en ‘II’ (2019). Heden ten dage bestaat de band uit oudgedienden Vivian Campbell op gitaar en Vinny Appice op drums. In 2016 overleed bassist Jimmy Bain en sedertdien neemt Phil Soussan de honneurs waar, vocalist Andrew Freeman vervolledigt het viertal, in de voetsporen treden van wat een van de grootste rock / metal zangers aller tijden was, is niet iedereen gegeven. En hier schuilt de kracht van deze kerel, hij wil absoluut geen doublure van de betreurde Ronnie James Dio zijn. Maar beschikt over een sterke power metal stem die de nummers van een eigen cachet voorziet. Wat we krijgen is een uurtje old school metal van de bovenste plank. Een leuke set opgebouwd rond oud en nieuw werk, en die gaat er als zoete koek in bij een hoofdzakelijk ouder publiek! De zaal is dan toch al iets meer gevuld. en er wordt keihard van start gegaan met ‘Landslide’ uit het nieuwe ‘II’ album. Het vuur dat Vivian en kornuiten aan de lont steken slaat moeiteloos over op de fans die luidkeels de ene na de andere klassieker meebrullen. Tevens wordt er geheadbangd dat het een lieve lust is op ‘Holy Diver’, ‘Last In Line’ en ‘Electrified’ en gaan de beroemde horns talloos de lucht in. De band aanschouwd het met grote ogen en geniet er met volle teugen van. De vintage solo’s die Vivian schijnbaar achteloos uit zijn mouw schud zijn snel en vloeiend. Een spontane vergelijking dringt zich op … Gary Moore? John Sykes? Achter het drumstel toont Vinny nog maar eens waarom hij bij de allerbeste drummers ter wereld mag gerekend worden. Met heel veel power en gevoel geselt hij met het grootste gemak de vellen. Het spel plezier spat er nog steeds af! Ik voel me op slag dertig jaar jonger bij het aanschouwen van deze verre van nostalgische band. Om nog niet te spreken van de “grand finale” die ‘Rainbow In The Dark’ te weeg brengt en Trix laat ontploffen. Het horen van die onsterfelijke songs met het wonderbaarlijke gitaarspel van Vivian erbovenop brengen niet alleen het publiek maar ook ondergetekende in opperste vervoering!!! “Stay Metal” zou ik zo durven denken en dat zijn exact de woorden die op de rug van Andrews jacket geborduurd staan. Wijze vent, ja toch!

Als om negen uur de lichten doven is Trix maar driekwart gevuld, maar het zijn dan ook alleen maar de echte fans die op Queensrÿche afgekomen zijn. Het podium is sober aangekleed, alleen een reuzegrote banner hangt tegen de achtergrond. Deze heavy prog metallers staken een eerste keer de neus aan het venster in 1983 met de ep ‘Queensrÿche’. Anno 2019 zijn deze heren nog steeds alive and kicking getuige hun laatste worp ‘The Verdict’. Nu toeren ze door Europa om dit pareltje te promoten en strijken ze neer in Trix voor de laatste show van deze tour. Fans die de band al van in den beginne volgen weten dat er doorheen de jaren toch wel wat perikelen waren die zelfs tot de ondergang van de band konden geleid hebben. Originele gitarist Chris Dergamo verlaat in 1998 de band, zanger Geoff Tate wordt in 2012 uit de groep gezet. Veel bands zouden het voor bekeken houden als je de twee hoekstenen van je bezetting verliest in de loop der jaren maar niet Queensrÿche! Ze zijn er alleen maar sterker uitgekomen en met zanger Todd La Torre aan boord waait er een nieuwe frisse wind en dat is duidelijk te horen op de laatste drie albums. De specifieke Queensrÿche sound is terug van weggeweest en dit tot grote vreugde van de fans. Voor deze show willen ze nog eenmaal alles geven, alle registers opentrekken en de fans een onvergetelijke avond bezorgen, voor ze de volgende ochtend vroeg het vliegtuig huiswaarts nemen. En het lukt hen moeiteloos. De show start meteen met een nummer uit ‘The Verdict’. ‘Launder The Conscience’ weerklinkt door de boxen en een eerste gejoel stijgt op. Als de intro erop zit komt de band de stage op om keihard ‘Blood Of The Levant’ de titeltrack van ‘The Verdict’ de zaal in te slingeren. Bijgevolg gaat de temperatuur met een ruk de hoogte in. Wat een binnenkomer om het publiek aan te tonen dat het menens is om vanavond een “kick your ass” performance neer te zetten. De band is “on fire” zoals we zeggen! “Do you have a great time?”, vraagt Todd meerdere malen aan de fans, ze eten uit zijn hand. En wat voor stem heeft die gast. Alle noten juist aanhalen en hier en daar nog wat diepe growls bij enkele songs eruit braken, klasse! Als klassiekers zoals ‘I am I’, ‘NM 156’ en ‘Operation: Mindcrime’ door de boxen knallen gaat de zaal plat, mooi om zien hoe heel veel mensen die nummers woord voor woord meezingen. Met ‘Man The Machine’ krijgen we er nog eentje uit ‘The Verdict’, en het moet gezegd, ook live klinkt dit nummer béregoe! Het hoeft geen betoog, Queensrÿche is een goed geoliede machine die over zeer getalenteerde muzikanten beschikt. Scott Rockenfield (drums) gaat al enkele jaren niet meer mee op tournee en daardoor moesten ze op zoek naar een geschikte vervanger. Zo kwamen ze uit bij Casey Grillo (ex- Kamelot), je moet van goede huize zijn om in de voetsporen van Scott te treden maar Casey is de geknipte man voor de job en vervult die taak met sprekend gemak. Zijn beukende rhythms worden schitterend ondersteund door bass speler Eddie ‘Ed Bass’ Jackson. Deze vaak onderschatte virtuoos tovert ook deze keer geweldige loops uit zijn vijfsnarig tuig en neemt ook een groot deel van de backing vocals op zich. Als gitaar tandem kan het duo Michael ‘Whip’ Wilton en Parker Lundgren (erbij sinds 2009) wel tellen. Een schitterend duo die elkaar de ruimte geeft om met heel veel finesse sublieme solo’s te etaleren en samen staan ze in voor die typische harmonische dual Queensrÿche gitaar sound. Natuurlijk wordt Chris gemist bij een deel van het publiek, maar Parker doet het goed, zo niet evengoed en hij maakt samen met de band nieuwe steengoede muziek. Michael is er al van de eerste minuut bij en net zoals goeie wijn wordt hij met de jaren beter! Ik heb ze tijdens de show een tijdje in de gaten gehouden en deze twee fenomenale muzikanten stuwen elkaar naar ongekende hoogtes. We krijgen nog een rits klassiekers voorgeschoteld zoals ‘Jet City Woman’, ‘Take Hold Of The Flame’, ‘Queen Of The Reich’, ‘The Mission’ en ‘Silent Lucidity’. Allemaal nummers die fel door de fans gesmaakt worden. Tijd voor de bis nummers dan, maar eerst bedankt La Torre uitvoerig iedereen die bij deze Europese tour betrokken is, stelt hij de band voor en dan passeren publieks favorieten ‘The Needle Lies’, ‘Empire’ en ‘Eyes Of A Stranger’ nog de revue en dan is het afgelopen, wat volgt is een oorverdovend applaus!

Een “outstanding” concert van één van de meest gerespecteerde heavy prog metal bands van de laatste dertig jaar. Dit is een gemiste kans voor iedere afwezige, sedert de komst van Todd La Torre hebben ze drie steengoeie albums gemaakt die de ouwe en nieuwe fans verenigen. Dit is een band die momenteel hoge toppen scheert en een frontman in de rangen heeft die op onnavolgbare wijze ook het oeuvre van Geoff Tate alle recht aandoet. Moge hun heerschappij nog lang duren!

Met dank aan Cindy Duchene en Wilko Reijnders (Century Media).

Tekst: Livine Dereuck.

Foto’s: Marc Callens.