‘Giving Up The Ghost’ is het vierde album van deze band uit Oakland die melodieuze, melancholische, atmosferische doom speelt en dit met heel veel klasse doet. Op het nieuwe album zijn ook meer invloeden van post rock, shoegaze te horen waardoor een zeer veelzijdige sound te horen krijgen. Het is het minst harde album maar
‘Neither Moth Nor Rust’ is de nieuwste ep van de Finse band Hanging Garden die in het genre van melodic metal / doom / death metal stilaan een begrip aan het worden is. Zeker één van de betere bands in dit genre. Ergens logisch gezien de band opgericht is in 2006. Stevige nummers maar steeds
Het uit Berlijn afkomstige Praise The Plague werd in 2017 opgestart en kiets voor een muzikale koers die een mix vormt van blackened doom en sludge metal. De eerste werkstukken van dit gezelschap, ‘Antagonist’ (2018) en ‘Antagonist II’ (2019), waren een donkere weergave van pijn, kwelling en lijden. Dit lijkt op ‘The Obsidian Gate’ niet
‘Skeleton Lake’ is ondertussen al het zevende album van deze Finse band, opgericht in 2007, die schitterende melancholische metal brengt vermengd met melodic doom, en hier en daar een wolkje symphonic metal. Deze band is één van mijn favoriete metalbands en ik wou dus zeker weten hoe deze band verder evolueerde. Wat mij onmiddellijk opviel
Het van oorsprong Zweedse Age Of Woe – opgestart in 2010 in Göthenborg, maar intussen actief met mensen uit zowel Zweden als Finland als Duitsland – is moeilijk in een bepaald muzikaal hokje te plaatsen al kan death metal misschien het best de lading dekken. Toch bevat hun sound steevast elementen uit doom, sludge, post
Décembre Noir is één van mijn favoriete bands in het genre van melodic doom / death metal. ‘The Renaissance Of Hope’ is hun vierde album. Het was dus met veel plezier dat ik dit nieuwe album beluisterde en hopende dat ze het niveau van hun eerdere albums zouden evenaren. En dit is zeker het geval.
‘Woe Portrait’ is het tweede album van de Finse band Atlases wiens sound een zeer geslaagde mix is van atmopherische sludge, melancholische metal, post metal en post black metal. Hun debuutalbum ‘Haar’ kreeg van mij de superscore van 93 op de website van MUSIKA. Het was dus uitkijken of deze Finnen met ‘Woe Portrait’ het
Mountaineer is een band uit Oakland, Californië en ‘Bloodletting’ is hun derde album. Met het vorige werk ben ik niet vertrouwd maar ik kan alvast zeggen dat ‘Bloodletting’ een hele goede schijf is geworden. Hun sound is een unieke mix van doom, sludge en post rock (een niet zo alledaagse mix). Het ritme van de
Depravation is een Duits gezelschap dat in 2011 van start ging. De roots van de heren liggen ergens tussen hardcore, crust en sludge in, maar gaandeweg komen meer en meer invloeden uit death metal en vooral black metal om de hoek kijken. Op dit tweede full-album, dat zeven jaar na het debuut op de markt
On Thorns I Lay is een Griekse metalband, opgericht in 1992. Hun oorspronkelijke naam was Paralysis maar in 1994 veranderde de band zijn naam. Deze Hellenen hebben zeker niet stilgezeten, behalve een onderbreking van een achttal jaar, tussen 2010 en 2018, want ze brengen met ‘Threnos’ reeds hun negende full cd uit. Hun sound was
