Hell Open Air @ parking Hell, Diest.

De eerste editie van Hell Open Air is al meteen een tweedaagse. We moeten toegeven dat we er eerst wat sceptisch tegenover stonden: nog een festival erbij. Maar kijk, na twee dagen zijn we ervan overtuigd dat er mogelijkheden zijn. Terwijl de eerste dag in het teken stond van een een “tribute to Heavy Sound Festival” met allemaal tribute bands, was dag twee, zondag 5 mei, gereserveerd voor zogenaamde “female fronted bands”. De grote term “female fronted metal bands” was tot een aantal jaar terug bijna synoniem voor symphonic metal bands. Tegenwoordig hoor je zo goed als elk (sub)genre binnen dit segment. Spijtig genoeg blijven een pak metal fanaten hun neus optrekken voor “female fronted metal bands”. Volledig ten onrechte als je het ons vraagt! Dat bewezen de negen bands op deze editie van Hell Open Air.

*Foto’s: Shots Fired*

Een festival of een festivaldag openen is meestal gene pretje, zeker als dit in de vroege namiddag moet gebeuren. Een aantal liefhebbers blijft immers graag lui in bed liggen. Dat was ook het geval toen, rond 13u00, de eerste band van de dag, Shots Fired van start ging. Wie er wel reeds bij was, hoorde een rock band die het niet onaardig deed. Zelf vinden we dat men iets te braaf, iets te timide op het podium staat om ons compleet te overtuigen. Ook missen we interactie met het publiek en vooral missen we kracht in de stem. Maar goed, dat zijn onze bedenkingen want Shots Fired deed het eigenlijk helemaal niet onaardig.

*Foto’s: Splendidula*

Dat Splendidula al over een pak meer podium ervaring beschikt, valt dan ook niet te ontkennen. De band werd immers reeds in 2008 opgestart en zorgt voor een mix van stoner en doom. De muzikale lat ligt meteen ook een heel stuk hoger en met drie full-albums onder de arm, kan de band vlot een mooie set opbouwen. Slechts vier tracks krijgen we vandaag te horen van Splendidula, maar het zijn dan ook lang uitgesponnen nummers die men neerzet. Er is al iets meer belangstelling, maar het echte vuur slaat nog niet in de pan, ook al omdat men nogal statisch staat te musiceren, iets wat eigenlijk wel eigen is in het (sub)genre. Zonder dat we ook maar iets willen afdoen van de kristalheldere stem van Kristien Cools, missen we eigenlijk toch ook een portie kracht in de sound van dit gezelschap.

*Foto’s: Skeptical Minds*

We krijgen veel meer beweging op het podium te zien met Skeptical Minds waar een pak energie en begeestering van af straalt. Vooral frontdame Karolina Pacan lijkt er enorm veel zin in te hebben en dat slaat vlot over naar het publiek dat voor het eerst in beweging lijkt te komen. Skeptical Minds zorgt voor een sound – een mix van gothic rock, metal en industrial – die krachtig uit de speakers knalt. Het is eigenlijk een (sub)genre waar we zelf niet echt absoluut fan van zijn, maar na een concert als dit, is het toch onmogelijk om te zeggen dat we er niet van genoten hebben. Integendeel zelfs. Ook rondom ons zien we het publiek genieten van het enthousiasme en de energieke uitstraling van dit gezelschap. Een heel knappe set die werd afgesloten met een fan op het podium.

*Foto’s: Triagone*

We waren enorm benieuwd naar de set van Triagone want we hadden niets dan lovende reacties gehoord van vrienden die deze technical death metal reeds aan het werk hadden gezien en gehoord. Wel, we werden … overdonderd. We krijgen hier een band te zien die een machtig concert neerzet dankzij een energieke en uiterst gedreven podiumpresence waar een enorme dosis kracht van uit gaat en die met een heel pak agressie over het publiek heen wordt gekapt. Alles klopt gewoonweg bij dit Belgische vijftal en als je dan ook nog beschikt over een fameuze frontvrouw als Lorena Moraes, die het publiek enorm weet te bespelen, dat zit je gebeiteld. Ook de overige muzikanten zijn mede verantwoordelijk voor de enorm krachtige sound en de energieke podium show. We moeten hier een eerste extra uitroepteken achter plaatsen: Triagone was veel, en heel veel meer, dan we hadden verwacht en onze verwachtingen lagen reeds erg hoog!

*Foto’s: Synlakross

Aan het Spaanse Synlakross om even goed of beter te doen. Maar hoe energiek en gedreven dit gezelschap ook stond te musiceren op het podium, het gezelschap haalde, naar onze mening dan toch, niet het niveau van zijn voorganger. Maar dit betekent niet dat Synlakross een minderwaardig concert afleverde, integendeel. Ook hier zien we een heel energieke band aan het werk die zich rot amuseert op het podium en het publiek uit zijn handen laat eten. We vermoeden dat vooral het (sub)genre dat deze band neerzet – een mix van melodic death metal en metalcore met wat accenten gothic – ervoor zorgt dat we dit zelf een iets mindere show vinden. Misschien compleet ten onrechte want het publiek smult er wel van.

*Foto’s: Vermilia*

Nog een band waar we vooraf enorm naar uitkeken, is Vermilia. Deze band, eigenlijk moeten we stellen “dit project”, is er naar de muzikale ideeën van frontvrouw Vermilia, een Finse dame die het allemaal alleen doet op haar albums, maar hier een band (bass, gitaar, drums) rond zich heen creëert. We krijgen een compleet andere sound en setting te zien en te horen. Vermilia staat immers voor atmospheric pagan black metal en dat betekent een in duisternis en kille sound die enorm diep op ons inwerkt. De sound die het viertal neer zet is enorm beklijvend en intens en we begrijpen best dat een aantal aanwezigen hier minder voor te vinden zijn, maar voor ons was de set van Vermilia een tweede absoluut hoogtepunt.

*Foto’s: Cobra Spell*

Met het Nederlandse Cobra Spell krijgen we de eerste all female band op deze editie van Hell Open Air. De dames kiezen muzikaal voor een mix van hard rock en heavy metal en zetten die op het podium enorm gedreven en energiek neer. Speelplezier en enthousiasme straalt van hun gezichten af, en al dat enthousiasme wordt moeiteloos over gebracht naar het publiek dat al even geestdriftig reageert als de dames op het podium. Misschien stuiten we sommigen voor de borst als we stellen dat Cobra Spell een heel stuk energieker voor de dag komt dan de laatste concerten van het meer befaamde Burning Witches dat we zagen. Hoe dan ook, ook dit Cobra Spell staat meer dan zijn mannetje op een podium.

*Foto’s: Defacing God*

We hebben al twee extra sterren uitgedeeld vandaag en hebben er nog een in aanbieding. Die krijgt het Deense Defacing God, want ook dit ensemble blies ons net niet van de sokken. Wat een sound – een mix van symphonic black metal en gothic metal – zet dit gezelschap hier neer. Voeg daar opnieuw een enorm dosis kracht, energie, gedrevenheid en enthousiasme aan toe die verpakt wordt in prachtig neer gezette nummers, en je verkrijgt ene top prestatie die bij ons nog een tijdlang zal nazinderen. We kenden de band niet echt, maar weten nu al dat we zeker opnieuw gaan kijken als we Defacing God ergens op een affiche zien staan bij ons in de buurt. Dit was “af”, zowel qua sound als performance. Een concert om “u” tegen te zeggen.

*Foto’s: Girlschool*

Het Britse Girlschool, ook al een “all female band”, zorgt voor een mix van traditional metal en hard rock. De band werd in 1978 opgestart en maakte naam en faam middels de eerste twee full-albums: ‘Demoliton’ (1980) en ‘Hit And Run’ (1981). Intussen zijn we al heel wat jaartjes verder, werd de line-up al een aantal keer stevig gewijzigd en zorgde de band voor meer full-albums, al hebben die, naar onze bescheiden mening dan toch, niet meer de impact gehaald als die eerste twee. Wij vonden de set van Girlschool dan ook een soort van terugkeren naar onze jeugdjaren. – Dus ja, ook wij worden al een stukje ouder. – De dames kwijten zich nog steeds heel goed van hun taak, maar na de gedrevenheid en de energieke explosie van Defacing God, was dit voor ons toch een beetje een mindere set. Toch verdienen ook deze dames nog steeds uw lof en respect, want we kunnen moeilijk zeggen dat de dames een minderwaardige set hebben afgeleverd.

Ons besluit: Hell Open Air bewijst dat er nog ruimte is op de markt voor een festival en zeker als men de kaar van “female fronted bands” durft verder te trekken, denken we dat er nog veel moois zit aan te komen. Wij hebben alvast genoten van een heel sterke line-up met, voor ons dan toch, drie absolute uitschieters – Triagone, Vermilia en Defacing God – maar dat betekent niet dat we niet hebben genoten van de overige bands.

Met dank aan Mike de Coene, Erik Depooter en het complete team van Hell Open Air.

Tekst & foto’s: Luc Ghyselen.