Mass Deathtruction Festival, Ferme Du Biéreau, Ottignies / Louvain-La-Neuve.

De tiende editie van Mass Deathtruction Festival kreeg kort voor aanvang een paar minder goede nieuwsberichten. Vooreerst zijn er de gekende corona perikelen die ervoor zorgden dat het een festival werd waar een mondmasker verplicht was. Enkel in de eet– en dranktent kan het mondmasker af als je iets aan het consumeren was. In beide zalen, de grote met de “mainstage” en de kleine met de “second stage”, had iedereen plichtbewust een mondmasker aan. Een tweede minder goed bericht kregen de organisatoren te horen toen Slaughter Messiah moest afzeggen wegens … corona besmetting. En een derde minder goed berichtje kwam er toen de heren van Groza melden dat een van hun gitaren gestolen was. Zo werd het tijdschema wat aangepast en kregen we toch veertien van de vijftien aangekondigde bands te zien en te horen. Een eerste mooie pluim voor de organisatie van Mass Deathtruction Festival. Een tweede pluim krijgen ze alvast voor de mooie sfeervolle locatie, de schitterende organisatie en de uiteindelijk best wel geslaagde time tabel. Als nu ook de nog de bands hun beste beentje voor zetten, kan Mass Deathtruction Festival terugblikken op een uiterst geslaagd tienjarig jubileum.

Afwisselend werd de “mainstage” en de veel kleinere “second stage” in gebruik genomen. Het Franse Bliss Of Flesh mag de spits afbijten op de “main stage” en dat deed krachtig en kordaat. Hun mix van death metal van een black metal slaat meteen aan bij het publiek dat reeds vrij talrijk aanwezig is. Krachtig, dreigend en met een duistere rand krijgen we een stevige set te horen waar wat rustiger momenten ervoor zorgen dat we wat op adem kunnen komen. Enkel de wat statische podium présence mag voor ons wat enthousiaster. Maar dat is een puntje van muggenzifterij want Bliss Of Flesh bleek een heel knappe opener.

Op de “second stage” mag het Belgische Soul Dissolution de debatten openen. Dit vijftal was een zo goed als onbeschreven blad bij MUSIKA maar zorgt hier voor een knappe set die ervoor zorgt dat we het vijftal nog wel eens meer aan het werk willen zien en horen. De heren hebben niet te veel bewegingsvrijheid op het kleine podium, maar slagen er heel gemakkelijk in om de goed gevulde kleine zaal te boeien. Wij hadden vooral aandacht voor de best wel getormenteerde vocalen die er keer op keer voor zorgden dat de huiveringen ons over de rug liepen.

Met Bodyfarm kregen we een eerste Nederlandse band te verwerken. We kregen een heel knappe set death metal te horen van dit viertal dat krachtig, gedreven en energiek uit de hoek komt. Het zorgde ervoor dat het publiek hier wel erg van geniet en we zijn een eerste crowdsurfer opduiken, terwijl ook een kleine mosh pit ontstaat waar men niet te lang deel van uitmaakt wegens het naar adem zoeken met een mondmasker op. Zelf een klein “mankementje” (een cymbaal die wat los kwam te zitten) weerhield Bodyfarm niet om er een heel stevige en krachtige set van te maken. Wij, en het publiek, hebben genoten.

Mucus zorgt op het kleine podium voor een enorm gedreven en energiek gebrachte set grindcore waar alles typische elementen uit het (sub)genre aanwezig zijn. De heel korte, gebalde nummers bruisen van kracht en energie en worden heet bezeten de zaal in geslingerd. En als je dan ook nog over een vocalist beschikt die geen milliseconde stil staat, en je beheerst de instrumenten voldoende, ligt er je niets meer in de weg. Wij, van MUSIKA, kenden Mucus nog niet, maar zagen een heel knappe, zij het echt wel genre gebonden set én een publiek die hier echt van genoot.

Door de eerder gemelde “problemen” bij Groza werd het tijdschema wat gewijzigd en kregen we tijd om tot rust te komen omdat een set op de “main stage” werd geannuleerd. Op de “second stage” was het dan de beurt aan Warhammer. – Eerst willen we nog onze excuses maken voor het feit dat we in onze “advanced promo” voor dit festival gewag hadden gemaakt van het Duitse Warhammer. Er zijn immers nogal wat bands met die naam. In de grote “Encyclopaedia Metallum” vind je er al acht. – We kregen hier immers het Griekse Warhammer te zien en te horen die zich heel krachtig en energiek doorheen een stevige set blackened thrash metal wurmde. Het drietal straalde enthousiasme uit en vooral de vocalen bleven bij ondergetekende hangen waar een pak woede en haat van uit gingen.

Sinister is de tweede Nederlandse band van de dag. Dit death metal gezelschap zorgt voor ene heel energieke en gedreven set die met het nodige enthousiasme wordt neer gezet. Zowat alle clichés uit het (sub)genre komen aan bod. En terwijl men er heel stevig op los beukt, is het toch de diep put stem die met onze meeste aandacht gaat lopen. Niet dat we er erg wild over doen, maar het is wel een belangrijk gegeven in het geheel. Sinister vinden we dus … iets te clichématig, maar het publiek, dat de zaal meer dan goed vult, gaat wel ruimschoots uit de bol. En dan is de missie voor een band natuurlijk geslaagd.

Het Amerikaanse viertal van Almost Death komt enorm enthousiast en energiek over. Voeg daar heel veel kracht aan toe, met ook de nodige melodie en wij denken dat Almost Death een pak zieltjes heeft gewonnen. Wij hebben alvast genoten van hun stevige en gedreven set thrash en groove metal en hopen het viertal zeker nog terug te zien op een of ander podium.

Op de “main stage” mag het Zweedse Diabolical ons dan overtuigen. En dat deden de heren met verve. Hun mix van death metal en black metal bevat heel veel melodie en daar zijn wij alvast voor te vinden. En wij niet alleen, want ook het publiek gaat stevig uit de bol bij deze energiek en gedreven gebrachte set waar, naast een pak “oudere” nummers, ook een compleet nieuw nummer werd gebracht uit een later te verschijnen ep. Voor het eerst zien we ook een band die doeltreffend gebruik maakt van pyro’s én die zorgt voor interactie met het publiek. Voor ons zorgt Diabolical voor een eerste écht hoogtepunt.

Het Franse Putrid Offal zorgt er dan weer voor dat liefhebbers van death metal / grindcore volledig aan hun trekken komen. Het viertal dropt namelijk een stevig bommetje bij die fanaten dat door ervoor zorgt dat het gedreven enthousiasme van de muzikanten al vlug overslaat op het publiek dat er in dichte drommen bij is gekomen. Vernieuwend is het allemaal niet, maar het zorgt wel voor heel wat enthousiasme. Wij noteerden nog iets in de trant van “komt rechtstreeks uit de hel” om de uiterst krachtige set van Putrid Offal te omschrijven.

Laatste Nederlandse band voor deze dag is Asphyx die hier eigenlijk geen introductie meer nodig zou moeten hebben, daar deze band reeds in 1987 werd opgestart en toch een van de vaandeldragers van death metal is uit Nederland. Terwijl we zelf de band al ettelijke keer aan het werk zagen en hoorden, waren we eigenlijk nooit echt volledig overtuigd van dit gezelschap. Daar kwam nu een einde aan, want Asphyx overtuigde ons hier wel meesterlijk dankzij een enorm gedreven en energiek gebrachte set waar kracht, brutaliteit en agressie hand in hand gaan. Opnieuw zorgen ook de nodige pyro’s voor een extra visueel accent. Dat zorgt er, samen met de immens kracht die de band uitstraalt natuurlijk voor dat het publiek uit de bol gaat en intens geniet. Crowdsurfers worden zonder pardon terug het publiek ingedreven. Een, voor ons dan toch, tweede echt hoogtepunt.

Het Duitse Groza had eigenlijk op de “main stage” een plaatsje gekregen, maar door de eerder gemelde problemen kreeg dit gemaskerde viertal nu het tijdslot van Slaughter Messiah om ons te overtuigen van hun kunnen. We kregen bitter weinig licht en heel wat rook te verwerken. Ook op puur muzikaal vlak – de heren zorgen voor heel clichématige black metal – kan het gezelschap ons niet ten volle overtuigen. Goed dus, zonder meer.

Een strak aangekleed podium verwelkomt ons voor de set van Belphegor. Onder de noemer “Black Rituals Tour” is deze Oostenrijkse band een tournee aan het afwerken met het Poolse Batushka. Na een heel dreigende intro barst het geweld los. Het viertal zorgt voor een set om “u” tegen te zeggen en bevat alles wat een black metal / death metal fanaat maar kan wensen: kil, dreigend, duister. Voeg daar een energieke en gedreven podiumprésence aan toe en je begrijpt dat deze set niemand onberoerd laat. De heren hebben stuk voor stuk een enorme uitstraling op het podium en zeker vocalist Helmuth kan met zijn kille blik alleen al een pak huiveringen over je lijf doen gaan. Wij gaan maar heel eerlijk zijn: we worden niet meer zo vaak omver geblazen qua uitstraling of intensiteit maar wat het kwartet van Belphegor ons hier laat meemaken is er eentje om in te kaderen. Wat een enorm intense en beklijvende belevenis is me dat met een fantastisch publiek dat dankbaar is voor de schitterende sfeer en beklijvende set van dit gezelschap. We vragen ons meteen luidop af wie dat nog zal overtreffen dit jaar!

In ieder geval niet de set van het Franse Gronibard. Het vijftal, allemaal opkomen met een roze pij, bespeelt zijn fans heel goed. Typische grindcore wordt gebracht met de nodige hilarische outfit, want al vlug wordt de roze pij door de drummer en de vocalist ingewisseld voor een meer uitdagende outfit. De fans van de band (en het genre) zijn natuurlijk in de wolken, wij een heel stuk minder, daar dit ons absoluut niet kan boeien.

Afsluiter van deze editie is het Poolse Batushka. Ook hier krijgen we enorm aangekleed podium te zien. Ook deze heren komen in een pij op, geen roze, maar wel een heel passende zwarte met witten opdruk waarachter de heren – ze zijn met zijn zevenen – zich verschuilen. Ook Batushka zet in op een kille, duistere belevenis. Maar de energie en gedrevenheid die we te zien kregen bij Belphegor ontbreekt hier wel, daar de heren echt wel statisch op hun plaats blijven op zich heel rustig op het podium voortbewegen. Qua intensiviteit en belevenis toch een stukje minder dan Belphegor, maar daarom is deze zwarte dienst niet minder duister en kil. Ook deze set zal ons nog lang heugen.

Wij kunnen dan ook stellen dat de tiende editie van Mass Deathtruction Festival en voltreffer was. Het bordje uitverkocht kon net opgehangen worden ondanks de verplichtingen wegens corona, de sfeer was schitterend, de organisatie was super, en de bands hebben allen hun best voetje, en sommige veel meer, voor gezet. Wij zullen nog lang nagenieten van de sets van Asphyx, Diabolical, Batushka en , vooral, Belphegor, maar vergeten ook een aantal andere bands niet. Op naar een elfde editie!

Met dank aan Pedro en de organisatie van Mass Deathtruction Festival.

Tekst & foto’s: Luc Ghyselen.