Het Italiaanse DGM is al lang een gevestigde waar de in de muziekwereld. Zeker liefhebbers van progressive (power) metal kennen de naam al geruime tijd. DGM werd in 1996 opgestart door Diego Reali (gitaar), Gianfranco Tassella (drums) en Maurizio Pariotti (keyboards) die elk de eerste letter van hun voornaam leenden voor deze band. Geen van dit trio is nu nog actief daar DGM tegenwoordig bestaat uit Marco Basile (vocals), Simone Mularoni (gitaar), Andrea Arcangeli (bass), Emanuele Casali (keyboards) en Fabio Costantino (drums). Met ‘Tragic Separation’ is DGM ondertussen wel toe aan album nummer tien. Met opener ‘Flesh And Blood’ legt het kwintet de lat meteen erg hoog. Dit vrij lange nummer – meer dan zeven en een halve minuut – is enorm goed opgebouwd en haalt meteen het onderste uit de kan. Tempo en ritme wisselingen zorgen voor een enorm gevarieerd geheel waarin kracht en melodie hand in hand gaan. De krachtige, maar heel soepele stem van Marco en het flitsende inventieve gitaarspel van Simone zijn de trekpleisters. Maar eigenlijk doet de uitstekende solide en toch soepele ritmesectie veel meer dan alleen maar tempo en / of ritme aangeven, terwijl de keyboards zorgen voor een erg volle sound en de nodige bombast. Kortom, het klikt wonderwel en vooral heel mooi en krachtig in elkaar. En was de opener dan al een binnenkomer van formaat, de heren bewijzen meteen met ‘Surrender’ dat dit geen eendagsvlieg is geworden, want deze opvolger herbergt opnieuw alle ingrediënten die het eerste nummer tot een succes bombardeerde. Enkele mooie basslijntjes zorgen voor extra aandacht, terwijl de gitaarsolo gewoonweg superieur klinkt. ‘Fate’, het derde nummer, doet daar misschien nog iets bovenop want dit is een uiterst gedreven en energieke song met krachtige vocalen en opnieuw die mooie wisselingen in tempo en ritme. De opnieuw overheerlijke gitaarsolo is de kers op de taart. En de heren blijven maar pareltjes afleveren. Geen seconde krijgt je aandacht te verslappen en terwijl wij telkens opnieuw overdonderd zijn door de magistrale gitaarsolo’s kunnen we eigenlijk ook niet om de overige muzikanten heen. Het “gevecht” tussen keys en gitaar tijdens ‘Hope’, dat verder heel pulserende bassen meekrijgt en stevige drumpatronen te verwerken krijgt, bewijst die stelling heel zeker. Ook daarna blijven de heren ons bestoken met gevarieerde tempo’s en ritmes, krachtige vocalen, superbe gitaarwerk, krachtige en inventieve drumpatronen, pompende of pulserende bassen en keyboards die elk gaatje perfect dicht pleisteren en voor de nodige ondersteuning en bombast zorgen. Het hoge niveau zakt nergens een millimeter en elk nummer opnieuw zorgt voor een nieuwe climax. Fans van o.a. Symphony X en van progressive (power) metal in het algemeen hebben het ondertussen reeds lang begrepen: zij zijn al lang richting platenboer gestapt. Maar ook liefhebbers van andere subgenres in het metal landschap kunnen zich aan dit schijfje laven. ‘Tragic Separation’ is immers zo’n zesenvijftig minuten lang genieten van superbe kwaliteitsvolle muziek. DGM heeft met dit album een echt pareltje in handen en net nu mogen / kunnen ze dat niet live voorstellen vanwege het toch wel vervloekte corona-beestje.
Luc Ghyselen (96)
Frontiers Records FRCD 1062
Tracklist: 1. Flesh And Blood 2. Surrender 3. Fate 4. Hope 5. Tragic Separation 6. Stranded 7. Land Of Sorrow 8. Silence 9.Turn Back Time 10. Curtain