Cernunnos Pagan Fest – 22/02/2020 – Ferme Du Buisson, Noisiel, Frankrijk.

Cernunnos, een gehoornde god der Kelten, op rust gesteld door de Romeinen en enkele duizenden jaren later terug tot de dienst geroepen door een generatie op zoek naar haar roots en naar zingeving in een wereld die voor velen onnavolgbaar en onbegrijpbaar wordt, een generatie die haar band met moeder natuur definitief dreigt te verliezen en de toorn van moeder natuur lijkt op te wekken. Niemand weet echt waar Cernunnos ooit voor stond, maar hij is populairder dan ooit, net zoals de Germaanse en Noorse godheden die ook al terug uit hun pensioen geroepen werden. Hun heldendaden en minder goede beslissingen worden wederom gretig uit de doeken gedaan. De Vikingen, niet beter of slechter dan de Romeinen, Franken of andere vroege Middeleeuwers, laten terug van zich spreken alsof het gisteren was dat ze de abdij van Lindisfairne een onaangekondigd bezoekje brachten. De toneelspelers, dichters en muzikanten van toen die inspiratie vonden in hun avonturen, zijn vervangen door de moderne varianten ervan: scenarioschrijvers, acteurs en pop- en rockmuzikanten. Minstens even begeesterd vormen de sages en legenden van toen nu als achtergrond voor prachtige films, boeken en … roots geïnsipreerde pop, rock en metal. Het publiek ervoor groeit exponentieel. Zich even vroeg-middeleeuwer of figuur uit de antieke oudheid voelen, of zelfs figuur uit sprookjes of legendes, het spreekt tot de verbeelding van velen. Het ideale huis van dienst waar al deze zielen ondergebracht kunnen worden heet La Ferme Du Buisson, een zeer mooie locatie voor Middeleeuwse gerechten, dansen en gevechten Maar centraal stat toch het festival dat plaatsvind in twee tegenover elkaar gesitueerde zalen.

Unnamed Season is een duo gevormd door Amduscias (Temple Of Baal, Conviction) en Scarlett (lyrisch, jazz & middeleeuwse zangeres). Fanny & co zijn ongetwijfeld bezielde muzikanten en fijne mensen, maar mij hadden ze niet helemaal mee. Misschien moeten we nog even naar mekaar toegroeien.

*foto’s: Unnamed Season / Prima Nocta*

Prima Nocta uit België mocht vervolgens bewijzen dat reuze doedelzakken geen gimmick zijn, maar garant staan voor fantastisch entertainende roots muziek. Edwin & co hebben Vlaamse roots, maar zijn geweldig populair in Frankrijk en Wallonië; terecht overigens. Deze gasten bouwen een feestje op het podium en of je nu mee wilt doen of niet, eraan ga je, geloof me. Prima Nocta is top entertainment. Tot binnenkort, Edwin & co.

Het festival is ondertussen wakker geschud en Vermilia mag zijn duivels ontbinden in de kleinere zaal. Vermilia bestaat uit een Finse nachtegaal vergezeld van raven die erop uit zijn uw zieltje in te pikken. Ik was al betoverd, ik vermoed dat na hun spannende black metal set er nog gevolgd zullen zijn. Met als resultaat dat hun eerste album, Kätkyt, in een mum van tijd uitverkocht. Missie volbracht heten ze dat dan.

*foto’s: Vermilia / Black Messiah*

Het Duitse Black Messiah mocht in de grote zaal proberen het succes van Vermilia te overtreffen. Black Messiah komt uit de Trollzorn stal die o.a. ook Celtachor, Cruachan, Obscurity en Skiltron herbergt. De Viking metal / folk metal van Black Messiah kon mijn verwachtingen niet helemaal invullen. Er ontbreekt nog iets, maar vraag me niet wat precies. Volgende keer gaan we gewoon weer even checken.

In Vino Veritas, de band uit Carrara, Italië, waren aan zet en deze geroutineerde Middeleeuwse folk band is een vast gegeven op vele roots-festivals. Dat hebben ze te danken o.a. aan hun kleurrijke outfits. In Vino Veritas is misschien wel de meest perfecte vertolking van Middeleeuwse pagan folkmuziek. Op het podium heb ik toch liever wat extra volume, maar alle respect voor hetgeen ze brengen.

*foto’s: In Vino Veritas / Saor*

Van Middeleeuwse pagan folk naar atmospheric folk / black metal is op Cernunnos Pagan Fest een kleine moeite: welgeteld een honderdtal stappen. Saor past in het straatje van Primoridal, Fen, Alcest, Moonsorrow. De band brengt extra lange nummers uit zodat de concerten slechts enkele nummers tellen. Meer moet dat soms niet zijn en ook hier is Saor een voltreffer. De Britten pakken moeiteloos de zaal in.

Nog maar bekomen van Saor, worden we bediend met nog een voltreffer: Rastaban. Rastaban is een Belgische roots-band aangevuld met Nederlandse muzikanten. Op papier niks bijzonders, maar live en op plaat is dit een band die een waanzinnig hoog niveau haalt: ervaren muzikanten, dijken van nummers en vooral de kennis van podiumpresence. Ik denk dat zangeres Marine Libert daar niet veel voor moet doen: een stem als een klok, de uitstraling van een diva en de hulp van een band die zo goed op elkaar ingespeeld is dat het nauwelijks te geloven is. Mag ik A.U.B. ASAP terug Rastaban zien?

*foto’s: Rastaban / Heidevolk*

Voorlopig niet want Heidevolk staat al te popelen om erin te vliegen. Vliegende Hollanders, waar hebben we dat nog gehoord? De stijl heet folk metal / Viking metal, maar Heidevolk is de Nederlandse variant ervan en die staat als een Gelders huis. Het laatste album, ‘Vuur Van Verzet’ ligt al een tijdje achter ons, maar deze gasten zijn geboren met de strijdlust om “Velua” door dik en dun te promoten. Deze Bataven zijn “uit oude grond” geboren. “Walhalla wacht”. En de Franken waren serieus onder de indruk, inclusief deze Oude Belg.

Welke Kelten hebben we nu nog niet gehad? Oostenrijkers! Juist. Dus op naar de Oostenrijkers next door, zijnde Anomalie. Het sfeertje deed nogal aan doom denken, maar van zodra deze mannen op het podium stonden was het duidelijk dat post black metal hun werkgebied betreft. Vergelijken met andere bands is niet eenvoudig: echo’s van Primordial, landgenoten Harakiri for The Sky, etc. De show kon zeker boeien met hun monotone lichtshow en beukend geluid. Anomalie is misschien wel een band om extra in de gaten te houden.

*foto’s: Anomalie / Unleashed*

Afsluiter van dienst was het Zweedse Unleashed. Unleashed is onvervalste death metal. Tekstueel gaat het meestal over de Noorse mythologie. Opper Viking Johnny Hedlund ziet eruit als een Viking-koning voorzien van de hamer van Thor, ook bekend als basgitaar. De massa vond het leuk en een moshpitje kon er van af. Unleashed is ook leuk, tenminste als je van authentieke death metal houdt. Unleashed slaagt er wel in zichzelf voldoende te vernieuwen en ondanks hun logge sound klinken vele nummers toch bekend. De band heeft dan natuurlijk ook een staat van dienst die kan tellen. Unleashed is misschien niet de gedroomde afsluiter voor de eerste dag, maar wel een geschikte.

De goden in Walhalla zagen dat het goed was en schonken een mooie winterse dag aan wij, aardbewoners.

Met dank aan Sarah Kazaroff.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.