KMF – 16/11/2019 – Sint Pieterszaal, Kuurne.

Reeds voor de vierde maal mocht Kuurne de plaats zijn waar de modale metalhead zijn portie zaterdagavondplezier kan vinden. Toepasselijk KMF (Kuurns Metal Fest) gedoopt begon het festival in 2016 bescheiden met Dyscordia als headliner. Het jaar daarop mocht King Hiss het festival sluiten. 2018 mocht de eerst buitenlands headliner introduceren (Tokyo Blade) en dit jaar werd op dit elan verder gezet.

Maar eerst was het de beurt aan de lokale helden van Phoenix Rebellion. Voor mij persoonlijk was het de eerste maal met de hernieuwde line-up. Alhoewel, enkel de ritmesectie bleek veranderd aangezien oudgediende Christopher de huidige gitarist bleek te vervangen. De formule blijft nagenoeg onveranderd. Hard rock / heavy metal die vooral veel animo wil bezorgen. Meezingen lukt dan ook probleemloos en de bende ongeregeld op het podium lijkt zich dan ook prima te amuseren. Met songs als ‘Metalheads Unite’, ‘Amazons Of Destruction’ en ‘Pirates Of Ibiza’ lijkt het dan ook duidelijk dat humor, plezier en een ietwat zorgeloze attitude de voornaamste ingrediënten van dit vijftal zijn.

*Foto’s: Phoenix Rebellion / Raider*

Bandana’s, strakke broeken en hier en daar wat sjaaltjes. We hadden het al door dat Raider Glam speelt, daar kon je zelfs op voorhand niet omheen. We zijn geen grote fan van het genre en werden dan ook niet makkelijk ingepalmd door het kwartet. Wel beschikken ze over een zelfzekere zanger, en energieke podiumpresence, alhoewel hier en daar nog wat onzuiverheden door de mazen glipten. Als afsluiter zetten ze ons even op het verkeerde been met ‘Rock ‘n Roll All Nite’ van Kiss, waarna werd overgegaan naar ‘Kickstart My Heart’ van Mötley Crüe. Die cover leek het wel goed te doen bij het publiek en de band kreeg dan ook het merendeel van de aanwezigen mee.

Helaas waren we te laat om het eerste nummer van Deafcon mee te maken. We waren immers nog de inwendige mens aan het sterken. Voor ons begon het concert dus met ‘Crazy Horses’ (origineel door The Osmonds). Wat blaast Deafcon toch! De sound is zo goed als een ode aan Mötorhead, maar ik denk niet dat er veel volk was die dat gebrek aan eigen geluid erg vond. Hun motto stond dan ook duidelijk te lezen: “No Bulshit, Only Rock ‘n Roll”. De zang kreeg wel enorm veel echo maar dit was het beoogde effect. Ons viel vooral de strakke drummer op, maar ieder bandlid was eigenlijk goed bezig. Ook de gekke bekken van de gitarist blijven ons nog even bij. Het overgrote deel van het publiek wisten ze op te zwepen en de apotheose kwam toen ‘Overkill’ van het grote voorbeeld werd gecoverd.

*Foto’s: Deafcon / Max Pie*

De grote boosdoener voor de set van Max Pie was het geluid. Ons werd het technisch gedeelte uitgelegd maar eerlijk gezegd was het voor een leek als ondergetekende chinees. De proggy power metal leek aanvankelijk goed te beginnen hoewel de vocalen te stil bleken tegenover de rest van het geluid. Maar algauw bleek dat variatie binnen de set ook niet echt aan de orde was. Het gitaarspel zat wel snor, maar we konden met momenten toch een geeuw niet onderdrukken. Alle pogingen ten spijt hebben ze ons niet veroverd.

Wie dat wel gelukt is, is King Crown. De naam zei ons niet veel, maar kennelijk hebben de heren nog niet zo lang geleden een naamsverandering doorgevoerd. Voorheen opereerden ze onder de noemer Öblivïon, en de band bestaat uit enkele oudgedienden van de Franse scène, waar vooral de naam Nightmare een belletje doet rinkelen. Helaas kon originele zanger Jo Amore er niet bij zijn en werd die rol er deze avond vervult door Terry Defire die we kennen van Black Cobra en Horacle, en die wist zich met verve in de rol te smijten. De power metal van de band werd uitmuntend gebracht en wist de nodige koppen mee te laten bewegen. Het nodige vakmanschap was aanwezig, met als voornaamste voorbeeld het gitaarduel dat als tussendoortje werd gebracht. Als bands als Yngwie Malmsteen en Masterplan jullie wat zeggen, of melodische (heavy, power) metal in het algemeen dan willen we deze band alvast warm aanbevelen!

*Foto’s: King Crown / Tygers Of Pan Tang*

Headliner van de avond was Tygers Of Pan Tang. De legendarische NWOBHM band maakt al slachtoffers sedert 1978. Als we van de energieke performance mogen uitgaan zal dit zeker nog een tijdje doorgaan. Tuurlijk bestaat de band niet meer in hun originele vorm. Er gebeurt nogal veel in veertig jaar. Gitartist Robb Weir is het enige nog overblijvende lid van de eerste line-up, maar aangezien de laatste toevoeging al geleden is van 2013 mogen we toch spreken van een stabiele bezetting. Zanger Jacopo Meille is fantastisch bij stem en weet zich door zowel de klassiekers als het nieuwe materiaal te slaan. Nieuw Materiaal? Inderdaad, want op 22 november komt hun nieuwe album ‘Ritual’ uit. We mocht dan ook al ‘White Lines’ en ‘Damn You!’ tot ons nemen. Verder regende het klassiekers als ‘Euthanasia’, ‘Hellbound’ en ‘Don’t Touch Me There’ aangevuld met recenter werk als ‘Keeping Me Alive’ en ‘Only The Brave’. Met een diverse setlist wisten de Tygers alvast de verwachtingen volkomen in te lossen. We kijken alvast uit naar het nieuwe album!

Met dank aan David Vandewalle en Bianca Lootens (Stubborn Donkey).

Tekst: Levi de Luycker.

Foto’s: Erwin Poppe