Waylander is een band die bij mij altijd hoge verwachtingen heeft geschapen. Niet alleen is de bandnaam ontleend aan een van mijn favoriete fantasy-reeksen, maar ook zit de Gae Bolga, de mythische speer van de al even mythische Ierse held Cuchullain, intrinsiek in hun logo verwerkt. Dat deze Noord-Ieren de Insulair-Keltische mythologie en cultuur bezingen, hoeft dus niet te verbazen. Daarenboven is het sextet intussen ook alweer zesentwintig jaar bezig en is ‘Ériú’s Wheel’ slechts het vijfde full album, wat laat vermoeden dat ze er toch echt wel de nodige moeite in steken. Zoals de titel al laat vermoeden, is dit album een ode aan de Keltische beleving van tijd en uiteraard de festivals die ermee gepaard gaan. We vertrekken in de zomer met ‘Betwixt Times’, een korte intro met wat spreuken en wat vrolijk fluitgeschal. ‘As Samhain Comes’ is dan het eerste echte nummer, net als het eerste grote festival (Halloween) dat de revue passeert. Zoals het de onheilspellende overgang tussen dit leven en het volgende betaamt, is hier heel wat black metal in de Keltische folk metal geslopen. Lang duurt het echter niet voor de gezapige folkfluit en de eenvoudige pagan riffjes het overnemen. Ook ‘Shortest Day, Longest Night’ (over de winterzonnewende aka kerstmis) heeft een algemene smerige ondertoon en snelle, donkere partijen die het wel interessant maken en ook de fluitmelodie is al iets uitdagender, maar toch wordt hier al een patroon duidelijk. Zie je, lang geleden krioelde het van de pagan folkbandjes die met heel eenvoudige en basale riffjes en melodieën en trage, langgerekte folkpartijen konden weg geraken. Gitaar en – vaak één enkele – fluit doubleerden elkaar of volgden elkaar toch redelijk braafjes op de voet. Maar toen kwam Eluveitie met de New Wave Of Folk Metal en een bombastisch orkest aan mysterieuze instrumenten op de proppen en de gewenning hieraan maakt heel veel van de pagan folk metalbands van daarvoor ronduit saai om naar te luisteren. Één simpel fluitlijntje doet het al lang niet meer – in tegendeel: het trage, soezerige tempo vermoordt de vaak erg degelijke metal riffs die ermee samenhangen. En als de folk de metal de das omdoet, ben je in een folk metal band niet zo goed bezig… Maar als je houdt van (bijna clichématig) basale pagan metal met een streepje fluit door, ben je wel aan het juiste adres! En bovendien is het zeker niet allemaal saai: de groovy gitaarsolo die soelaas brengt op ‘Imbolc’ (lichtmis) gaat over in een fluitsolo waar al heel wat meer leven in zit en erg interessant gitaar getokkel. Voor het eerst wordt de heidense eenvoud ietwat overstegen en wordt van de sleur gevarieerd. Ook ‘The Vernal Dance’ wordt een heel gezellige meebraller, type Svartsot, met een best modern spunky ritme. Op ‘Beltine’ (begin mei) neemt de epiek dan weer toe, wat zeker geen slechte zaak is en ook ‘As The Sun Stands Still’ bevat heel wat power naar de tweede helft toe. Volhouden is op dit album de boodschap en ook al is dat natuurlijk geen compliment, het is wel de moeite waard! Over afsluiters ‘To Feast At Lughnasadh’ (begin augustus) en ‘Autumnal Blaze’ valt dan weer niet veel toe te voegen, en daarmee is de cirkel van de seizoenen rond. Met andere woorden: De fans van complexe folk metal blijven wat op hun honger zitten, maar wie het graag old school pagan heeft, is hier op het juiste adres! En geduld blijkt eens te meer een mooie deugd.
Sam Bruynooghe (65)
Listenable Records
Tracklist: 1. Betwixt Time 2. As Samhain Comes 3. Shortest Day, Longest Night 4. Imbolc 5. The Vernal Dance 6. Beltine 7. As The Sun Stands Still 8. To Feast At Lughnasadh 9. Autumnal Blaze