Frietrock, festivalterrein Hoendergaarsen, Arendonk.

***Noot van de redactie: Wat een uiterst gezellig festival is me dat, waar restricties voor fotografen niet van toepassing zijn, waar elke band tussen een half uurtje en vijftig minuten toebedeeld krijgt, zodat er geen tijd is om je te vervelen. Is er een band die minder “je ding” is, dan kan je een drankje nuttigen of een frietje steken. Je vervelen is hier dus compleet uit den boze!***

Na twee bijzonder intensieve dagen, avonden en nachten waren we eerst niet van plan vroeg af te zakken naar Frietrock, maar Wound Collector werd ons door een kenner aangeraden, en dat hebben we ons nog niet beklaagd. De combinatie tussen vocalen met een saxofoon klank alleen al zorgt voor een groovy naar jazz ruikende ondertoon, overgiet dat met death metal elementen van het puurste goud, en je smijt dat in de blender. Dan krijg je een unieke sound, die je verweesd doet achterblijven. Wound Collector trekt registers open , durft experimenteren, en verlegd meerdere death metal gerelateerde grenzen. Meer nog, ze doen die grenzen vervagen met deze bijzonder originele aanpak.

*Foto’s: Wound Collector*

“Vers vlees uit Pelt! Met hun strakke riffs, zwevende melodieën en breakdowns om op te moshen creëert Asvana een zware, maar toch toegankelijke sound.” Dit staat te lezen op hun vi.be pagina. Asvana speelt hun eerste festival optreden ooit, op Frietrock. En dat is ook te merken. De band beschikt over potentieel en de oerkracht om potten te breken, maar dat gebrek aan podium ervaring zorgt ervoor dat ze eerder krampachtig op dat podium staan hadden we de indruk, stijf van de zenuwen wellicht? In elk geval, laat de band zien en horen uit het goede hout gesneden te zijn. Het is een kwestie van tijd, eer deze jongens voldoende hun stempel zullen drukken, om ons de volgende keer wel compleet omver te blazen. Want nu blijven we toch een beetje op onze honger zitten, maar we nemen het hen niet kwalijk.

De daarop volgende band Darker Days Ahead had blijkbaar zijn fanclub meegebracht, we spotten heel de dag wel ergens T-shirts van de band. De muzikanten van dienst houden van riffs op de menigte afvuren, die zorgen voor een potje headbangen tot de vroege uurtjes. Wie houdt van een eenvoudige aanpak, waarbij rock en blues elkaar kruisen, vond zich dan ook zonder moeite bij deze Darker Days Ahead. Echt origineel en vernieuwend klinkt het niet. Darker Days Ahead brengt echter een gezapig potje rock muziek, dat aan je ribben kleeft. En daar kan nooit iets mis mee zijn

*Foto’s: Asvana / Darker Days Ahead*

Tijd voor een stevige hap. Wröng is een samenraapsel van leden uit Los di Maggio’s, Koncept, Violent city, Lucky sinners, OCD, en nog een berg (solo)projecten. De band schopt lekker om zich heen, en brengt een soort punkrock waarbij je prompt enkele heilige huisjes wil omver stampen. De heren gaan wild tekeer op het podium, en doen het publiek smullen van een lekker stuk punkrock muziek waar geen speld valt tussen te krijgen. Meerdere mokerslagen en adrenalinestoten deelt de band uit, waardoor we lekker murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijven. Ook de metal fans gingen mee in het verhaal, waarbij bewezen wordt dat de doorsnee metalhead ook wel te vinden is voor een potje punkrock op zijn boterham. Energiek concert, waarbij ook wij van onze sokken werden geblazen. Dat schotelt Wröng ons voor.

De brug tussen punkrock en thrash metal is niet zo groot, dat bewijst Noctural Empire met een stevig potje thrash metal waar weer geen speld valt tussen te krijgen. De band gaat als een wervelwind tekeer op het podium, en laat geen spaander geheel van de tent. Dat is het soort thrash metal dat je wel op elke hoek van de straat tegen komt, maar als een band je op deze manier doorheen schudt en lekker laat headbangen of moshen door de tent? Dan ben je in je opzet geslaagd! Lekker thrash metal feestje met deze Noctural Empire, meer moet dat niet zijn! Minder ook niet.

*Foto’s: Wröng / Nocturnal Empire*

Zondag zou bol staan van bands met een hoek af, of toch naar de avond toe. The Evil Pony’s vermengen uiteenlopende stijlen van punk naar metal en voegen daar een hele pot absurditeit in tekst en uitvoering aan toe, de feestelijke manier waarop de heren op dat podium tekeer gaan, zorgt ervoor dat het publiek lekker uit de bol gaat, zo aanstekelijk werkt de muziek van The Evil Pony’s in op je dansheupen. Los daarvan bestaat deze band trouwens uit een voor een topmuzikanten, en een imposante frontman, die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Bij menig riff stonden de haren op onze armen van innerlijk genot. maar vooral werd een onvergetelijk feest gebouwd dat we niet snel zullen vergeten.

“Cutting edge cross-over metal, sharp as a knife.” Lezen we in de introductie van Cuttermess de muzikanten binnen de band sturen een spervuur van aanstekelijke riffs op het publiek af, maar het is de bewegelijke en energieke frontman die de aandacht trekt. De man loopt naar elke hoek van het podium, en gaat zijn publiek op goedlachse wijze voortdurend opzoeken. Met een frontman met zoveel charisma, en muzikanten die daar gewillig in mee gaan, gaat dat dak er uiteraard compleet af. Cuttermess deed het feest , op deze familie zondag, pas echt losbarsten en bezorgde ons een overweldigend gevoel van welbehagen, dat we in sombere tijden zeker kunnen gebruiken.

*Foto’s: The Evil Pony’s / Cuttermess*

Met Cathubodua staat er een van de sterkste Belgische symfonische metal acts op het podium van Frietrock. Met hun album ‘Continuum’ lieten ze in 2019 al horen veel in hun mars te hebben. De band rond zangeres Sara Vanderheyden, bewees ook live je te doen wegglijden in een wereld vol magie. Sara is een volksmenner die met haar bijzondere stem, je in vervoering brengt. Prompt worden we ondergedompeld in een sprookjesachtige atmosfeer, met een duidelijk donker kantje aan. Cathubodua laat de aanwezigen mee zweven naar hun bijzonder tot de verbeelding sprekende wereld, het orgelpunt komt als Sara oproept om alle vuisten in de lucht te steken in de vorm van een hamer, als eer aan Jan. Het zorgt voor een waar kippenvelmoment waarbij tranen over de wangen vloeien. Een bijzondere band binnen dat symfonische metal, die eigenlijk perfect kan wedijveren met de groten op aarde, deze Cathubodua, dat bewezen ze meermaals, dat zetten ze op Frietrock nogmaals in de donkere verf.

De organisatie heeft een gevarieerde affiche samengesteld, waar iedereen aan zijn trekken komt. Met een naam als Charkutterie weet je bij voorbaat dat hier een absurde sfeervol concert zal afgeleverd worden, waarbij je met het verstand op nul gewoon die snelle metalcore songs die op jou worden afgevuurd letterlijk moet ondergaan. De ene vuurpijl na de andere schiet deze band dan ook op je af, aan een topsnelheid van 200 km per uur. Het is gedaan voor je het weet, waardoor je totaal verweest achterblijft. Charkutterie zorgde niet alleen voor een veredelde polonaise, maar ook dat het dak er op topsnelheid compleet afging.

*Foto’s: Cathubodua / Charkutterie*

Muddler tapt uit een heel ander vaatje, Muddler is een vierkoppige band uit Lier, bestaande uit Maxim de Soomer (drums), Fons Vloebergs (zang), Ben Kovalewski (basgitaar) en Joeri Arras (gitaar). De band zette zichzelf op de landkaart met een knappe plaat ‘Niets leeft zonder wonden’ een bijzonder Nederlandstalig stoner rock getint pareltje dat aan je ribben kleeft. Om hun kind een naam te geven, doopten ze het tot SNØCK! Live is Muddler een aaneenschakeling van uiteenlopende emoties en , vooral dankzij een bijzonder bewegelijke zanger, een streling voor oog en oor. Fons haalt namelijk de meest acrobatische toeren uit op de boxen, gaat vooraan het publiek opzoeken en gaat als waanzinnig geworden tekeer, de muzikanten rondom hem laten hem gewoon lekker doen, en bespelen hun instrumenten bijzonder ingenieus waardoor Fons niet staat te roepen in de woestijn. De teksten van Muddler gaan vaak over de moeilijke kantjes van het leven, en de band slaagt erin die problemen uit het leven dus niet alleen muzikaal maar ook visueel uit te beelden, door die waanzinnige manier van sommige binnen de band of de eerder ingehouden en geconcentreerde wijze van andere. Elk van de muzikanten en vocalist op het podium beeld die emoties verbonden aan de muziek, dus vooral op zijn eigen manier uit, en verbindt dat met een visueel totaalspektakel waardoor humor perfect wordt verbonden met bittere ernst.

Over humor gesproken. Het is bijzonder moeilijk om het optreden van Gore Force V echt te omschrijven. Ze zetten het grindcore gerelateerde feest van voorganger Charkutterie gewoon verder, en voegen daar death metal elementen aan toe. Met attributen als ballons, een groot roze bord in de vorm van een middenvinger, en het aanzetten tot het dansen van een polonaise doorheen de tent, slaagt Gore Force V er vooral in absurditeit in een kunstvorm te gieten. Lekker los gaan, zonder daarbij teveel na te denken, is dan ook de rode draad doorheen dit wilde optreden, waarbij we vreesden dat de ballons die in de lucht vlogen de PA tafel zouden vernietigen.

*Foto’s: Muddler / Gore Force 5*

Pure doom krijgen we dankzij Marche Funèbre voorgeschoteld, die je hart van de eerste tot de laatste doet verschrompelen van puur innerlijk en duister genot Na deze wervelende feestjes dompelt Marche Funèbre ons onder in een donkere en intensieve atmosfeer. Het meest opvallende aan deze pure doom plaat, is de lange duurtijd van de songs. Om dan de luisteraar te blijven aanspreken, van begin tot einde, moet je heel sterk in je schoenen staan. Gelukkig zitten er binnen die songs voldoende tempowisselingen om ons bij de les te houden. We schoven wat dichterbij om van die intensieve sfeer wat beter te kunnen genieten, op klaarlichte dag zorgde Marche Funèbre eerder voor het vallen van de duisternis over Frietrock, het werd dan ook plots donker in ons hart. Een soort donkere intensiviteit waaruit je, eens je mee gaat in die trip, niet meer wil ontsnappen. Indrukwekkend!

De Belgische gothic rock / metal pioniers Torn keren terug als Torn A.D. met een nieuwe ep, ‘The Lost Tapes’. Ze brengen dan ook een old school gevoel van gothic rock / metal die licht brengt in donkere tijden. Met leden van Meantime, Helluray, Exoto, Off the Cross, … krijg je een band boordevol top muzikanten van uitzonderlijk kaliber. Live klinkt de band somber, en bezorgt je een waar kippenvelmoment. De band laat eveneens en vooral de muziek voor zich spreken, en dompelt je wederom onder in een intensieve donkere atmosfeer, met oog voor energieke riffs en een vocale inbreng die menig haren op je armen doet recht komen, een sterk contrast met de vorige feestelijke bands op die bunker stage, maar mooi aansluitende bij wat Marche Funèbre deed, hoewel de muziek van beide bands een heel andere kant uit, het innerlijke gevoel dat deze laatste over jou doet neerdalen, kom je dus ook tegen bij Torn A.D..

*Foto’s: Marche Funèbre / Torn A.D.*

Afsluiter op de “Battlefield stage” was Stung. Klinkt dat onbekend in de oren? De muzikanten zijn geen groentjes meer. Deze thrash / hardcore / crossover / metal band is gevormd door ex-leden van Leave Scars, Soultaker en Meantime. Genoeg superlatieven, om hier een bommetje te doen ontploffen op Frietrock. En dat is wat Stung ook doet, met een energieke en bijzonder krachtige tot gevarieerde aanpak waarbij thrash elementen samensmelten met crossover doet Stung een ware wervelstorm ontstaan. Hoewel daar puur technisch bekeken geen speld valt tussen te krijgen, wat een tovenaars met klanken en vocalen op dat podium, blijft het spelplezier gelukkig ook overeind staan. Stung sluit het festival dan ook af met een knetteren thrash / crosover feest zoals in de hoogdagen van het genre, en doet de boel dan ook van begin tot einde nog een laatste keer compleet ontploffen.

Wie er nog niet genoeg van kreeg kon zich nog laveren aan Overtime die door middel van klassieke covers de danslustigen op zijn wenken bediende, na een emotionele toespraak van Inge, die samen met de vele medewerkers en crew op het podium ging staan, werd deze bijzonder editie van Frietrock Metal Fest met een krop in de keel afgesloten.

*Foto’s: Stung / Overtime*

Met dank aan de organisatie en heel speciaal aan Inge Daems.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.