Fostermother: The Ocean

Fostermother maakte indruk in de stoner / doom scene met hun titelloze debuutalbum Nu met de toevoeging van drummer Jason Motamedi naast gitarist/zanger Travis Weatherred en bassist Stephen Griffin, tekende de band bij het Californische heavy rock powerhouse Ripple Music voor de release van opvolger elpee ‘The Ocean’. Deze gigantische zeven tracker gaat op alle vlakken een tandje hoger: “het is donkerder, harder, trager, vager, meer rommelig, en compromisloos in zijn vermogen om luisteraars mee te sleuren in de donkerste stegen van de menselijke ziel.” Lezen we op de bandcamp pagina van het label, dat is een stelling die de lading min of meer dekt. We houden eigenlijk niet van name dropping, maar de geest van Black Sabbath komt geregeld boven drijven, vooral in de zang hoor je duidelijk een Ozzy stijl naar boven komen. Maar ook die typische sompige sfeer, zo eigen aan Black Sabbath stijl, is een rode draad doorheen deze schijf. Dat blijkt alvast uit de eerste songs als ‘Sunday ‘ en ‘Seasons’. Dat daar een sausje typische stoner aan wordt toegevoegd, bij sommige songs als ‘Hedonist’ nemen die stoner invloeden zelfs lichtjes de bovenhand, veranderd daar niet veel aan. Fostermother blijft dus vooral de begane wegen verder bewandelen, sombere tot trage riffs snijden als een mes doorheen je vege lijf. De zang zorgt voor menig haartje op je armen dat recht komt van innerlijk duister genot. Zoveel malen voorgedaan, maar als je kwaliteit aflevert en grenzen blijft verleggen, krijg je er nooit genoeg van. En dat is wat Fostermother dus doet met ‘The Ocean’. De grenzen van hun debuut verder verfijnen en aftasten, maar er niet te ver van afwijken. Persoonlijk had ik liever gezien dat ze een beetje meer zouden durven die comfortzone verlaten, wat sporadisch wel eens gebeurd. Zo zijn er ook interessante wervelingen van psychedelica en stromingen van post-metal zwaarte merkbaar, vooral op de meer serieuze momenten, waardoor toch lichtjes wordt geflirt met buiten de lijntjes kleuren. Maar over het algemeen gesproken blijft Fostermother op veilig spelen. Maar als je die koude rillingen voelt, zo nodig om in een doom sfeertje terecht te komen, bij songs als ‘Unholiest Of Day’,’The Ocean’ tot ‘Arrival’ dan leg je dat kleine puntje van kritiek vlug naast je neer. Ons besluit: De doorsnee doom liefhebber en fan van het eerste uur mag dus op zijn of haar beide oren slapen, Fostermother brengt met ‘The Ocean’ een kwalitatief hoogstaand stoner / doom schijfje uit waarmee ze hun stempel op die stijl , na dat verbluffende debuut, nog steeds blijven drukken. En dat trekt ook ons uiteindelijk over de donkere streep. Met een pakkende afsluiter ‘Solitude’ zet de band dat in de gitzwarte verf. En verwarmt ons doom hart over de hele lijn. Missie geslaagd!

Eric van Damme (75)

Ripple Music

Tracklist: 1. Sunday 2. Seasons 3. Hedonist 4. Dark Desires 5. Unholiest Of Days 6. The Ocean 7. Arrival 8. Redeemer 9. Solitude