Death metal fanaten met al wat jaren op de teller zullen ongetwijfeld het Zweedse Aeon kennen. De band werd immers in 1999 opgestart , zorgde voor een knappe ep en vier goed ontvangen full-albums waarvan ‘Aeons Black’ uit 2012 het laatste was. Daarna bleef het, zeker op discografisch gebied, muisstil rondom de band. Strubbelingen met een goede line-up liggen daar vooral aan de basis van als we originele gitarist Zeb Nilsson mogen geloven. Samen met vocalist Tommy Dahlström kent hij alle ups en down van de band. Gitarist Daniel Dlimi vertrok in 2013, maar keerde in 2019 terug naar de Aeon-stal en dat was de laatste duw om een nieuw werkstuk te voltooien. Bassist Tony Östman maakt hier zijn debuut op een Aeon album, maar is er reeds bij sinds 2013 en is dus al een tijdlang uitstekend ingewerkt. Een drummer vinden die echt bij het geheel past, was de moeilijkste opgave, maar met Janne Jaloma (o.a. ook Dark Funeral) lijkt het de goede kant op te gaan. In ieder geval zorgt dit vijftal dat er weer een Aeon album is na zo’n negen jaar stilte. ‘God Ends Here’ zal liefhebbers van het (sub)genre alvast gemakkelijk over de streep trekken. Wij zijn in ieder geval overtuigd van dit nieuwe werkstuk dat instrumentaal opent met het korte ‘The Nihilist’, een symfonisch stukje dat nog niet echt weergeeft waar Aeon daadwerkelijk voor staat. Dit komt pas tot uiting middels ‘Liar’s Den’ waar de heren al meteen een pak troeven op tafel gooien. Een stevige en machtige basis gedragen door uitmuntende drumpatronen en stuwende basslijnen. Krachtige riffs bouwen daar moeiteloos op verder terwijl de krachtige rauwe stem van Tommy daar naadloos op aan sluit. Voeg daar een pak tempo en ritmewisselingen aan toe, al blijft het hoofdbestanddeel energiek en krachtig, en een heel flinke dosis melodie en je zit gebeiteld voor een heel knap nummer dat ook nog een flitsende gitaarsolo bevat. ‘Let It Burn’ gaat op dit elan verder maar kent ook een mooi extra accent middels wat koorzang, iets waar Tommy heel trots op is, want eigenlijk hoor je slechts hemzelf en zijn dochter aan het werk in verschillende graduaties van kracht. Met ‘Opheus Indu Inferis’ krijg je een symfonisch tussenstuk te horen waar koorzang opnieuw opduikt en dat het album extra ademruimte heeft, om dan weer snoeihard en keihard uit te pakken met ‘Church Of Horror’ zonder dat de melodie wordt vergeten. Opnieuw een nummer zoals we ze graag horen langskomen. Al even krachtdadig klinkt ‘Deny Them Eternity’ zodat we bijna op onze wenken bediend worden. Het korte en gebalde ‘Forsaker’ gaat dezelfde energieke en gedreven richting op zonder aan brutaliteit en / of agressie in te boeten. Nog een symfonisch tussenstukje krijg je met ‘Into The Void’ waar de vrouwenstem het net iets meer voor het zeggen krijgt: een schitterende extra troef voor de band die ze, naar onze smaak, vaker mogen gebruiken. Het titelnummer, ‘God Ends Here’, krijgt er een heel pak extra kracht en dreiging bij als we vergelijken met de eerder gehoorde tracks zonder aan melodie en intensiteit in te boeten. Een nummer waar een pak bands heel wat voor over zouden hebben om het op hun album te krijgen. Al even krachtig, agressief en brutaal klinkt ‘Severed’: nog een track waar death metal fanaten niet om heen kunnen. Het tempo wordt nog ietsje hoger tijdens ‘Just One Kill’, zonder aan kracht, agressie, brutaliteit of melodie in te boeten. Dit drietal alleen is de prijs van dit album al waard en tot nu toe hebben we eigenlijk nog geen enkele minderwaardige track ontdekt, zodat Aeon met ‘God Ends Here’ nu al een dijk van een death metal plaat aflevert en er ligt nog lekkers te wachten. We kunnen weer op adem komen middels het mooie symfonische tussenstuk dat ‘Mephistopheles’ is, om er dan weer vol tegenaan te gaan met ‘Let The Torturing Begin’, nog zo’n nummer dat je mag gebruiken als men je vraagt hoe death metal precies moet klinken. Van ‘Despise The Cross’ zijn we net iets minder overtuigd, zonder dat we dit als een misbaksel willen beschouwen, maar de lat lag intens hoog bij de vorige tracks. Toch zal ook dit nummer de liefhebbers van het (sub)genre nog meer dan voldoende bieden. Nog een symfonisch stukje krijgen we met ‘Overture: Magnum Reginae’ vooraleer we bij het slotakkoord van dit album aankomen. Met ‘Queen Of Lies’ trekt het vijftal nog eens alle registers open en komen al de eerder gebruikte accenten op dit album nog eens aan bod zonder aan kracht, melodie, agressie en brutaliteit in te boeten. Als je ons stuk tot hier hebt gelezen, weet je dat we nogal onder de indruk zijn geraakt van dit vijfde full-album van Aeon. Nu mogen de heren ons ook nog eens verrassen met een live concert: we zien al een heel pak mosh pits ontstaan bij dit dreigende en brutale doodgeweld.

Luc Ghyselen (96)

Metal Blade Records

Tracklist: 1. The Nihilist 2. Liar’s Den 3. Let It Burn 4. Opheus Indu Inferis 5. Church Of Horror 6. Deny Them Eternity 7. Forsaker 8. Into The Void 9. God Ends Here 10. Severed 11. Just One Kill 12. Mephistopheles 13. Let the Torturing Begin 14. Despise The Cross 15. Overture: Magnum Reginae 16. Queen Of Lies