Voor een streep epic power metal halen we nooit onze neus op. Zo volgen we al een tijdlang Arrayan Path, een power metal gezelschap dat in 1997 van start ging als Arryan Path, maar sinds 2011 opteert voor de naam Arrayan Path. Al die jaren is vocalist Nicholas Leptos de drijvende kracht achter de band die ontstond in het Amerikaanse Boston, Massachusetts maar tegenwoordig opereert vanuit het Europese Cyprus. Met ‘The Marble Gates To Apeiron’ is de band aan album nummer acht toe gekomen. En terwijl we aan de laatste twee albums – ‘Dawn Of Aquarius’ (2017) en ‘Archegonoi’ (2018) – telkens wel een goed gevoel over hielden, waren we nooit volledig overtuigd. Met deze ‘The Marbel Gates To Apeiron’ doet Arrayan Path naar onze smaak net iets beter, en dat zal dan vooral de fans van de band zelf verblijden. Kijk, het is niet zo dat we overdonderd worden door de heren, maar terwijl we op de vorige albums wel wat opmerkingen hadden – o.a. dat onze aandacht soms wel eens danig verslapte –, hebben we dat dit keer alvast niet. Het is niet zo dat de heren – Nicholas Leptos (vocals), Socrates Leptos (gitaar), Christoforos Gavriel (gitaar) en Miguel Trapezaris (bass) – nieuwe paden bewandelen of compleet nieuwe accenten aan hun sound of het (sub)genre toevoegen, maar het geheel kan ons alvast negen nummers lang boeien. Dan weet je ook eigenlijk al wat je kan verwachten: mooi opgebouwde nummers waar kracht en melodie samen gaan en tot een vrij aanstekelijk geheel uitgroeien. Voeg daar de krachtige vocalen van Nicholas aan toe en vooral de mooie melodieuze gitaarsolo’s en je krijgt een goed idee van wat je mag verwachten. Als je dan ook nog weet dat de heren melden dat deze ‘The Marble Gates Of Apeiron’ beter samen werkten dan ook tevoren, dat iemand als Simone Mularoni opnieuw voor de mix zorgde, dat men voor een mooi artwork koos, dan weet je dat Arrayan Path met dit nieuwe werkstuk een stapje voorwaarts heeft gezet. Mindere momenten zijn er dit keer niet, maar echte uitschieters ook niet. Als wij dan toch ons favoriete nummer moeten aanduiden, kiezen we voor het vrij lange (bijna zeven en een halve minuut) ‘The Cardinal Order’ waar de band speelt met verschillende tempo en ritme wisselingen zonder de melodie uit het oog te verliezen. Dat het nummer knappe accenten krijgt die voor extra waardering zorgen bij MUSIKA is natuurlijk mooi meegenomen. Liefhebbers van het genre kunnen meteen toeslaan.

Luc Ghyselen (85)

Pitch Black Records PBR 067

Tracklist: 1. The Marble Gates to Apeiron 2. Metamorphosis 3. Virus 4. The Mourning Ghost 5. To Live Another Day 6. The Mask of Sanity 7. The Cardinal Order 8. A Silent Masquerade 9. Black Sails (The Nemean Ode)