Hell In The Club is de speciale naam voor de Italiaanse hardrock / metalband met leden van Elvenking en Secret Sphere. ‘Hell Of Fame’ is het vijfde album van de band en tevens hun sterkste materiaal tot nu toe. Het album werd opgenomen, gemixt en gemasterd door Simone Mularoni (DGM) in de Domination Studio in San Marino, Italië. Met Dave op zang, Andy op bas, Fede op drums en Picco op de gitaar krijgen we een mix van klassieke hardrock met moderne aanpak en heavy metal, een variatie van nummers, met rode draad pure rock ’n roll. Bij het starten zet een rustige gitaarintro je even op het verkeerde been. Maar hola, de heren weten best van stevig uit te pakken. Met een ferme riffende gitaar gaat ‘We’ll Never Leave The Castle’ van start, voor een rit van een drie kwartier rock ’n roll. Vrij traditionele glimmende rock met catchy uitnodigende refreinen tonen dat deze katjes niet zonder handschoenen mogen gepakt worden. Wie nog niet doorhad dat de heren een feestje in gedachte hadden, zal het hier wel snappen. Melodieus en toch krachtig nodigt ‘Worst Case Scenario’ je uit om het dreunende ritme mee te headbangen. ‘Here Today, Gone Tomorrow’ is ook zo’n stevig nummer dat door de ritmevariatie een leuk accent weet te leggen. Zo zalig om daartussen telkens die gas volledig open te draaien! Hoe rustiger en zoeter ‘Joker’ klinkt, des te ruiger, duisterder en rebellerend klinkt ‘Last Of An Undying Kind’. Nog zo’n meestamper is ‘Nostalgia’ dat op een 165 BMP niet zomaar eventjes komt aanzetten. Een rustiger intermezzo kondigt een gitaarsolo aan, waarna de trein terug voortraast. Och, puur genieten en terug volle gas. Ze weten waar de energiekraan staat en nu wordt die met ‘Lullaby For An Angel’ bijna volledig dichtgedraaid. Het trage en sfeervolle nummer sleept zich voort en een solerende snarenplukker weet het allemaal nog wat passiever te maken. Na ‘Mr. Grouch’, die terug die typische rock ’n roll vibes met en moderne aanpak laten heersen, krijgen we ‘No Room In Hell’, waar een ratelende bas voor een dreigende start zorgt. Mocht dit nummer op een album van Kiss staan, het zou een “Gene”-nummer zijn. We eindigen met twee nummers meer richting hardrock. ‘Tokyo Lights’ is iets bombastischer en radio minded, ‘Lucifer’s Magic’ is meer klassieker en rustiger van aanpak. De heren weten heel goed hoe ze een stevig feestje kunnen bouwen. Door in enkele nummers de kraan volledig open te zetten word je meegezogen in een wervelende kolk die spontaan een glimlach op je gezicht tovert. Maar daarnaast toont de band ook dat ze meer in petto hebben, door soms wat onrustiger, trager en donkerder nummers ertussen te zetten. Alles zorgt voor een flinke mix en de cocktail die dit album te bieden heeft, is best heel goed te noemen. Geen slechte nummers en een album dat na enkele beurten nog dingen oplevert die je de eerste keren niet hoorde. Aanbevolen en in de gaten te houden!
Rocking Klingon (82)
Frontiers Records FRCD 1059
Tracklist: 1. We’ll Never Leave The Castle 2. Worst Case Scenario 3. Here Today, Gone Tomorrow 4. Joker 5. Last Of An Undying Kind 06 Nostalgia 7. Lullaby For An Angel 8. Mr. Grouch 9. No Room In Hell 10. Tokyo Lights 11. Lucifer’s Magic