Eighty One Hundred werd in 2016 in Napels opgericht toen vijf gepassioneerde muzikanten elkaar door de muziek vonden en een manier zochten om zichzelf te uiten. Elk van hen heeft een andere muziekachtergrond, maar hebben allemaal een open benadering van muzikale composities. Daardoor kunnen deze Italianen hun gevoelens en levenservaringen uiten, in combinatie met de meegebrachte frustraties die de moderne samenleving met zich meebrengt. De titel van het album kwam door het idee dat we vroeger in een paradijs leefden, maar nu lijkt het soms op de hel door de verwaarlozingen van de “hedendaagse meedogenloze medemens”. Met bandleden Screamer op zang, lead gitaar door Mr. White, bassist Doc, ritmegitarist Taker en drummer Thunder weten we weinig wie deze heren echt zijn. Toen ik de titeltrack opzocht op Youtube, konden ze me over de streep trekken en gaf ik hen het voordeel van de twijfel om dit album te bespreken. Met slechts een zevental nummers (neem daarbij dat het eerste nummer slechts een intro is) en net het half uurtje voorbij ligt dit full album op de grens met een ep. De heren hebben dus zes kansen om te overtuigen, benieuwd of dat genoeg is. De opbouwende en instrumentale intro ‘Overture 80100’ mondt uit in de titeltrack ‘Heaven In Flames’, waar de metal vibes met ijzeren scepter regeren. Met een schurende stem worden de heavy metal riffs met de progressieve stukken aan elkaar gebonden. Er zit een vorm van aanvaardbare agressie in het nummer op een dreunend ritme. Het is een nummer dat binnenkomt en zijn boodschap duidelijk overbrengt. Je mag het vrij letterlijk nemen dat ‘Cry Out’ gierend van start gaat en met een ijzige schreeuw de deur ingooit. Heavy metal in pure vorm, met ritmevariaties die ook de stemming weet om te zwieren. Beginnend als een ballad zet ‘Payback My Time’ ons op een verkeerd been. Het nummer gooit het roer om als het snedig gitaarwerk het overneemt. Het komt bij momenten vrij uptempo en stevig uit de hoek, maar kent ook die 80 metal vibes. En dan wat speedmetal met dubbele basdrum in ‘No Way Out’. Het rustig intermezzo middenin weet het nummer volledig in aparte stukken te trekken. Ook ‘Mater Gaia’ kent een rustige start maar wordt verder erg gevarieerd. Het lijkt erop dat de heren ons vaak trachten te misleiden, want ook de afsluiter ‘Power Of Revolution’ begint rustig. Een dreigende riff op een strak spartaans ritme en angstaanjagende vocalen zijn de ingrediënten van deze laatste compositie. Een gierende gitaarsolo weet het soms progressief aanvoelende nummer nog een extra ruggensteuntje te geven. De intense vocalen konden me niet altijd overtuigen, maar het album weet zich wel te onderscheiden door zijn specifieke sound. Het heeft me toch enkele luisterbeurten gekost om dit album te doorprikken, misschien al omdat ik niet zo rage-achtig ingesteld ben. Muzikaal is het vrij mooi opgebouwd, maar of dit een groot publiek zal aanspreken is mij een raadsel. Maar versta me niet verkeerd, ik heb ervan genoten en heb mijn eigen grenzen richting heavy metal / rage metal toch wat verlegd met deze ‘Heaven In Flames’ van Eighty One Hundred.
Rocking Klingon (74)
Independent Release
Tracklist: 1. Overture 80100 2. Heaven In Flames 3. Cry Out 4. Payback My Time 5. No Way Out 6. Mater Gaia 7. Power Of Revolution