De Australische post rock formatie We Lost The Sea is sinds hun ontstaan in 2007 uitgegroeid tot één van de top acts binnen het genre. Sinds het overlijden van vocalist Chris Torpy in 2013 is de band uitgegroeid tot een puur instrumentale post rock band. In 2017 stonden ze op Dunk!festival, en hadden net hun wellicht meest toonaangevende plaat uitgebracht ‘Departure Songs’. We schreven daarover: ”Binnen een vrij sobere omkadering brengt deze band typische, heel intensieve post-rock. Waarbij telkens intieme momenten, die je ziel verwarmen, tot een oorverdovende climax werden gedreven. We Lost The Sea zijn daardoor misschien geen unieke band te noemen binnen het post-rock gebeuren. Ze leggen de lat wel telkens opnieuw enorm hoog en moeten niet onderdoen voor de grotere acts binnen de scene. Dat zetten ze op de mainstage van Dunk!Festival nog meer in de verf.” Op hun gloednieuwe plaat ‘Triumph & Disaster’ blijft de band begane wegen verder aftasten, en daar zijn wij niet treurig om. Maar weet ons ook aangenaam te verrassen. Met ‘Towers’, een knaller van circa vijftien minuten wordt de toon van de plaat gezet. Tempowisselingen, in golvende bewegingen. Binnen een zeer emotionele en intensieve omkadering. Zorgen ervoor dat de aandacht scherp wordt gehouden. We Lost The Sea sleurt je mee naar een wereld waar zonovergoten stranden, met de mooie ondergaande zon aan de horizon worden geconfronteerd met alles vernietigende tsunami’s die plots uit het niets komen opduiken. Dat dus steeds in golven van nemen en geven blijft over de hele lijn terugkomen. ‘A Beautifull Collapse’ , nog zo eentje van zeven minuten vierendertig seconden, doe je weer naar adem happen. De schoonheid van deze plaat zit hem dus vooral in het voortdurend variëren en de songs zodanig intensief doen klinken dat je totaal verweest achterblijft. Dat is uiteraard bij veel post rock bands zo, maar niet bij iedereen op dergelijk niveau. In sommige recensies wordt We Lost The Sea in één adem genoemd met een band als Explosions in The Sky. Een stelling waar we ons zeer goed kunnen in vinden. Luister maar naar een epische song als ‘The Last Sun’ een joekel van meer dan veertien minuten. Het woord apocalyptisch willen we niet direct boven halen, maar als dit een voorbode is van het einde der tijden? Dan zal het wellicht op diezelfde intensive wijze zijn die we voelen als we deze song beluisteren. Oorverdovend schoonheid en verdovend zachtheid worden zodanig gecombineerd, dat het angstzweet je op de lippen staat en je voelt wegglijden naar de onderwereld. Op afsluiter ‘Mothers Hymn’ horen we plots wel een vocale inbreng, wat een verrassende wending. De zangeres blijkt ene Louise Nutting te zijn, ook bekend van de jazz collectief Wartime Sweethearts. De inbreng van piano op deze song, is een extra kers op de taart die smaakt naar meer en laat horen dat We Lost The Sea niet blijft ter plaatse trappelen maar ook vooruit kijkt. Buiten hun comfortzone tredende sluit de band deze knappe post rock schijf dan ook op een bijzonder gedurfd wijze af met een intieme schoonheid, die ons een traantje doet wegpinken. Besluit: We Lost The Sea is altijd één van onze favoriete post rock bands gebleven omdat ze zo dicht aanleunen bij mijn absolute favoriet binnen het genre Explosions in the Sky. De band heeft het niet gemakkelijk gehad na het plots overlijden van hun frontman, maar is blijven vechten en overwinnen. Dat bewezen ze in 2017 al. Maar ook met hun nieuwste meesterwerk tast de band zijn eigen grenzen af en brengen een oerdegelijke tot typische post rock schijf uit, boordevol tempowisselingen die u bij de les houden. En eindigen uiteindelijk de schijf met een verrassende wending. Post rock met invloeden van jazz om af te sluiten? Dat smaakt naar meer. Vooral blijft We Lost The Sea hun plaats in de hoogste regionen van post rock behouden, en kijkt dus ook vooruit door buiten zijn eigen lijntjes te kleuren. Daarvoor krijgt onze Australische vrienden een paar puntjes extra op hun plantsoen.

Erik van Damme (85)

Bird’s Robe Records / Dunk!records

Tracklist: 1. Towers 2. A Beautifull Collapse 3. Dust 4. Parting Ways 5. Distant Shores 6. The Last Sun 7. Mother’s Hymn