Het feit dat bandleden hun band verlaten is niet per definitie een negatief gegeven. Zo was Anette Olzon lid van het Finse Nightwish, waar ze van 2007 tot 2012 de zangeres was. Jani Liimatainen was stichtend lid van Sonata Arctica, waar hij van 1995 tot 2007 gitaar speelde. Muzikanten op dat niveau zijn vaak met meerdere projecten of band bezig en zo is Anette momenteel ook zangeres bij het Zweedse Alyson Avenue. Ik stond te glunderen in het publiek toen deze band begin vorig jaar terug de draad oppikte op het MelodicRockFest Scandinavia in Malmö. Na hun debuutalbum in 2017 is The Dark Element terug met ‘Songs The Night Sings’ met elf nummers, die samen bijna een uur vormen. Dat betekent traditioneel langere nummers, zoals we in dit genre gewoon zijn. Ze gaan van start met ‘Not Your Monster’, een Nightwish-achtige opener met zwaar gitaarwerk en keyboard op sterk ritme, waar Anette haar vocale lijnen vlotjes overheen legt. ‘Songs The Night Sings’ sluit hier erg melodieus op aan. Het is een typische Anette song, met bombastische ondertoon, zalig voluit gaan. Dit is het genre nummers die een album een kick-in-the-butt verkopen en zich daardoor laten onderscheiden in de rest van het aanbod van albums. Na een bom is het altijd wat bekomen en als dan een trager nummer met negatieve en passieve ondertoon zoals ‘When It All Comes Down’ volgt, is dat even slikken. De langere vocale uithalen ondersteunen het depressieve karakter van het nummer. Ook wat rustiger, maar met wat meer positieve “schwung” is ‘Silence Between The Words’. De melodie in het refrein zorgt voor een portie welgekomen vrolijkheid. En het lijkt niet te stoppen, want ook ‘Pills On My Pillow’ is zo’n optimistisch nummer. Het klinkt erg ritmisch met strak gitaarwerk die de melodie ruggensteund. Voor je het weet zit je te knikkebollen of met je voet mee te stampen. Met de ballad ‘To Whatever End’ duwen we even op de rem. Het midtempo ‘The Pallbearer Walks Alone’ voelt door zijn ritmeveranderingen soms intens aan om daarna terug rust te brengen. Na de extra portie energie en progressiviteit in ‘Get Out Of My Head’, krijgen we met ‘If I Had A Heart’ een luisterlied met weliswaar alle typische kenmerken, maar met de energiekraan een stuk meer toegesnoerd. Een ballad kunnen we het niet noemen, de gitaarsolo halverwege het nummer zorgt voor wat extra pit. De kracht in ‘You Will Learn’ schuilt in de diversiteit. Het nummer verandert telkens van ritme en gemoed, het laat je een zestal minuten onderdompelen, zodat we helemaal klaar zijn voor ‘I Have To Go’, een intieme afsluiter waar Anette met pianobegeleiding de schijf rustig laat uit deinen. Naar het einde toe komen er enkele instrumenten bij maar uitbundig wordt het niet. We krijgen wat we konden verwachten en al leggen we voor deze artiesten de lat vrij hoog gezien hun voorgeschiedenis, toch konden ze ons aangenaam verrassen met een gevarieerd album. Voorspelbaar, dat wel, maar wie maalt daar nu nog om. Je kan het water niet blijven uitvinden. Maar het kan niet ontkend worden dat dit album enkele onweerstaanbare pareltjes bevat die de kwaliteit van Anette en haar kompanen bewijzen. Benieuwd of we The Dark Element ook live in onze contreien aan het werk kunnen zien volgend jaar, want ondergetekende zou best wel eens van de partij kunnen zijn. Ook dat feit is voorspelbaar, maar ook hier vind ik dat helemaal niet erg.
Rocking Klingon (85)
Frontiers Records FRCD 992
Tracklist: 1. Not Your Monster 2. Songs The Night Sings 3. When It All Comes Down 4. Silence Between The Words 5. Pills On My Pillow 6. To Whatever End 7. The Pallbearer Walks Alone 8. Get Out Of My Head 9. If I Had A Heart 10. You Will Learn 11. I Have To Go