Uli Jon Roth – 01/11/2019 – Zik Zak, Ittre.
Uli Jon Roth: 50th Anniversary World Tour – Triple Anniversary Show
Uli Jon Roth (Scorpions, Electric Sun & Sky Of Avalon) is dit jaar drie maal aan het feest! Veertig jaar geleden werd het legendarische album Tokyo Tapes opgenomen, zag Electric Sun het levenslicht en last but not least het feit dat de brave man reeds vijftig jaar (!) op de planken staat! Geboren op 18 december 1954 in Düsseldorf, Duitsland, ontdekte hij in het jaar 1968 zijn liefde voor de elektrische gitaar en later dat jaar speelde hij met de band Blue Infinity zijn eerste concert. Nog altijd maar dertien jaar oud! Ikzelf zag Uli Jon Roth voor de eerste keer aan het werk ergens in 1977. De tijd zonder internet & gsm!! Worden we oud of wa? In die tijd hadden E.V. en Popcenter het voor elkaar gekregen om U.F.O. in het CC Harelbeke te laten optreden. Tot een paar dagen voorafgaand aan dit concert het onheilspellende nieuws kwam dat U.F.O. afzegde nadat Michael Schenker onverwacht de groep verlaten had en noodgedwongen een vervanger moest worden gevonden. Na heel wat telefoontjes met verschillende agentschappen kwamen ze op de proppen met een relatief onbekende veelbelovende Duitse band : Scorpions! En die lieten zo een verpletterende indruk op mij na! Dit was mijn eerste kennismaking met een band waarvan de gitarist zo begeesterd de Jimi Hendrix stijl naar een nog hoger niveau tilde, en er een eigen signatuur aan gaf door er psychedelische en neo-classical invloeden aan toe voegen. Deze tendens zorgde er evenwel voor dat hij in 1978 de band verliet om een solo carrière uit de grond te stampen die zijn gelijke niet kent. Eerst met het fel ondergewaardeerde Electric Sun en later met Sky of Avalon. Ondertussen toerde hij nog met de G3 en ontwierp hij zijn eigen gitaren: de befaamde Sky Guitars. In 2003 nam hij Vivaldi’s ‘Four Seasons’ onder handen, een briljante fusie van muzikale stijlen, geruggensteund door een vijftienkoppig orkest zorgde dat voor een heel eigen interpretatie, liet het opnieuw fris klinken, alsof het vandaag geschreven zou zijn en niet in 1723. Een must have voor iedere fan van Uli Jon Roth is mijn bescheiden mening. Enfin swat, terug naar het optreden …
Met de onafscheidelijke band nog steeds in de wapperende haren, komt de levende legende het podium op. Een zeer goed gevulde Zik-Zak bestaande uit hoofdzakelijk een ouder publiek geeft hem een heel warm welkom applaus en daarmee zijn we vertrokken voor een knappe twee uur durende show. De verrassing bij het publiek is compleet als blijkt dat er voor deze gelegenheid een zangeres aan boord is. Inderhaast opgetrommeld om de vaste zanger / gitarist Niklas Turmann te vervangen die in allerlaatste instantie forfait moest geven. Misschien mede daarom dat de band pas tegen 18 uur opdaagde en er weinig tijd overbleef om te sound checken. Wat onwennig stond ze op het podium, soms wat zoekend tussen de songteksten die aan haar voeten lagen. De vocalen worden voor deze gelegenheid opgedeeld tussen Uli en de gast zangeres en hier knelt het schoentje, feit is dat zijn stem deze keer wat te wensen overlaat. Is het de intensiteit van een reeds zeer lange tour die begint toe te slaan? Het valt me op dat hij er wat vermoeid uitziet. De songs die we voorgeschoteld krijgen zijn wel om duimen en vingers af te likken, klassieker na klassieker krijgen we om de oren geslagen. Killer versies van ‘Fly To The Rainbow’, ‘In Trance’ met een heerlijke vocale interpretatie van de gast zangeres!!!, ‘Pictured Life’, een bij het strot grijpende ‘Polar Nights’, ‘We’ll Burn The Sky’ wat bij sommige fans ervoor zorgt dat het delirium nabij is … om nog maar te zwijgen over het beklijvende ‘Sails Of Charon’ en met wat een virtuositeit & finesse weet Uli zijn geliefkoosde instrument te bespelen. Je ziet hem met de ogen dicht genieten terwijl hij de meest fluwelen klanken uit zijn Sky Guitar tovert … om dan op ‘All Along The Watchtower’ en ‘Electric Sun’ alle remmen los te gooien, volop voor de improvisatie kiest, soms tot wanhoop van de overige bandleden en zijn gitaar laat huilen, kermen, gieren op de manier die alleen de grootmeester onder de knie heeft. Kippenvel momenten zijn er nog met ‘Indian Dawn’ en ‘Sun In My Hand’ waarbij hij samen met zijn linkshandige kompaan David Klosinsky prachtige duels aangaat … het publiek smult ervan! Als toemaatje krijgen we een lang uitgesponnen versie van ‘Dark Lady’ waarbij de band tijd en ruimte krijgt om een ferme solo uit de mouwen te schudden, old school zeg maar! En dan valt het doek over een memorabel concert dat het nodige jeugd sentiment naar boven gehaald heeft. Zelden zo gelukzalig huiswaarts gekeerd!!!
Met dank aan Annick Botson.
Tekst en foto’s: Marc Callens