Koude industrial metal, binnen een duistere omkadering die de aanhoorder tot waanzin drijft? Het is al jaren de rode draad doorheen het werk van Combichrist. De band ontstond in 2003 en wordt in sommige media gezien als de potentiële opvolger van een band als The Prodigy, een band die eveneens fans van elektronische muziek verbindt met metalfans. Combichrist brengt na een carrière van circa vijftien jaar een knappe plaat uit, ‘One Fire’, waarbij de band zijn eigen grens verlegt en verder aftast. Binnen een verschroeiende en gevarieerde omkadering. De band heeft altijd fans van het hardere en extreme metal tot metalcore kunnen verbinden met liefhebbers van eerder industrial metal. Nu, na een kokende hete intro zijn we vertrokken voor een experimentele trip, waarbij beats en samples inderdaad worden gecombineerd met gitaarlijnen die vervaarlijk aanleunen tegen het doen ontstaan van vulkaan uitbarstingen en aardverschuivingen. Daarbovenop is er die vocale aankleding, die je murw slaat en tot waanzin drijft, al even gevarieerd als het instrumentale. Op ‘Guns At Las tDawn’ krijgt LaPleagua vocale ondersteuning van Burton C. Bell (Fear Factory), een meerwaarde binnen het geheel. Maar Andy kan het gewicht van vocaal mokerslagen uitdelen gerust op zijn eentje aan. Dat blijkt meermaals. De ene vuurpijl in het gezicht is nog maar verteerd, of daar volgt een volgende mokerslag. De band houdt niet van stiltes, dat is wel duidelijk. Het moet vooruit gaan. Maar toch slaagt Combichrist erin geen monotone brij aan te bieden, maar een vooral zeer gevarieerd en vaak verrassend meesterwerk. ‘Last Days Under The Sun’ biedt wellicht een eerder EBM / industrial stijl aan. Maar net als je denkt dat het die richting uitgaat, slaat de band weer een heel andere weg in. ‘The Other’ voelt aan alsof je bent aanbeland in een rituele dienst, waar onschuldige wezens worden geofferd aan de Goden. Bezwerend en hypnotiserend. En zo kunnen we nog even doorgaan. Want deze band laat dus vooral niet zomaar in zijn kaarten kijken, de aanhoorder moet er een inspanning voor doen. Besluit: Na al die jaren tuimelt Combichrist niet in de val van het afleveren van een routineklus. Hier is goed over nagedacht. Meer nog, Combichrist verlegt niet alleen zijn eigen grens, maar kijkt al naar de toekomst. Hoe die eruitziet, dat staat in de sterren geschreven. Want de band laat dus duidelijk niet in zijn kaarten kijken, en stuurt de luisteraar telkens van het kastje naar de muur of zet hem / haar op het verkeerde been. Door deze avontuurlijke en aanpak, en het feit dat duidelijk buiten de lijntjes van gelijk welke stijl wordt gekleurd, boeit deze plaat dan ook van begin tot einde. Ook na meerdere luisterbeurten ontdek je andere wendingen. Kortom: Zonder meer een experimenteel meesterwerk deze ‘One Fire’ die een band laat horen die blijft evolueren in stijlen, en het brengen daarvan. Dat wordt een industrial bommetje op Graspop deze zomer! Zeker weten.
Erik van Damme (80)
Out Of Line Music
Tracklist 1. Intro 2. Hate Like Me 3. Broken United 4. Guns At Last Dawn 5. Lobotomy 6. One Fire 7. Bottle Of Pain 8. 2045 9. Interlude 10. Understand 11. California Über Alles 12. Last Days Under The Sun 13. The Other