Als zovelen groeide Constantine op met bands als Iron Maiden, Metallica en Judas Priest. Als jonge muzikant werd hij ondermeer beïnvloed door zijn gitaargoden zoals Joe Satriani, Yngwie Malmsteen en Zakk Wylde. De vele jaren oefenen verfijnde zijn muzikaal talent naar een hoger niveau. Zijn eerste stap was het album getiteld ‘Shredcore’ dat in 2010 werd uitgebracht. Na een ruime stilte brengt de Atheense Constantine nu een opvolger met ‘Aftermath’. Voor dit album kon hij rekenen op de steun van verschillende vocalisten uit de rock- en metalscène, zoals Bjorn ”Speed” Strid (Soilwork), Apollo Papathanasio (Spiritual Beggars, ex-Firewind), Ralf Scheepers (Primal Fear), Schmier (Destruction) en Chris Clancy (Wearing Scars). De instrumentale opener ‘Bushido’ zorgt voor een tof begin van het album. Het virtuoos gitaarwerk komt meteen in de kijker. Het melodieuze nummer is krachtig en tevens technisch perfect. Een gans ander verhaal is ‘Hellfire Club’, waar Bjorn ”Speed” Strid achter de microfoon met de nodige screams en ruwe vocalen het nummer een pak duisterder maakt. Het vocale bereik van Ralf Scheepers (Primal Fear) is hierbij compleet anders. In ‘Press On Regardless’ krijgt hij zijn kans om het progressieve getinte nummer de nodige ondersteuning te geven. Een keyboard geeft als enige een zachtere toets aan de metal en ruwe vocalen. Met een rustiger intermezzo krijgt het nummer extra ademruimte tussen het sterke melodieuze gitaargeweld. Een prachtig power metal nummer dat veel onder zijn motorkap weet te bergen. Dat we vele stijlen krijgen is ergens te verwachten als telkens een nieuwe vocalist achter de microfoon staat. Onvervalste hard rock in ‘Another Day’ met de Zweed Apollo Papathanasio. De man heeft Griekse roots en misschien dat het zuiderse klimaat zijn stem een pak zachter gemaakt heeft. Ook in ‘Deliver Us’ verzorgt hij de vocalen, terwijl Constantine opnieuw een geweldige gitaarsolo uit zijn handen schud. Een pak melancholischer gaat het met ‘Holding On ‘Til The End’ met Chris Clancy. Het nummer scheurt van intiem naar schreeuwerig en agressief in enkele seconden. De kracht en ruwheid in de vocalen volgen dit perfect. Het nummer ‘Elegy’ is moderner opgevat en kent ritmewissels. De zachtere stem van Bill Manthos voelt soms “pop / rockachtig uit de nineties” aan en vormt een mooi contrast met wat we tot nu toe al konden horen. Hebben we nu alles gehoord? Neen, want de afsluiter ‘War And Pain’, met de duistere vocalen van Schmier, pakt het dan weer erg agressief aan. De zware riffs beuken gewoon overal door en deze thrashy afsluiter geeft nog een laatste adrenaline injectie. Gezien de grote variatie van genres zal iedereen wel nummers vinden die aanspreken. Het gevaar schuilt zich in het doorspoelen van de andere tracks. De variatie in vocalen is hierin een goede tegemoetkoming. ‘Aftermath’ is enerzijds complex en agressief, anderzijds melodisch en technisch sterk. Muzikaal bewandelen we een erg ruim pad en los van deze genres en smaken is Constantine’s fantastische gitaarspel de rode draad door dit album.
Rocking Klingon (70)
Rockshots Records
Tracklist: 1. Bushido 2. Hellfire Club 3. Press On Regardless 4. Another Day 5. Holding On ‘Til The End 6. Deliver Us 7. Elegy 8. War And Pain