“100% heavy metal – 0% bullshit!” Dit zou het geheim achter Battle Beast zijn volgens Battle Beast. Ik vermoed dat Battle Beast zoals elke goeie kok nooit haar geheim zal prijsgeven. ‘No More Hollywood Endings’ is het vervolg op ‘Bringer Of Pain’ en dus het tweede album zonder origineel songschrijvend lid Anton Kabanen die zijn heil zocht middels het oprichten van Beast In Black. Als we Battle Beast even snel gaan dissectioneren, dan krijg je in de eerste plaats veel Noora Louhimo. Noora is voorzien van en stem als een klok en kan zowat alles aan. Bovendien is Noora een performer eerste klas. Dit in combinatie met megagoeie songs met hoog meezinggehalte, gebracht door gedegen muzikanten, maakt dat Battle Beast geleidelijk aan doorgegroeid is tot een power metal band met een ijzeren reputatie. Battle Beast is altijd een beetje feest. Als je erin slaagt het meezinggehalte van ABBA te koppelen aan puur heavy metal vuurwerk, dan kan het niet anders dan dat je een grote band bent of zal worden. ‘Unbroken’ mag het spektakel openen en als vanouds is het rechtstreeks een schot in de roos. ‘No More Hollywood Endings’ zelf is om vingers en duimen af te likken. ‘Eden’ is het mooiste bewijs dat Battle Beast iets toevoegt aan om het even welk nummer om er uiteindelijk een meezinger, meestamper of headbanger van te maken. Enige bedenking is misschien dat Battle Beast eigenlijk meer rock dan heavy metal is geworden. ‘Endless Summer’ klinkt als een regelrecht US eighties radiorock nummer, zo eentje dat je vindt op het einde van een doordeweekse Amerikaanse tienerfilm: een beetje teveel gepolijst, cheesy tot op het bot, maar zich in je schedel borend in het besef zijnde dat je het er nog onmogelijk zal uitkrijgen. Ook ‘The Hero’ begint nogal erg eighties aandoend in combinatie met een typische Battle Beast riff. Ik durf te stellen dat Battle Beast nog nooit zo commercieel heeft geklonken, maar eerlijk gezegd zal het me worst wezen, want dit soort muziek is de beste remedie tegen een megashitdag, zo één die iedereen wel één of meerdere keren per maand moet doorworstelen. Niets helpt bij mij dan beter dan een “happy feel good” plaatje. Ze zouden als het aan mij lag Battle Beast moeten voorschrijven als geneesmiddel tegen baaldagen. ‘Piece Of Me’ is ook een meebrullerke geworden, ééntje met redelijk grote keel én scherpe tanden. En dan is het stilaan tijd voor een plakkerke zeker. ‘I Wish’ bewijst dat ondanks alle clichés een plakker van formaat nog altijd plakt. Ik ben ook maar een mens zeker. ‘I Wish’ bewijst vooral hoe ongelooflijk goed Noora’s stem wel is. ‘t Is gewoon nen klasbak, niets meer, niets minder. Waar heb ik ook weer mijn aansteker gelegd verdorie. Na het moment van zwakte is het stilaan tijd om ons weer te vermannen middels ‘Raise Your Fists’. Persoonlijk wat mij betreft het minste nummer. Er steekt een beetje teveel testosteron in, maar niet genoeg inhoud. Laat ‘The Golden Horde’ maar die ‘fists’ wegblazen. Dit is al een pak beter, een beetje Manowar gebrul en gekletter, maar dat gaat er ook altijd in (al vrees ik dat dit nummer een beetje te snel gaat voor Manowar anno 2019). Manowar on steroids?! ‘World On Fire’ is het antwoord op de vraag: “Hoe klinkt een typisch Battle Beast eigenlijk”. Dan rest er ons nog het verdict. Deze Battle Beast is als een goed doosje pillen: vanaf het eerste begin je je geleidelijk aan beter te voelen en op het moment dat je volledig genezen bent heb je de laatste pillen al lang niet meer nodig. Zo is het ook met ‘No More Hollywood Endings’. Waar ligt de mijne? En als de gewone dosis Battle Beast niet genoeg is, neem dan meteen de digipack versie met twee extra nummers. Als dat niet helpt, dan weet ik het ook niet meer.
Frederik Blieck (95)
Nuclear Blast
Tracklist: 1. Unbroken 2. No More Hollywood Endings 3. Eden 4. Unfairy Tales 5. Endless Summer 6. The Hero 7. Piece Of Me 8. I Wish 9. Raise Your Fists 10. The Golden Horde 11. World On Fire / Bonus-nummers op digipack en 2lp: 12. Bent And Broken 13. My Last Dream