Children Of Bodom: Hexed

Tien full albums uitbrengen, het blijft een droom voor veel bands. Het Finse Children Of Bodom heeft met ‘Hexed’ na vijfentwintig jaar eindelijk die mijlpaal bereikt, maar heeft er een lange weg voor afgelegd. Dat is meteen de thematiek van opener ‘This Road’: twee decennia toeren doet iets met een mens, of zoals Alexi het zegt: “this road’s gonna kill me”. Muzikaal is ‘Hexed’ een amalgaam van de goeie ouwe keyboardsound waarmee het allemaal begon op de eerste albums – toetsenist Janne lijkt zijn plekje op de voorgrond heroverd te hebben en haalt er alles uit – en de technische, modernere gitaarsound van het latere werk met onophoudelijk wervelende “axes” van Alexi en eindelijk full member Daniel Freyberg. Het vroege venijn maakte plaats voor een meer groovy (en ongetwijfeld commercieel interessantere) toon. Voor fans van het vroege uur zoals mezelf is het dus belangrijk om de gehechtheid aan de oude stijl wat los te laten en de muziek zelf een kans te geven (wat je al een paar albums lang moet doen). Af en toe brengt Janne gelukkig wel enige nostalgie, bijvoorbeeld door het gebruik van klavecimbel op ‘Glass Hour’, een snel en smerig nummer dat gaandeweg een beetje wordt gedomineerd door gitaarhaantjesgedrag. Paradepaardje ‘Hecate’s Nightmare’ geeft ons eindelijk de mogelijkheid om een genre op Children Of Bodom te plakken, wat ik in dit geval “grumpy hoppediefloppedie” zou noemen. Het is behoorlijk awesome om je op dit nummer een stel boos in het rond dansende kabouters in een donker bos voor te stellen, wat ik dan ook aanraad omdat het anders een vrij gemakkelijk en poppy nummer is. Die “grumpy hoppediefloppedie” horen we later ook terug op het meer melancholische ‘Soon Departed’, dat ons wat terugbrengt naar ‘Angels Don’t Kill’. Uiteraard zitten er ook heel wat invloeden van effectief bestaande genres in dit album; met zo’n ervaren technische masterminds kan dat moeilijk anders. ‘Kick In The Spleen’ zit vol vet speed metal geshred op een stoer ritme, leuke geluidsexperimenten en doublures en – toegegeven, vrij awesome – solo-wedstrijden tussen Alexi en Janne zoals vanouds. ‘Platitudes And Barren Words’ haalt zijn inspiratie elders – ik weet zeker dat ik dat deuntje al bij een andere artiest heb gehoord. ‘Hexed’ zelf bulkt dan weer van de invloeden van de klassieke geschooldheid van de heren, wat leidt tot een knipoog naar klassieke muziek, oud Children Of Bodom-werk en vooral nog meer show-off time. De terechte titeltrack is echt wel een pareltje! ‘Relapsed (The Nature Of My Crime)’ moet het eerder hebben van traditionele heavy metal ritmes, riffjes en solo’s. De onmiskenbaar meer commerciële ingesteldheid blijkt toch wel uit ‘Say Never Look Back’, waar de publiekshysterie vol meeklap/springmomenten gewoon proactief in de compositie is ingebouwd. Je ziet de festivalweides nu al op en neer golven. Het album is over de hele lijn misschien wel het meest modern metal en tegelijk poppy van de tienhoofdige collectie. Afsluiter ‘Knuckleduster’ (een remake van op de ep ‘Thrashed, Lost And Strungout’) toont dit mooi aan met wat ik eerst dacht een ode aan Dead By April te zijn. Deze laatste onweerstaanbare sneer terzijde raad ik zeker aan het album een paar keer te beluisteren, want “it grows on you” en met elke luisterbeurt steeg mijn appreciatie wel. Meermaals luisteren is ook simpelweg een must omwille van alle lagen en technische pronkstukjes die in het album verwerkt zitten!

Sam Bruynooghe (82)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. This Road 2. Under Grass And Clover 3. Glass Houses 4. Hecate’s Nightmare 5. Kick In A Spleen 6. Platitudes And Barren Words 7. Hexed 8. Relapsed (The Nature Of My Crime) 9. Say Never Look Back 10. Soon Departed 11. Knuckleduster