Frietrock, festivalterrein Hoendergaarsen, Arendonk.
***Noot van de redactie: Wat een uiterst gezellig festival is me dat, waar restricties voor fotografen niet van toepassing zijn, waar elke band tussen een half uurtje en vijftig minuten toebedeeld krijgt, zodat er geen tijd is om je te vervelen. Is er een band die minder “je ding” is, dan kan je een drankje nuttigen of een frietje steken. Je vervelen is hier dus compleet uit den boze!***
Dat zaterdag de topdag van Frietrock zou worden, het stond in de sterren geschreven. En bleek ook aan de zeer grote opkomst op deze dag, of toch voor het avond programma. Bij de openingsact Wardogs bleek dat nog niet het geval te zijn. Wardogs laat dit niet aan zijn hart komen, en zet een ijzersterke en energieke set neer, alsof ze staan te spelen voor een overvolle tent. Vernieuwend of uniek is het niet wat ze doen, maar je met een overdonderende sound wakker blazen? Dat deed Wardogs dan weer wel, een heel sterke start van wat een top dag zou worden zonder meer.
Dat de organisatie van frietrock buiten de lijnen van pure metal durft kleuren, bewijst de daarop volgende band Our Common Sense. Hoewel in de omschrijving in hun biografie staat ‘post-metal’- wat uiteraard klopt – zie en hoor je ook een zekere punk attitude naar boven komen bij Our Common Sense. Die post-hardcore invloeden kwamen bij de recente plaat ‘Harbinger of Calamity’ reeds boven water drijven, ook live wordt door de combinatie tussen donkere post metal sound met een vocale inbreng, waarbij elk heilig huisje wordt aangevallen, in de gevarieerde verf gezet. Net dat door de blender draaien van zoveel invloeden, zorgt ervoor dat ieder haartje op onze armen recht komt te staan. Van stil staan is prompt geen sprake meer.
*Foto’s: Wardogs / Our Common Sense*
Backdoor Solution heeft de definitie van ‘rock-n-roll’ zeer goed begrepen. De band haalt de alles uit de kast, en dompelt de tent onder in een gezapig rock getint feestje zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Een aanpak waardoor je ieder beetje rock fan gewoon de ene na de andere adrenalinestoot kan bezorgen, dat is wat de band op Frietrock dus ook doet, zonder teveel fransjes maar met enorm veel spelplezier en oerkracht, waardoor je sowieso overstag gaat. Hoewel we op zoek zijn naar bands die eerder die comfortzone durven verlaten, wat deze band niet echt doet, worden wij door deze aanpak wel van onze sokken geblazen. En staan lekker mee te headbangen tot onze nekspieren pijn doen.
Eindelijk wat meer “female power” on stage, dat was helaas soms een gemis op het festival moeten we toegeven. Worlds Beyond bestaat naast verdomd sterk solerende gitaristen, uit een klassiek geschoolde zangeres die met haar bijzonder hypnotiserende stem en uitstraling, iedere aanwezige doet wegzweven naar een spookachtige tot sprookjesachtige wereld, waar het steeds fijn vertoeven is. De band blijkt door deze aanpak dan ook een unieke parel te zijn, binnen een wereldje waar je door het bos de bomen niet meer ziet.
*Foto’s: Backdoor Solution / Worlds beyond*
Catalyst brengt niet zomaar een progressieve death metal set, ze voegen daar een duidelijke boodschap aan toe die ze heel graag door je strot rammen. “We are Catalyst and we bring you progressive, melodic death metal with songs inspired by the many political, economical en ecological fears and failures of today’s society.” Duidelijker dan dit kan het niet zijn. Catalyst bestaat niet alleen uit topmuzikanten die de klappen van de zweep voldoende onder de knie hebben, de heren gaan zodanig vuurkrachtig tekeer, dat je voortdurend tegen een betonnen geluidsmuur wordt geplet. Als klap op de vuurpijl is er een zanger / frontman die met zijn imposante stem en uitstraling, je de ene uppercut na de andere bezorgt, waardoor je niet meer stil kan staan. De tent stond in vuur en vlam, en alsof dat nog niet genoeg is drukt Catalyst het gaspedaal nog meer in, waardoor geen spaander van die tent meer geheel blijft. Wat een verschroeiende wervelstorm!
Afscheid nemen in stijl! Dat deed Turbowarior Of Steel. We hadden inderdaad eerder het bericht ontvangen dat deze pure thrash / speed metal band ermee ophield, en vroegen ons na hun verpletterende rit op Frietrock af waarom? Stoppen terwijl we nog op een hoogtepunt van ons kunnen bezig zijn, was het antwoord. En dat is ook wel zo, ook al hebben we ze nog energieker en vervaarlijker bezig gezien, de kwinkslagen, humor en niet afhoudende wijze waarop deze band tekeer gaat, zorgt niet alleen voor een glimlach op de lippen, maar ook voor menig moshpit. Turbowarior Of Steel bestaan eveneens uit muzikanten die verdomd goed weten waarmee ze bezig zijn, maar het is toch vooral dat speelse dat hen zo een bijzonder parel maakte binnen een wereld waar we dit soort humor enorm goed kunnen gebruiken, met het verstand op nul gewoon lekker dat gaspedaal indrukken, en gaan met de banaan!
*Foto’s: Catalyst / Turbowarrior Of Steel*
Het contrast met de daarop volgende band in de tent kon niet grotere zijn, want Virus Inhumanity tapt uit een heel ander vaatje. Virus Inhumanity kleurt frietrock namelijk donker zwart, met een set die geen zonlicht verdraagt. De bijzonder grauwe en rauwe aanpak, bezorgt je een ware krop in de keel, je ziet prompt al enkele demonen voorbij komen. We gaan gewillig mee in deze donker en intensieve, maar ook oorverdovende trip, richting de diepste kerkers van de Hel. Virus Inhumanity slaagt erin de duisternis te doen neerdalen over de zonovergoten weide, en daarvoor moet je toch uit het bijzondere hout gesneden zijn.
De ene top act volgt na de andere. Ook Malfested brengt het soort death metal dat je gegarandeerd koude rillingen bezorgt, met een verschroeiende aanpak leggen ze de lat duivels hoog en gaan vanaf begin tot einde onverminderd door tot iedere aanwezig is meegesleurd in de donkere wereld waarin zijzelf vertoeven, gelukkig is er ook een speels kantje verbonden aan hun muziek, waardoor ergens ver in die donkere tunnel ook een lichtje te bespeuren valt. Malfested doet de temperatuur, die al redelijk hoog was op deze zaterdag, dan ook naar een kookpunt stijgen. (EvD)
*Foto’s: Virus Inhumanity / Malfested*
We kunnen nog dieper afdalen richting diepste krochten van de hel in wakker worden in een gitzwarte duisternis waar een kille en dreigende sfeer ons de adem beneemt. Dit is precies wat we voelen en meemaken als we luisteren naar wat Provectus ons aanbiedt: pure black metal. Voor vernieuwing ben je bij dit gezelschap niet aan het juiste adres, wel als je je black metal sound puur en onherroepelijk krachtig wil consumeren. Provectus zorgde voor een heel knappe set zonder franjes, maar met de nodige dreigende duisternis. (L.G.)
“Wat een band als Patroness zo bijzonder maakt is dat zijn de dunne lijn tussen donker en licht bewandelen’ tekenden we ergens op. Dat bleek dus ook het geval te zijn op Frietrock. De bewegelijke frontman, die naar het einde van de set met ontbloot bovenlijf het publiek opzoekt, blijkt niet alleen een begenadigd zanger maar een klasse entertainer te zijn. Patroness gaat bijzonder verschroeiend maar ook emotioneel tekeer, en laat ook hun support blijken voor de organisatie. De emoties vliegen in het rond, maar vooral moet hier een daverend feest gebouwd worden om dat leven te vieren. En dat is wat Patroness ook doet, je bij het nekvel grijpen en confronteren met donkere gedachten maar met een positief en zelfs een humoristisch kantje daaraan verbonden, en dat maakt hen zo een bijzondere parel in dat grote vaarwater van death metal gerelateerde acts in ons land en daarbuiten.
*Foto’s: Provectus / Patroness*
Wie ook zo een uniek collectief zijn, is de band Works Of The Flesh. De band is nog niet zo lang bezig, maar bestaat uit muzikanten met tonnen ervaring binnen de scene. Dat hoeft niet te resulteren in een routineklus met technische hoogstandjes, die waren er uiteraard ook. Want instrumentaal en vocaal kun je er geen speld tussen krijgen. Maar vooral etaleert Works Of The Flesh tonnen spelplezier waarbij je onmogelijk stil kan blijven staan, dat zanger en frontman Tim De Meyer letterlijk tussen het publiek gaat staan om zijn ding te doen, zorgt er enkel en alleen voor dat het hek compleet van de dam is. Een feestje in de tent, met een donker kantje aan verbonden, gebracht door een band die als duiveltjes uit een doos je ook puur instrumentaal en vocaal omver blazen. Dat is deze Works Of The Flesh in een notendop.
We houden van harder werkers, die in wat moeilijkere omstandigheden niet bij de pakken blijven zitten. En doorgaan tot het werk af is. Slaugter The Giant had in eerste instantie af te rekenen met een nogal terughoudend publiek, en moesten dat gaspedaal toch wat dieper indrukken om hun doel te bereiken. De band bestaat echter uit een bijzonder charismatische en imposante frontman, die blijft doorduwen tot iedereen overslag gaat. Hij slaagde daar uiteindelijk, ondersteund door klasse muzikanten, met brio in. Puur muzikaal gaan ook hier weer donkere putten open, maar het is net die werkethiek die ervoor zorgt dat op het einde van de set niemand meer stil staat voor het podium. Absolute klasse!
*Foto’s: Works Of The Flesh / Slaughter The Giant*
Abacination is geen ABBA coverband, zoals we ons grappend lieten ontvallen, de bandleden zien er alleen niet imposant uit, ze klinken ook imposant. Maar met momenten ook soms een beetje rommelig. Alsof je met je kop voortdurend tegen een geluidsmuur botst, geen één keer, maar tientalen keren na elkaar. Een overweldigende gewaarwording die je naast barstende hoofdpijn, tuitende oren ook een adrenalinestoot bezorgt van jewelste. En dat laatste zorgt ervoor dat we over de streep werden getrokken, en lekker mee gingen in de mosh die de band ons aanbood.
Ook Fields Of Troy gooit na vele jaren de handdoek in de ring, ze doen nog enkele concerten waaronder op hun eigen “Troyfest” op 22 oktober. . Wat hen zo bijzonder maakt, is een rollercoaster aan metal emoties die recht door je hart boren. Het is de grote verdienste van de muzikanten die perfect aanvoelen hoe het moet klinken, riffs en drums die huiveren. Frontman Louis Soenens grijpt je bij het nekvel met z’n vocals, sferisch en met een lichte echo naar boven toe. Een angstgevoel en innerlijk genot overvalt ons. Een knaller van een afscheid concert, waarop we beetje hadden gehoopt, is dit echter niet geworden In tegenstelling tot vorige passages, ontbrak het vuur om dat overweldigend gevoel dat we bij elk optreden van Fields Of Troy ervaren, terug te evenaren. Hoewel de emoties bij Louis nog steeds heel hoog oplopen, en hij zijn publiek opzocht, voelden we vooral dat het vat op is bij deze band, en de tijd gekomen voor andere projecten.
Live creëert de band Primal Creation een wervelstorm van geluid, die de songs sterk doen uitkomen. Neem daarbij een bijzonder bewegelijke en vocaal zeer sterk solerende frontman, en het hek is compleet van de dam. Op en naast het podium bewees de band uit dat ijzersterke hout gesneden te zijn, waar geen doorkomen aan is. Dat zet de band op Frietrock eveneens in de dikke verf. Primal Creation gaat als een wervelstorm over de hoofden heen, waardoor je naar goede gewoonte, er niet op stil kunt blijven staan.
*Foto’s: Abacination / Fields Of Troy / Primal Creation*
Fat Bastard had de eer om de “Battlefield” (of ook main) stage op zaterdag af te sluiten. Het werd niet alleen een gesmaakt, maar ook emotioneel concert. Jorn Mazet kon zijn emoties niet onder stoelen of banken steken, de geest van Jan die niet alleen een heel close vriend van Jorn is en wiens geest heel het weekend over de weide waaide, was bij dit optreden nog het meest intensief aanwezig, en dat zorgde voor tranen op en naast het podium. Echter werd de belofte gemaakt om zijn leven te vieren, wat Fat Bastard ook deed, de ene mokerslag was nog maar verteerd en daar volgde een nieuwe vuurbal die in het gezicht tot ontploffing werd gebracht. Fat Bastard legde de lat al direct hoog, maar voegde daar meer en meer snelheid en gedrevenheid aan toe waardoor het dak er compleet afvloog.
Er volgde nog een optreden van Slayer! Althans de plaatselijke tribute in de vorm van Slagter. De fans van Slayer werden op hun wenken bedient, en net zoals een dag eerder bij Concrete Priest voegt ook Slagter er iets extra pit, en zelfs een snuifje humor, aan toe. Waardoor de aanwezigen in de tent, lekker uit de bol konden gaan om deze top dag met een knal af te sluiten. (EvD)
*Foto’s: Fat Bastard / Slagter*
Met dank aan de organisatie en heel speciaal aan Inge Daems.
Tekst: Luc Ghyselen (LG) en Erik van Damme (EvD).
Foto’s: Luc Ghyselen.