Voor velen zal Lordi bijblijven door hun passage met ‘Hard Rock Hallelujah’ in 2006 op het songfestival. Tegen alle verwachtingen in wonnen de monsters het festival en schreven geschiedenis. Ze zijn dankzij die passage uitgegroeid tot één van de belangrijkste Finse rock / heavy metal acts van deze tijd. Best eigenaardig om toen een rockband op Radio2 te horen. De band werd in 2002 opgericht door zanger, songwriter en ontwerper Mr. Lordi, die trouwens nog altijd zelf de complete garderobe van de hand ontwerpt en produceert. We kunnen hem zonder zijn indrukwekkende vermomming wellicht zomaar passeren zonder hem te herkennen. Een transformatie naar zijn legendarisch monsterlijk figuur kost hem zo’n drie uur. Altijd leuk om de namen in de line-up eens onder de loep te nemen, want met namen als gitarist Kone, bassist Hiisi, keyboardspeler Hella en drummer Mana weten we ook niet hoe deze creaturen er in het echt uitzien. De titel van het nieuwe album, geen conceptalbum trouwens, is een verwijzing (en een “LORDIfied” woordspeling) naar de “Screen Writers Guild”, een vereniging van scenarioschrijvers in Hollywood (jaren 1920 tot 1950). De zware opener ‘Dead Again Jayne’ schept een pak verwachtingen. Na de intro baant het nummer zich een scheurende weg naar het uitnodigende refrein om daar los te barsten. Nieuwkomer Kone laat zich een eerste keer opmerken met een pak soleer- en riff-geweld. De gesproken ‘SCG XVIII: Nosferuiz Horror Show’ breekt wat de sfeer, want erg geloofwaardig komt het niet over. ‘Unliving Picture Show’ en ‘Inhumanoid‘ vervolgen in de typische Lordi-stijl, mooi gekruid door wat soleerwerk van de nieuwste aanwinst. Ook in ‘Lucyfer Prime Evil’, terug te vinden op het gekende videokanaal https://www.youtube.com/watch?v=Vbk3Pi67Wp0 komt het nieuwe monster in the picture. Vaak zitten de nummers in een cheesy verpakking. We denken aan ‘Thing In The Cage’ https://www.youtube.com/watch?v=PZhOGglusoI&t=2s, die na een erg lange eigenaardige intro met het poppy deuntje een leuke wending kan geven, of ‘Lycantropical Island’ die zelfs in een instant polonaise kan escaleren. Naar het einde pakt ‘Heavengeance’ nog uit met het betere werk. Toch bevat het album enkele mindere momenten zoals de ballad ‘The Bride’, waar een jankende countrygitaar het erg zweverig maakt bij een onwennige cleane zang. Ook het erg ongeloofwaardige ‘The SCG Awards’ was beter achterwege gelaten. De afsluiter ‘End Credits’ bevat ondanks de neerslachtige sfeer toch een goed soleermoment. Lordi heeft na hun Eurosongpassage veertien volledige albums uitgebracht, waarvan zeven vorig jaar. Toch is het vaak verder bordurend op eenzelfde patroontje dat nu te oppervlakkig en glad geworden is. Het kwam bij mij niet meer geloofwaardig over. Zoiets verwacht je van een tam huisdier, niet van een monster. Alhoewel deze laatste geen uitblinker is, zitten er best wel goede stukken in. De vele woordspelingen zijn ook hier schering en inslag en je bent ervoor of net niet. Gelukkig heeft de band nog zijn visuele troef waarmee dit een stukje opgevangen kan worden. Fans zullen tevreden zijn maar wellicht komen er met dit album weinig nieuwe fans bij. Het hoogtepunt, dat intussen lang achter de rug is, lijken deze Finnen van Lordi niet meer te kunnen herhalen.
Rocking Klingon (75)
Atomic Fire Records
Tracklist: 1. Dead Again Jayne 2. SCG XVIII: Nosferuiz Horror Show 3. Unliving Picture Show 4. Inhumanoid 5. Thing In The Cage 6. Vampyro Fang Club 7. The Bride 8. Lucyfer Prime Evil 9. Scarecrow 10. Lycantropical Island 11. In The Castle Of Dracoolove 12. The SCG Awards 13. Heavengeance 14. End Credits