Sinds 2012 probeert Jürgen Walzer met zijn Dispyria vast voet aan de grond te krijgen in metal landschap. Met ‘The Story Of Marion Dust’ is hij aan zijn derde full-album aangekomen, meteen ook het derde concept album rond de persoon van Josh Devon tijdens diens strijd met zijn demonen. Het eerste album, ‘Dispyria / Jürgen Walzer’ (2012) deed hij nog alles op dooie eentje. Zeven jaar later, in 2019 dus, pikte hij de draad opnieuw op middels ‘The Journey To Aelyrea’. Voor dit tweede werkstuk deed hij beroep op een paar gastmuzikanten (Markus Pfeffer (bass) en Michael Weickenmeier (keyboards)) en een hele rits aan vocalisten die voor lead vocalen en koorzang instonden. Een goede, logische, keuze als je het ons vraagt en als je muzikaal ergens tussen Savatage en Avantasia in wil raken. Met ‘The Story Of Marion Dust’ zet hij die raakvlakken nog extra in de verf en haalde hij wat extra artiesten erbij met naam en faam. Zelf staat Jürgen in voor gitaar, bass en programmering. Roland Moschel is te horen op hammond, terwijl Markus Pfeffer (Lazarus Dream) en Wolfgang Sing (Dezperadoz) de lead gitaar voor de rekening nemen. Voor de backing vocalen kon hij ditmaal rekenen op Sabrina Roth en Stephan Hugo, terwijl hij de “grote kanonnen” inschakelde voor de lead vocalen met Zak Stevens (o.a. Circle II Circle, Trans-Siberian Orchestra en ex Savatage), Ralf Scheepers (Primal Fear) en Carsten “Lizard” Schulz (o.a. Lazarus Dream). Het zorgt voor een album met enorm veel vocale pracht en kracht. Maar ook de overige muzikanten, en dan vooral de gitaarsolo’s, doen in niets onder. Voeg daar knappe, goed opgebouwde composities aan toe, en je verkrijgt een heel boeiend album dat ons vanaf de eerste seconde weet te overtuigen. Misschien nog niet vanaf de eerste seconde, maar gaandeweg greep het album ons steviger bij de keel. Zodanig zelfs dat we na afloop al meteen klaar stonden voor een nieuw rondje ‘The Story Of Marion Dust’. Dit om maar aan te geven dat het derde werkstuk onder de naam Dispyria is werkelijk weet te boeien en te overtuigen. Zoals eerder aangegeven kan je de sound van Dispyria omschrijven als een mix van power metal en melodic heavy metal met wat progressive metal accenten als toemaatje. Dit album is dan ook een aanrader voor wie een, of meerdere van deze (sub)genres graag hoort. Dat daar ook liefhebbers van Avantasia tussen zullen staan is zeker, al missen we hier misschien nog een vrouwelijke lead stem, terwijl liefhebbers van Savatage zeker heel wat stukjes zullen tegen komen die hen aan die Amerikaanse top band zullen doen denken.
Luc Ghyselen (90)
El Puerto Records
Tracklist: 1. A Girl Called Marion 2. The Mark 3. Blue Mirror 4. Eternal Eye 5. The Resistance 6. Fire Child 7. Pandora’s Box 8. The Curse