Hadopelagyal is een Duitse band die voor een muzikale mix van black metal en death metal staat. De naam – Hadopelagyal – is een samentrekking van twee woorden: het oud Griekse “pélagos”, wat zoveel betekent als “open zee”, en Hades, de oud Griekse God van de onderwereld. Verder is de hadopelagische zone het diepste gebied in de oceanen die tussen de zes en de elf kilometer onder de zeespiegel ligt. Maar we dwalen af: de band Hadopelagyal werd in 2016 opgestart en zorgde eerder voor een demo en twee split’s, zodat deze ‘Nereidean Seismic End’ het allereerste full-album is geworden van dit gezelschap bestaande uit Hekla (vocals, gitaar) en Augur (drums). Op dit full-debuutalbum krijg je zeven tracks te verwerken die een aanslag zijn op je gehoor. Niet dat we daar vies of bang van zijn, maar in dit geval pakt de sound ons niet echt. Als we de titel van het album grondig onder de microscoop hadden gelegd, wisten we misschien beter wat ons te wachten stond. We beginnen met “Nereidean” wat we ongeveer kunnen vertalen tot “Nereïdische”. Dat zou kunnen slaan op “de zeenimfen met een menselijk gelaat, de dochters van Nereus en Doris”, maar ook op o.a. “vochtig”, “waterkleurig”, “onkuis”, “groenachtig”, …, en “zij die op een schip varen”. “Seismic” is iets eenvoudiger: “als iets dat te maken heeft op aardbevingen”. “End” is nog eenvoudiger: “het einde”. Als we die drie woorden na elkaar plaatsen krijgen we iets als “een soort van aardbeving in het water die tot het einde leidt”. Althans dat is wat wij er uit opmaken. Wel, dit is precies de sound die erbij past: mysterieus, geluiddempend (door het vele water), drukkend, krachtig, dreigend, … dat je naar het einde van de wereld brengt. Als je de titel van het album, Nereidean Seismic End’, dan ook nog in verband brengt met de naam van de band, Hadopelagyal, dan weet je dat je geen hapklare brok muziek zal voorgeschoteld krijgen, integendeel. Wel, zo’n gevoel hebben we na het beluisteren van dit album: we worden verpletterd onder een enorme massa water en kunnen echt geen kant op wegens seismische bevingen die vanuit de ondergrond op ons af komen, zodat we gedrukt en verdrukt worden door twee gigantische massa’s en zodoende krijgen we echt geen vat op de sound dat dit tweetal ons hier aflevert. Slecht? Zeker niet. Goed? Eigenlijk ook niet. Beklijvend? Vast en zeker. Voor iedereen weggelegd? Heel zeker niet, wegens veel te eigenzinnig. Willen we meer horen van Hadopelagyal? Na een eerste luisterbeurt van deze ‘Nereidean Seismic End’ hadden we meteen “nee” gezegd, maar na een paar luistersessies weten we het niet honderd procent zeker. Raden we dit eerste full-album van Hadopelagyal aan? Niet echt.

Luc Ghyselen (60)

Amor Fati Productions / Van Records

Tracklist: 1. Depravity Shall Triumph 2. Intertidal Terrorrealm 3. The Morning Carried a Feeble Sun, a Solitary Sphere of Embers 4. Blades Drawn from the Iron Marrow of the Sunken Dead 5. In Dragging Incandescence 6. Pitiless Stars in the Clasp of Putrefaction 7. ἄπειρος καὶ ἐρῆμος ἐστιν ἡ θάλασσα