De vruchtbare Zweedse muziekscene heeft al vaak bewezen dat de muzikanten er uit het juiste hout gesneden zijn. Automatisch leg je als luisteraar de lat direct wat hoger en dat maakt het er als nieuwe aanstomende rockband natuurlijk niet makkelijker op. Mastermind achter de schermen is zanger Kristian Fyhr (Perpetual Etude), die de band samenstelde. Wat bij de start nog haalbaar bleek als soloproject, groeide uit zijn voegen en draaide anders uit toen de nummers vorm begonnen te krijgen. Toen besefte hij dat hij er meer muzikanten bij wilde betrekken. Dus ging hij over op enkel zang en bracht Johan Älvsång (Pinstripe Conspiracy, Lamashtu) op keyboards/piano en Olof Gadd (Osukaru) op bas aan als de eerste sleutelfiguren en recruteerde daarna Anton Roos op drums en Emil Dornerus op gitaar om de line-up te vervolledigen. Verder konden ze rekenen op cello speler Hampus Linderholm en achtergrondzangeres Emelie Alm als gastmuzikanten. De muziek van Seventh Crystal kan het best omschreven worden als arena rock met melodieuze rock invloeden. Kristian omschrijft het zelf als “melodieuze intelligente rock”. Dit hoor je al in de opener ‘Say What You Need To Say’, die nog rustig begint, maar zijn ruw kantje in het refrein laat horen. Kristian bijt van zich af in een agressieve start van het refrein. Een erg knappe opener die je onverwachts bij de keel grijpt, zowel vocaal als met het betere solerend gitaarwerk. Vraag is of dat kantje een gans album blijft werken. Bij het uptempo ‘When We Were Young’ lijkt dat alvast te lukken, al gebruiken ze hun zelfde troeven. Opnieuw dat vlot arrangement dat resulteert in een catchy en uitnodigend nummer. Met fragiele stem begint een ingetogen ‘Broken Mirror’, wat een keerpunt in het album in gang zet. Het nummer neemt wel serieus toe aan kracht en intensiteit, maar moet het meer hebben van schoonheid dan van de meer brutale kracht van eerder. Een andere kant en alhoewel ze mij eigenlijk al konden overtuigen, stijgt mijn positief gevoel nummer na nummer. ‘Delirium‘ is opnieuw rustig opbouwend naar het pittige refrein waar ze alles toesnoeren en telkens voor een kleine climax zorgen. Nog zo’n gebalde ballade is ‘When I’m Gone’. Powerballads komen in diverse verpakkingen en hier hebben we toch een mooi voorbeeld in een modern jasje. Een sprankelend instrumentaal middenstukje kent wat progressieve randjes, wat het terug levendig houdt. Vooral een vocaal sterk presterende frontman maakt hier opnieuw indruk. Met mooi keyboard ondersteund kunnen we de titel ballad wellicht best bij ‘Should’ve Known Better’ opprikken. De snaren worden terug wat strakker opgespannen bij het ritmische ‘So Beautiful’. Mooie riffs gaan hand in hand met een stevige ritmesessie, die met enige variatie het nummer zuurstof inblaast. Progressiever dan ‘Time To Let It Go’ zal het wellicht niet worden, want het funky nummer is gebaseerd op een ratelende bas, die ganse groove van het nummer blijft domineren. Een mooie verdeling van intensiteit en rustige stukken treffen we in ‘Bright And Clear’, waar ritmewissels en opnieuw dat vlot gitaarwerk opvallend het luistergevoel makkelijker maken. Waar het bij momenten als ballad zou kunnen doorgaan, vormen krachtige stukken dan weer voor een tegenpool waardoor de cocktail alweer meer wordt dan de som van de onderdelen in het nummer. Met Johan’s piano als basis sluipt ‘Hope It Will Be Alright’ als laatste binnen en zorgt samen met Kristian voor een rustig slot. Nummers beginnen vaak in een poppy stijl en escaleren vaak naar rock. Als je houdt van de nieuwe golf van Scandinavische hardrock zoals onder andere One Desire en H.E.A.T., zal het debuut van deze band wellicht je aandacht trekken.

Rocking Klingon (85)

Frontiers Records FRCD 1113

Tracklist: 1. Say What You Need To Say 2. When We Were Young 3. Broken Mirror 4. Delirium 5. When I’m Gone 6. Should’ve Known Better 7. So Beautiful 8. Time To Let It Go 9. Déjà Vu 10. Bright And Clear 11. Hope It Will Be Alright