Soms heb je het voor een bepaalde artiest of een band en soms helemaal niet. Hoe dit komt? Geen mens die het precies kan uitleggen. Ondergetekende bijvoorbeeld was en is nog steeds een enorme fan van Magnum. Ook tal van andere hard rock en heavy metal bands smaakte ik in mijn “jonge” jaren, vooraleer ik me zo’n vijftien jaar verdiepte in blues en aanverwante muziekgenres. Uiteindelijk belandde ik terug in hard rock / heavy metal middens. Eerst nog uitsluitend met hard rock / heavy metal / power metal bands maar uiteindelijk verbreedde ik mijn horizonten met thrash metal, death metal, black metal, hardcore, metalcore, … en tal van extra subgenres, waarvan ik er ondertussen een heel pak omarm. Een van de eerste bands die ik “ontdekte” na mijn terugkeer was Ten. De band sluit muzikaal wat aan op het werk van Magnum en ik was danig onder de indruk van het gitaarspel in die band en nog meer van de stem van de vocalist. De naam van die zanger? Gary Hughes. Het spreekt dan ook voor zich dat ik ook solo werk van die man opzocht. Intussen heb ik heel wat albums in mijn collectie zitten van zowel Ten, als van Gary Hughes. En ja, ik weet, het niet elk album is even knap, maar zoals eerder gestel: voor sommige bands / artiesten val je, voor anderen net niet. Met ‘Waterside’ is Gary Hughes aan zijn achtste full-album toe onder eigen naam en nog steeds wordt ik verrast door zijn warme stem, die me ook nu en dan nog steeds doet denken aan die van Bob Catley (Magnum), een artiest waarmee Gary ook al samen werkte. Voeg daar de heel knappe composities aan toe en de schitterende arrangementen die me ook al doen denken aan het werk van Tony Clarkin (Magnum) en je begrijpt mijn fascinatie voor zowel Ten als voor het solo werk van Gary Hughes. Op dit nieuwe album brengt Gary tien nummers tot leven als vocalist en gitarist. Hij wordt hier bijgestaan door twee van zijn kompanen bij Ten: gitarist Dann Rosingana en Darrel Treece-Birch (keyboards, drums). Verder hoor je ook nog David Rosingana (bass) en Karen Fellen en Scott Hughes die een helpende hand verlenen als backing vocalisten. Voor mezelf is dit een top line up die voor een top album in het melodic rock (sub)genre zorgt. Schitterende vocalen, subliem gitaarwerk, prachtig opgebouwde nummers met net voldoende kracht gekoppeld aan pakken melodie, superbe begeleiding van bass en drums, …, kortom nummers die me precies raken waar het hoort. Of dit het beste solo album is van Gary Hughes? Daar heb ik nu nog niet volledig zicht op, dat is iets wat ik je misschien over tien jaar weet te vertellen. In ieder geval heb ik tien tracks lang enorm genoten zonder ook maar een minder moment te noteren. Toch geef ik dit album geen waarderingscijfer van honderd. De reden is zowel simpel als eenvoudig: wat als hij volgend jaar uitpakt met een nieuw album die ik nog iets beter vind? En ja, moest het ooit fout lopen tussen Tony Clarkin en Bob Catley (al geloof ik daar zelf niet in) dan is Gary Hughes voor mij de logische vervanger voor Bob Catley. In ieder geval zorgt Gary Hughes nu al voor hét melodic rock album van dit jaar.
Luc Ghyselen (98)
Frontiers Records FRCD 1099
Tracklist: 1. All At Once It Feels Like I Believe 2. Electra- Glide 3. Lay Down 4. The Runaway Damned 5. Screaming In The Half Light 6. Waterside 7. Video Show 8. Save My Soul 9. Seduce Me 10. When Love Is Done