Finland kennen we vooral van vinnige melodic metal, ijzige black metal en mysterieuze folk metal. In zekere zin is het dus een originele zet om als Finnen de oververzadigde markt van de stoner en heavy rock te betreden. Dat was waarschijnlijk de gedachtegang van de heren van Stone Mammoth. Helaas zijn naast originaliteit ook kwaliteit en meerwaarde factoren waar reviewers rekening mee houden, en daar schiet het tekort. De self-titled debuutplaat ‘Stone Mammoth’ biedt negen erg middelmatige heavy rock nummers, met hier en daar een schim van stoner en doom in de marge. Het meest problematisch is de zang, waaraan alle andere instrumenten genadeloos geknecht worden. Die zang zelf is echter weinig toonvast is en te pas en te onpas de hogere opera- en doomsferen opzoekt, maar het gewoon niet aankan (hoewel de default vertelzang helemaal niet slecht is, met Demons And Wizards als referentie). Voeg daar de tenenkrullende lyrics en bergen “oooooh”’s en “yeeeeeaaaah”’s van het mannenkoor aan toe en het kalf is al verdronken. Er wordt naar een soort cirque des freaks-gevoel gestreefd (bijvoorbeeld op ‘Greatest Lover’, maar het overtuigt simpelweg niet. Alles aan dit album schreeuwt midlifecrisisband misplaatste stoerdoenderij en een hoog Samsonrockgehalte. Schattig, maar niet om naar huis over te schrijven. Af en toe worden we wel getrakteerd op coole riffjes en solo’s (‘Greatest Lover’, ‘Runaway’, …), maar ze zijn de uitzonderingen die de sleur doorbreken. Misschien nog het meest frustrerend aan dit album is het enorme potentieel dat weggesmeten wordt. Een coole naam, cool artwork, veelbelovende songtitels, maar in plaats van het zaakje recht door de roos te knallen, verbrodden ze het met halfslachtige, zeemzoete, trage heavy rock op een stonerritme. ‘Blind Eye Looking’ doet een poging tot “sexy rock”, het soort waar strippers hun ding op doen, maar vervalt al snel tot een smartlap. Op een bepaald punt op ‘Paralyzed Time’ wordt het concept “compositie” volledig overboord gegooid en ook elders lijkt het soms alsof men geblinddoekt een emmer effectjes, samples en noten over een toonladder heeft gekieperd. In zekere zin zijn het de meer eenvoudige, ingetogen nummers die – relatief gezien – het meeste charme en overtuiging hebben, zoals ‘Dying Hope’. Dit alles gezegd zijnde, lijkt het wel alsof Stone Mammoth de slechtste plaat aller tijden heeft geschreven. Dat is hoegenaamd niet het geval en er zit nog heel veel groeipotentieel in deze band, de basis zit goed. Het is alleen dat er geen enkele meerwaarde of originaliteit in deze muziek zit. Ik zoek nog naar een bewijs van bestaansrecht van deze heren, volgende keer beter!
Sam Bruynooghe (40)
Inverse Records
Tracklist: 1. Mammoth Rising 2. Lock ‘n’ Load 3. Greatest Lover 4. Planet Mammoth 5. Runaway 6. Blind Eye Looking 7. Paralyzed Time 8. Dying Hope 9. Black & Green