Altijd leuk dat nieuw bloed blijft stromen. In de grote sterrenhemel van Frontiers is een nieuw sterretje bijgekomen, het Zweedse Arctic Rain. Alles draait rond de samenwerking van keyboardspeler Pete Alpenborg, gitarist Magnus Berglund en zanger Tobias Jonsson. De heren wilden een band starten met sterke rock melodieën zoals in de 80’s en 90’s, in een hedendaags jasje. We denken onder andere aan Def Leppard, Foreigner, Whitesnake, Journey en Toto. Dat ook hier Pete het schrijven van de nummers voor zich nam, was geen verrassing. De man blonk ook al eerder dit jaar uit in Revolution Saints (die ook zo’n parel afgeworpen hebben eerder dit jaar), House Of Lords, Toby Hitchcock, Sunstorm, Kee Of Hearts, … Dat schept hoge verwachtingen en dat baart me vaak zorgen, want meestal zijn diegenen die het hards roepen, diegenen die meest teleurstellen. Frontiers is hierop een buitenbeentje en lukt daar meestal wel in om dergelijke bands te strikken of ze zelf samen te stellen. Beukend op de voordeur begint ‘Love Of My Live’ en wanneer we de deur openen, schiet een gierende snarenplukker binnen … dat is nu eens met de deur in huis vallen. De vocalen van Tobias grijpen je bij de keel. Eerlijk? Als opener op een debuutalbum had ik dergelijke start niet zien aankomen. Zitten we op een melodieuze trein, die pas na drie kwartier stoom afblazen tot rust komt? Frontiers heeft me al vaak grote ogen laten trekken op momenten die ik het niet verwachtte. Tobias bewijst zijn nagenoeg onsterfelijkheid in ‘Lost’ door nog een tandje bij te zetten. De dominerende snarenplukker met indrukwekkende solo en de krachtige vocale lijnen blijven een rode draad in deze melodieuze rollercoaster. ‘Friends’ geeft ons wat tijd om de voorbije nummers te verwerken. Easy rock maar terug met veel melodie. Het begint erop te lijken dat dit een ‘best of’ album van een 30-jarige band is, want Arctic Rain vuurt de ene hit na de andere af. Ook ‘Night After Night’ is zo’n duiveltje, dat zijn pijltjes richting je oren zet om er een melodie in te schieten die je een ganse dag blijft neuriën. Het zwoelere ‘Free My Mind’ is een goede opwarming naar ‘Give Me All Your Love’, waar de heren geen doekjes om hun eisen winden. Dat ze geen tegenstand dulden is duidelijk, het is het zoveelste nummer dat je bij de keel grijpt. Het strak ritme van ‘Lift Me Up’ bezorgt je zonder twijfel nekpijn. Het titelnummer ‘The One’ is in tegenstelling hiermee een rustige een ballad die recht naar zijn doel gaat. In ‘Breakout’ is het vuur terug volledig opgeflakkerd en ondanks het stevige ritme begint de gitaarsolo vrij ingetogen. Pete eist de begintonen van ‘Madeleine’ op, een nummer dat wat zwoeler klinkt door de backing vocalen die een extra laagje rond het arrangement weten te leggen. En alsof we nog niet genoeg in de zoete suikerpot mochten grabbelen, krijgen we een laatste oorwormpje ‘Take Me To Your Heart’ mee om af te sluiten. “Frontiers, you did it again.” Dergelijke debuutalbums zijn zeldzaam. Alhoewel ik 2020 op verschillende vlakken niet echt als mijn beste jaar ervaar, is dat muzikaal blijkbaar net andersom. Er zijn al enkele parels de revue gepasseerd waarbij ik denk dat die niet te kloppen zijn. Ik denk aan One Desire, Revolution Saints, Axel Rudi Pell of Waiting For Monday. Arctic Rain kan in dat gezelschap makkelijk zijn plaatsje opeisen, want wat de heren hier neergezet hebben is echt opmerkelijk te noemen. Hier wordt een mens nu happy van. Of de release van dit album al eerder gepland was weet ik niet. Wanneer we de band live kunnen spotten blijft in huidige tijden moeilijk in te schatten, maar ik zou er niet van verschieten mocht deze band op een volgend Frontiers Festival zouden aantreden nu ze onder die vlag varen.

Rocking Klingon (90)

Frontiers Records FRCD 1055

Tracklist: 1. Love Of My Live 2. Lost 3. Friends 4. Night After Night 5. Free My Mind 6. Give Me All Your Love 7. Lift Me Up 8. The One 9. Breakout 10. Madeleine 11. Take Me To Your Heart