Dat Gent een vruchtbare bodem voor alternatieve metal is, is allang algemeen geweten. Je kan niet over de Vlasmarkt lopen zonder te struikelen over minstens een paar kerels die hun gitaarcases in en uit de camionette van hun ouders laden voor hun eerste show. Meestal is hun strekking gemakkelijk af te leiden: ofwel zijn ze behangen met Amenra-patches en maken ze dus post-metal, ofwel dragen ze een bandana en vijftien lagen gekleurde stof en hangt er minstens één pretsigaret aan hun onderlip te bengelen, en maken ze dus stoner of een aanverwant genre. Vrij clean-cut dus. En dan heb je Tarmak … Dit Gentse drietal valt heel wat moeilijker te plaatsen. Op hun debuut-ep ‘Flow’ tonen ze wat ze in hun mars hebben. ‘Krater’ begint met een ietwat klungelig mathy ritme, dat gelukkig al snel gered wordt door heel wat space rock invloeden. Die toetsen uit space rock en kraut rock zijn onontbeerlijk, want zij zijn de lijm die het geheel bij elkaar houden en geven de songs meer diepgang (zoals het leuke, mysterieuze akoestische deuntje op de achtergrond van ‘Krater’). Helaas werd de keuze gemaakt om steeds met progressieve math rock van wal te steken: zo ook op ‘Petanque’, waar de bas even zijn moment de gloire heeft, maar naar mijn aanvoelen zijn dit losse flodders, die weg zweven zodra de noten gespeeld zijn en niet bijdragen tot het geheel. Het is pas wanneer wordt overgeschakeld naar die psychedelische krautrock, dat je echt in de muziek wordt meegetrokken. Op ‘Krater’ was dit zeker nog het geval, maar op een track als ‘Krampus’ wordt de oh zo belangrijke psychedelische achtergrond veel meer opengelaten ten voordele van losse prog fragmenten. Ook hier zitten wel heel wat toffe stukjes, maar je wordt er maar niet ingetrokken omdat ze telkenmale worden onderbroken door bouncy prog gitaren en abrupte ritmebreuken. Het intrigerende gitaartje aan het begin van ‘Toton’ dreigt ook even te verzuipen in de aanzwellende math rock, maar gelukkig zien we op dit nummer de glorieuze terugkeer van de psychedelische kraut en space rock. Dit is de stijl die ik hen oprecht graag hoor spelen, wanneer alle lagen in het spel zijn en er een stevige body is. Her en der zit er wel wat post-metal in, maar die blijft vooral onder de oppervlakte sluimeren. Voor de trage begrijper: ik ben echt geen fan van prog en math rock, voor mij is dat het muzikale equivalent van een trampoline waar een emmer potten en pannen over wordt uitgekapt. Fans van ASIWYFA zullen dit misschien oprecht appreciëren, zelf beschouw ik Tarmak meer als het autistische broertje van Alber Jupiter. Er zitten heel wat goeie elementen in en eenmaal op volle snelheid is het echt in orde, maar tegen dat het zover is, ben ik het moe om door al die niet zo geslaagde intro’s te ploegen. Kwaliteitsvolle prog metal maken is meer dan gewoon wat gekapte ritmes gebruiken, een prominente bas hebben en op wat pedalen duwen… Een veelgemaakte fout, ik zie deze jongens graag groeien!
Sam Bruynooghe (62)
Independent Release
Tracklist: 1. Krater 2. Petanque 3. Krampus 4. Toton