Het Franse black metal gezelschap Hecate is met ‘Ode au désert suspendu’ aan zijn derde full-album toe sinds de opstart in 2009. ‘Ode au désert suspendu’ telt acht nummers. Opener ‘Fragment d’éther’ start eerder rustig maar wel heel melodieus. Het is pas na een tweetal minuten dat een zwartgeblakerde hel los barst vol agressieve schreeuwen verpakt in koude duisternis. Ook ‘Oracle atone’ opent met melodieuze klanken, maar dit maal voel je meteen een onderhuidse kwaadaardige kracht. Die breekt al vlug open en dan wordt je meegevoerd naar een koude en in duisternis gehulde plaats waar kracht aan melodie gekoppeld wordt. Voeg daar een pak ritme en tempo-wisselingen aan toe en je hebt een lang uitgesponnen track (zo’n acht minuten) die nergens gaat vervelen. We zijn nog maar twee tracks ver en we voelen reeds dat Hecate een stevig en knap album heeft afgeleverd. ‘Où les marées poudroient’ valt meteen met een dreigende donkere kracht met de deur in huis. Geen korte melodieuze start dit keer, maar gewoon keihard en gedreven van start gaan. Toch klinkt het bijhorende gitaarwerk heel melodieus. Het enige wat ons een beetje uit evenwicht brengt zijn de toch wel schreeuwerige vocalen. ‘Qu’une main strie la nuit’ opent opnieuw heel melodieus en rustgevend, maar lang duurt het niet vooral de duivelse vocalen hun opwachting maken en het nummer opnieuw in duisternis baadt. Tempo en ritmewisselingen zorgen ervoor dat je aandacht geen tijd heeft om af te dwalen terwijl je ondertussen steeds dieper mee wordt gevoerd in een koude duisternis. Met een dreigende duivelse kracht opent ‘Sous l’arche diamantine’ zodat het melodieuze gedeelte opnieuw te vinden is in het gitaarspel. Maar, eerlijk is eerlijk, dit is het minst melodieuze nummer uit de rit. Het beukt dan ook heel furieus op je in. We krijgen weer wat rust en kalmte aangeboden tijden de openingsfase van ‘Pervigilim Mortis’, maar lang duurt die weer niet vooral je weer meegevoerd wordt op een zinderende energiek rit met kracht, dreiging en gitzwarte duisternis. Denderende drums zetten ‘Et je panserai l’aube’ in, om dan overweldigd te worden door krachtig maar melodieus gitaargeweld. Samen creëren ze zo opnieuw een heel dreigend en energiek sfeertje. Opnieuw zijn de vocalen, naar onze smaak toch, een beetje de spelbreker om van een goed album een zeer goed album te maken. Het titelnummer mag afsluiten en doet dit op een grootse manier met heel wat bombast zodat het melodieuze karakter van Hecate nog eens extra in de verf wordt gezet. Ook de mannelijke schreeuwerige vocalen laten het dit keer afweten zodat het album in pure schoonheid eindigt. Zoals eerder gemeld: spijtig van de schreeuwerige vocalen anders was onze quotering nog wat hoger geweest. Maar zoals je kan zien, zijn we toch wel overtuigd van dit derde full-album van Hecate. Zeker black metal fanaten moeten niet aarzelen om deze ‘Ode au désert suspendu’ aan hun collectie toe te voegen.
Luc Ghyselen (82)
Mourning Light Records
Tracklist: 1. Fragment d’éther 2. Oracle atone 3. Où les marées poudroient 4. Qu’une main strie la nuit 5. Sous l’arche diamantine 6. Pervigilium Mortis 7. Et je panserai l’aube 8. Ode au désert suspendu