‘Paradigm’ is het achtste album van de Stockholmse rockband Eclipse sinds hun start in 1999. Originele bandleden frontman Erik Mårtensson en gitarist Magnus Henriksson vormen nog altijd de vaste kern van de band. In 2015 vervoegde drummer Philip Crusner de band en naast zijn subliem drumwerk is de man ook een van mijn favoriete drummers. Ook Ramy Ali (Iron Mask, ex Freedom Call) heeft die energieke uitstraling tijdens zijn live performance. Recent verliet bassist Magnus Ulfstedt de band. We mogen de lat vrij hoog leggen, want de vorige albums waren telkens pareltjes. ‘Viva La Victoria’ kon ik al eens live horen halverwege september, toen ik aanwezig was op Indoor Summer Fest in Hamburg. Eclipse was daar de eerste dag immers headliner en had dit nummer als opener gezet van hun indrukwekkend optreden. De videoclip was halverwege augustus al online en zo kon je al kennismaken met het knappe voetstampertje. Het strakke ritme met daarop de uitbundige vocalen van Erik Mårtensson zijn zo vurig dat het meteen de verwachtingen nog een extra duwtje geeft. Of alles wat Erik vastpakt nu in goud verandert ga je me niet horen beweren, maar dat het blinkt is zeker. En het blinkt serieus, je kan er niet aan ontsnappen. Ook deze energieke en melodieuze ‘Mary Leigh’ is zo’n aanslag op je stembanden en nekspieren. De rock ’n roll trein is met deze twee uitschieters alvast goed vertrokken, die typische Eclipse-sound is sterk aanwezig. ‘Blood Wants Blood’ lijkt iets minder uitbundig te starten, maar het refrein haalt dat goed in. We krijgen terug die geweldige brok energie die losbarst, al is dat nu wat meer gedimensioneerd dan de beide voorgaande bommetjes. Ook tijd voor het betere gitaarwerk tussendoor. Meezingen is de boodschap! Met een akoestische tint start ‘Shelter Me’ een stuk intenser, maar eens het refrein eraan komt, gaat hetzelfde trage ritme met scheurende riffs en mokerslagen verder. De verandering in energie is zo sterk, dat het refrein zich weet af te bijten ten opzichte van de strofes. ‘United’ start opgewekt als een singer-songwriter-achtige hymne, echter ontpopt het nummer zich al vlug tot een ultieme meezing rocker. All for one, one for all, we stand United. ‘Delirious’ gaat in dezelfde richting verder. Je krijgt goesting om te bewegen met dit energieke en uptempo nummer. Een nummer dat bolt als een trein is ‘When The Winter Ends’, met een heel sterke uitnodiging om mee te zingen door zijn ‘Oh Oh Oh’ in het refrein. Het bolt lekker, is weliswaar iets rustiger maar blijft zijn kracht behouden, zeker in het instrumentale einde. Buitenbeentje is ‘38 Or 44’, zowel muzikaal als de titel. Al swingt het nummer vlotjes, je voelt dat het anders is. Alle ingrediënten zitten in het nummer, maar het pakt anders uit dan we tot nu toe konden verwachten. Een toffe verrassing, die gekruid zit met melodieuze zanglijnen, een vlotte drumsectie en bijpassende gitaarondersteuning. We vervolgen met twee andere meestampers, een uptempo ‘Never Gonna Be Like You’ en een midtempo ‘The Masquerade’. Een laatste ultiem oorwormpje krijgen we met de meezinger ‘Take Me Home’, die echter niets met John Denver te maken heeft. Zo nu en dan ontdek je als reviewer verrassingen, maar hier is dat niet meer van tel. Eclipse is gekend als steengoed en een album als deze is telkens uitkijken en aftellen. En toch slagen de heren erin om een voorgaand album te overtreffen. Hier staat nu eens geen enkel slecht nummer op. Vele bands zouden alles doen één nummer zoals ‘Viva la Victoria’ op hun album te krijgen en Eclipse vult zijn albums ermee. Ze zijn niet voor niets in de hoogste regionen van het genre te vinden en dat hebben ze opnieuw met grote onderscheiding bewezen.
Rocking Klingon (97)
Frontiers Records FRCD 986
Tracklist: 1. Viva La Victoria 2. Mary Leigh 3. Blood Wants Blood 4. Shelter Me 5. United 6. Delirious 7. When the Winter Ends 8. 38 Or 44 9. Never Gonna Be like You 10 .The Masquerade 11. Take Me Home