De naam Kelly Carmichael zegt velen onder jullie waarschijnlijk zo goed als niets. Ook wij moesten even diep in ons geheugen graven en kwamen dan terug tot in 1987 wanneer hij als gitarist te horen is bij Iternal Void, een Amerikaanse doom metal band die drie erg sterke albums in het (sub)genre afleverde. Hij is ook te horen op Pentagram’s ‘Show ‘Em How’ uit 2004. En dan gaat de man zich verdiepen in pure delta blues en Chicago-blues, want de twee volgende albums waarop we de naam Kelly Carmichael terug vinden zijn uitgebracht onder eigen naam. Op ‘Old Stock’ (2005) en ‘Queen Fareena’ (2008), beiden met drummer Jean-Paul Gaster (Clutch), brengt hij bluescovers van o.a. Robert Johnson, Son House, Blind Blake, … En nu is er een derde full-album onder eigen naam waar hij duidelijk terugkeert naar zijn roots van doom. Denk richting Black Sabbath, en misschien ook wel King Crimson, en voeg daar een scheut blues en rootsmuziek aan toe. Met drummer / percussionist Jesse Schultzaberger en een aantal gastmuzikanten (o.a. viool, piano) zorgt hij voor acht knap opgebouwde songs waar hard rock en doom voorop staan, maar waar dus ook ruimte is om andere accenten te leggen. De eerste twee nummers, ‘Shadows Will’ en ‘Desires Tragedy’ zitten heel duidelijk in het verlengde van wat Black Sabbath bracht: een mooie mix van hard rock en doom. In ‘Soupers’ komen piano en viool duidelijk naar voor en worden andere accenten gelegd die meteen voor een eigenzinniger geluid zorgen. Met ‘The Palmist’ en ‘The Way She Heals’ komen we terug bij krachtige doom terecht. Je kent het wel: een slepend, wat sloom tempo met pakken kracht en een pak duisternis. Door het feit dat elk nummer vrij lang uitgesponnen is, komt er toch wat variatie in tempo en ritme langs. Ook de overige nummers blijven trouw aan een mix van classic rock, hard rock en doom, al kent het afsluitende titelnummer wel wat bluesinvloeden. Maar het staat zeker niet haaks op het totaalbeeld dat Kelly Carmichael hier neerzet. Top is dit absoluut niet, maar wel een heel degelijk album, dat toch wat spanningen mist om onze aandacht echt vast te houden. Nog wat meer viool en / of piano zoals in ‘Soupers’ zou de variatie ten goede komen en onze aandacht er gemakkelijker bij houden.

Luc Ghyselen (72)

Dogstreet Records DOG 007

Tracklist: 1. Shadows Will 2. Desires Tragedy 3. Soupers 4. The Palmist 5. The Way She Heals 6. Vine Of The Soul 7. Starless Divine 8. Heavy Heart