Hardline is goed op weg naar een dertig jarig bestaan. De band bracht niet onopgemerkt in 1992 zijn debuut ‘Double Eclipse’ uit maar een eerste split bleek niet te vermijden. Na een kleine tien jaar kwam de band terug samen en zorgden ervoor dat ‘Hardline II’ in de rekken lag. Een tweede split in 2010 duurde gelukkig niet zo lang. ‘Danger Zone’ volgde in 2012 en ‘Human Nature’ in 2016. Recentelijk werden ook de gitarist en drummer vervangen. Het vormen van de huidige line-up verliep dus niet vlekkeloos, maar Hardline kon gelukkig zijn originele sound behouden. Vandaag bestaat de band uit enig origineel lid Johnny Gioeli op zang, keyboardspeler Alessandro Del Vecchio als belangrijkste songwriter, Anna Portalupi op bas, Mario Percudani op gitaar en Marco Di Salvia op drums. Het is ook met deze bezetting dat deze nieuwe schijf gerealiseerd werd. We scheuren op gang met ‘Place To Call Home’ waar Gioeli zich meteen kiplekker in zijn vel voelt. De snedige riffs van nieuwkomer Mario zorgen voor een stomende rocker. De kracht blijft maar het tempo neemt een duik in ‘Take A Chance’. Deze melodieuze opvolger zorgt meteen voor een kriebelend gevoel in de voeten want spontaan begonnen deze mee te kloppen op het ritme. Let wel dat dit nummer zwaarder wordt, een trend die we nog zullen tegenkomen. ‘Helio’s Sun’ is zo’n typisch catchy rocknummer met een uitnodigend meezingmoment, ideaal om live een publiek mee te krijgen. Johnny’s stem zorgt voor een erg volumineus nummer. Alhoewel het nummer erg melodieus klinkt, zorgen het ruw gitaarwerk samen met de bonkende drums dat het nummer meer neigt naar pure rock. Van vele markten thuis gaat volledig op bij ‘Page Of Your Life’ en ‘This Love’, twee ballads, waar Johnny zich als stomende charmezanger volledig smijt. Het tempo schommelt soms en na het vlugge ‘Out Of Time’ volgen de tragere ‘Hold On To Right’ en ‘Handful Of Sand’. De break in die eerste zorgt dat de vocalen de nadruk krijgen. Ook de nieuwe snarenplukker eist zijn deel op, samen met dreunend ritme en veel keyboard van meester Del Vecchio. Als je een nummer covert, kan je maar beter een moeilijk nummer kiezen zal hij gedacht hebben. Met ‘Who Wants To Live Forever’ van Queen moet het er knal op zitten of je gaat af als een gieter. Gioeli doet het op zijn eigen manier met behoud van de sfeer van het originele nummer. Het resultaat moet, wat mij betreft, niet onder doen aan het originele. ‘My Friend’ zorgt bij het einde van de schijf voor een rustig slot, waar de vocalist zijn gekende strot nog eens helemaal openzet. In zijn genre behoort Hardline al een tijdje tot de top en met deze schijf zullen ze daar nog een tijdje blijven. Het album klinkt duidelijk een pak krachtiger, grootser en ruwer en dat zal niet enkel aan de actieve snarenplukker liggen. Bij momenten voel je de beginjaren van Gotthard door de arrangementen waar de pure rock en de riffs hoogtij vierden. Johnny komt er telkens bovenuit met zijn hese vocalen en drukt zo zijn stempel over deze ganse schijf. Hij bezit de gave om agressief en melodieus terzelfdertijd te zijn. Dat is een sterk pluspunt. Gioeli en Del Vecchio zorgen telkens voor vuurwerk. Echter, er zijn vrij veel dergelijke platen verschenen de laatste jaren. Hoe goed deze ook zijn, we raken eraan gewoon en dat is gevaarlijk om niet meer uit de massa te komen. Wat mij betreft vind ik deze neiging naar meer rock best aangenaam, of alle fans dat zullen denken is nu de vraag. Een ding is zeker: het is alweer een schot in de roos. Hardline stond onlangs nog de pannen van het dak te spelen op Frontiers Rock Festival in Milaan.
Rocking Klingon (87)
Frontiers Records
Tracklist: 1. Place To Call Home 2. Take A Chance 3. Helio’s Sun 4. Page Of Your Life 5. Out Of Time 6. Hold On To Right 7. Handful Of Sand 8. This Love 9. Story Of My Life 10. Who Wants To Live Forever 11. Chameleon 12. My Friend