De Zwitserse band Rock-Out, opgericht in 2012, wisten zich al snel te profileren als een band met ballen en ambitie door hun duidelijke passie voor rauwe, klassieke rockmuziek. Hun debuutalbum ‘Loud, Hard And Dirty’ uit 2018 zette meteen de toon dankzij hun luide, ongepolijste compromisloze hard rock. Twee jaar later volgde ‘Stand Together’, waarin ze hun stevige stijl verder uitdiepten, met nog meer energie en een duidelijke Zwitserse rockidentiteit. De band staat in de traditie van landgenoten als Krokus, Gotthard, Shakra en China. Hun doorbraak volgde in 2022 met een liveoptreden op de nationale televisie (SRF), waar ze een breed publiek overtuigden. Sindsdien zijn ze niet meer weg te denken van het Zwitserse festivalcircuit. De band bestaat uit frontman en zanger / gitarist Florian Badertscher, gitarist Severin Held, bassist Luca Gfeller en drummer David Bärtschi. Samen vormen ze een solide geheel dat doet denken aan de energie van AC/DC, het rauwe randje van Accept en de melodieuze kracht van Krokus. Met hun nieuwe album willen ze opnieuw bewijzen dat handgemaakte rockmuziek nog steeds leeft. Volgens de band zelf is het album niet zomaar een verzameling nummers, maar een manifest van hun muzikale houding: rechttoe rechtaan rock, met klassieke invloeden en een modern randje. Het album opent met ‘The Boys Are Back’, een luidruchtige ode aan de terugkeer van de band, doordrenkt met nostalgie naar de gloriejaren van hair metal en glam rock. De vocale bravoure en beukende riffs roepen herinneringen op aan Jackyl, Cinderella en Quiet Riot, met een vette knipoog naar kenmerkende energie van down-under. ‘Let’s Call It Rock’n’Roll’, het titelnummer, is een directe viering van het genre zelf. Het combineert klassieke hard rock riffs met moderne hooks, ideaal voor wie wil meebrullen, dansen en headbangen. ‘American Way’ is de eerste single en geeft alvast een voorproefje van hun evolutie: krachtig, melodieus en doordrongen van vastberadenheid. Het nummer is melodieuzer, met roots in de jaren zeventig, maar aangekleed met frisse productie. Denk aan een mix van Bryan Adams en REO Speedwagon. ‘Pump It Up’ is pure sportschoolrock: repetitief, strak en energiek. Het ritme hamert zich vast in je hoofd met duidelijke invloeden van Krokus en natuurlijk AC/DC. ‘Dynamite’, een van de krachtigste nummers, laat de band klinken als een Zwitserse Airbourne. De melodie galoppeert terwijl de vonken er vanaf vliegen. ‘Hcrnrsm’ is een brutale, humoristische knipoog naar ZZ Top-achtige ronkende boogierock met een stomend ritme. ‘I Wanna Live’ brengt boogie met ballen. Het nummer ademt levenslust en rebelsheid en toont zanger Florian als een overtuigende opvolger van Bon Scott. ‘Tears Are The Rain’ is de verplichte maar geslaagde powerballad, met piano, emotie en een sobere solo die je bij de keel grijpt. ‘Hit Me’ houdt het simpel, stijlvol en laid-back. Afsluiter ‘Don’t Call Me Honey’ gaat er nog één keer vol tegenaan. Een bijtende, groove-gedreven track in de stijl van Skid Row en Tesla (neen, niet die auto of robot), het knalt, kraakt en sluit het album af met een flinke punch. Rock-Out blijft trouw aan zijn wortels met een rauwe, eerlijke en energieke sound die stevig leunt op de fundamenten van klassieke hard rock. Hoewel de muzikale variatie beperkt blijft en de teksten soms voorspelbaar zijn, weten ze met hun compromisloze houding te overtuigen. Frontman Florian ‘Flopsi’ Badertscher drukt met zijn whisky-doordrenkte stem en ongefilterde attitude een onmiskenbare stempel op het geheel. De samenwerking met Frontiers kan misschien net dat duwtje in de rug zijn om een stap hogerop te zetten. Alhoewel ze hun spontaniteit en speelsheid laten horen, loert het gevaar van eentonigheid om de hoek. Rock-Out weet wat ze willen zijn: luid, zweterig en puur Zwitsers. En dat blijven ze met veel overtuiging.

Rocking Klingon (85)

Frontiers Records

Tracklist: 1. The Boys Are Back 2. Let’s Call It Rock’n’roll 3. American Way 4. Pump It Up 5. Dynamite 6. Hcrnrsm 7. I Wanna Live 8. Tears Are The Rain 9. Hit Me 10. Don’t Call Me Honey