Carnosus @ Hell, Diest.

De zon stond hoog aan de hemel boven Diest, maar in Club Hell hing er zondagmiddag een ander soort gloed: death metal gloed. Carnosus, de Zweedse (melodic) death metalband die al sinds 2011 de boel aan gort ramt, streek neer in Vlaanderen voor een stevig optreden. En hoewel het evenement iets anders liep dan gepland, werd het toch een verrassend intens sluitstuk van een weekend vol metal. De deuren gingen al om 14u00 open, maar door het afhaken van de supportact bleef het podium eerst nog een uur of twee leeg. Geen vervanger, geen opwarming. Dus werd het voor de aanwezigen een moment van rust en gezelligheid op het terras. Een pintje, een beetje zon, wat gepraat over muziek en festivals – het had zowaar iets zomers. Maar de echte reden van ons samenzijn moest natuurlijk nog beginnen.

Stipt om 16u00 trokken de vijf Zweden van Carnosus het podium op. Voor mij persoonlijk was het de eerste keer dat ik de band hoorde, laat staan live zag. Maar wat een binnenkomer. Geen gelul, geen lange intro’s – gewoon riffs als mokerslagen en een zanger met een stem als schuurpapier.

Wat opviel: het publiek, een bescheiden groep van een twintigtal mensen, trok massaal naar voren. Geen traditionele “veiligheidsbuffer” tussen band en toeschouwers, maar iedereen pal voor het podium. Misschien uit enthousiasme, misschien ook omdat het nogal donker was op het podium – maar hey, sfeer was er in overvloed.

*Foto’s: Carnosus*

Het optreden duurde een uur. Geen gezever, gewoon strakke (melodic) death metal met technische precisie en brute kracht. De energie op het podium sloeg duidelijk over op het publiek. Hoofden gingen op en neer en zelfs wie de band nog niet kende (zoals ik) werd vlotjes meegesleurd. Na een weekend vol deathcore en death metal was dit de perfecte afsluiter. Geen groot podium, geen massa volk – maar wel een band die staat als een huis en alles geeft. Carnosus leverde in Club Hell een fel, energiek optreden af dat meer verdiende dan die twintig aanwezigen. Maar wie erbij was, weet: dit was er eentje om te onthouden. En voor mij alvast niet de laatste keer dat ik Carnosus opzoek.

Tekst en foto’s: Peter Vangelder.