Frontiers Rock Festival @ Live Music Club, Trezzo sull’Adda, Italië.

Het Frontiers Rock Festival sloot op zondag af met optredens van zeven bands die opnieuw tot de top van het melodieuze genre behoren.

*Foto’s: Seventh Crystal*

De spits werd afgebeten door een relatief nieuwe band uit het Zweedse Göteborg: Seventh Crystal. Een handvol krachtige nummers die een mix van melodieuze rock en heavy metal vormen, zorgden voor een krachtig geluid. Veel dynamiek op het podium met veel interactie, de jonge muzikanten weten duidelijk waarmee ze bezig waren. Opvallend was de goede drummer die niet enkel de stampende ritmesessie krachtig regelde, maar tussendoor ook nog tijd bleek te hebben om enkele kunstjes met zijn mokerslagen te combineren. Muzikaal en visueel een goede start en zoals vaak net iets te kort. Dit gezelschap heeft alvast hun start niet gemist. Prima opener.

*Foto’s: The Big Deal*

Deze Servische band, met de zangeressen Ana Nikolic en Nevena Brankovic, bracht een frisse wind met hun melodieuze hard rock. Het bleef niet enkel bij hun knappe visuele verschijning, want vocaal stonden beide zangeressen flink hun mannetje. De band moest in het begin nog wat los komen, maar na een paar nummers hoorde ik er toch het potentieel weer in wat ik op de plaat hoorde. Het ingetogen stukje piano kon ik niet direct plaatsen, maar toen we hoorden dat de zangeres / keyboardspeelster dit speciaal voor haar overleden moeder gebracht had, werd veel begrip dankzij een warm applaus getoond. We zagen bij momenten een vurige show, maar wegens de omstandigheden veel begrip dat het er nu en dan iets te braafjes aan toe ging.

*Foto’s: Ronnie Romero*

Wie intussen de Chileense vocalist Ronnie Romero nog niet zou tegengekomen zijn, woont wellicht op een andere planeet. De charismatische man, bekend van zijn werk onder meer met Rainbow, Sunstorn, Coreleoni en Michael Schenker Group, had een knappe groep muzikanten rond zich verzameld. Een knappe set, inclusief enkele Rainbow nummers, werden met heel veel passie en interactie gebracht. Zijn vocale bereik en podium aanwezigheid waren indrukwekkend. Gans de zaal bewoog, het dak ging eraf. Dankzij zijn schurende vocalen kregen we heel intieme stukken afgewisseld met stomende rockpasssages. Dio’s ‘Rainbow In The Dark’ en Rainbow’s ‘Stargazer’ zorgden ervoor dat luidkeels meegebruld werd. Naar het einde kreeg Ronnie alsnog het goedkeuren om nog twee nummers te brengen, waardoor de podiumtijd enerzijds een tiental minuutjes uitliep maar waar anderzijds niemand boos van werd.

*Foto’s: Storace*

Met een tiental minuutjes vertraging stormde Marc Storace, voormalig zanger van Krokus, het podium op. De ouwe rocker was in mooi gezelschap want hij had een vrouwelijke bassiste en gitariste meegebracht. Het Zwitsers gezelschap bracht nummers van Marc’s soloalbum ‘Live And Let Live’, gecombineerd met enkele gekende stomende rockers van de tijd toen Krokus de plak zwaaide. Zijn ervaring en energie waren duidelijk merkbaar op het podium. Zo brachten ze ‘To The Top’ met een instrumentaal stuk. ‘Screaming In The Night’ mocht je voor een keertje letterlijk nemen want het gekende nummer werd tot achteraan de zaal meegezongen. Soms was er wat extra tijd tussen de nummers, maar eens de stevige trein door de band aan het rollen kwam, werd die volop door het publiek op gang gehouden. Als “special guest” verscheen ook plots Ronnie Romero terug op het podium bij Storace en samen met Marc bracht hij een stomende versie van ‘American Woman’. ‘Live And Let Live’ en Rock ’n Roll Tonight’ sloten de stevige sessie af. Opnieuw een kwartiertje na het aangekondigde tijdslot, dat namen we er met de glimlach bij.

*Foto’s: Robin McAuley*

De Ierse zanger Robin McAueley, bekend van o.a. McAuley Schenker Group (1986-1993), Survivor (2006-2011) en later Michael Schenker Fest (2016-2020), konden we de eerste dag ook al eens aan het werk horen. Deze charismatische topper was zo vriendelijk om Toby Hitchcock (Pride Of Lions) vocaal bij te staan toen die onverwachts met stemproblemen te kampen kreeg. Met Robin weten we intussen wat voor vlees we in de kuip hadden en mochten zonder twijfel uitkijken naar een zoveelste topprestatie. De uitbundige vocalist kwam springend op het podium, waarmee hij de vreugde om op het podium te staan niet kon verbergen. Naast zijn eerder uitgebracht werk heeft hij ook een aantal soloplaten gemaakt. Hij zei dat, toen hij zich wat van de drijvende rockscène voelde afglijden, Frontiers hem terug bij zijn kraag genomen had. Intussen zijn we vier jaar verder en heeft hij zes albums uitgebracht en staat zijn derde solowerk in de pipeline. Hij bedankte dan ook uitvoerig het platenlabel met vermelding dat dit enkel mogelijk was in teamverband. Een knappe setlist die door gepassioneerde muzikanten vol enthousiasme gebracht werd, zorgde voor een zoveelste krachtige performance.

*Foto’s: Mike Tramp’s White Lion*

Mike Tramp is White Lion en White Lion is Mike Tramp, alhoewel ze hem blijkbaar met een bordje van “Whitesnake” zaten op te wachten in de luchthaven. Met het grapje “I’m not that old” maakte hij er zich vlotjes vanaf, tot jolijt van het publiek. ‘Lights And Thunder’ opende de set, gevolgd door ‘Hungry’. De band bracht een mix van klassiekers en nieuw materiaal. Het was hem ook opgevallen dat er van overal ter wereld fans waren afgezakt om hem bezig te zien. Hij vernoemde zo Griekenland en Engeland, maar zei dat het voor de Denen “on the edge” was, een verwijzing die hem naadloos bracht bij ‘Living On The Edge’. Maar het was vooral met de hits ‘When The Children Cry’, ‘Wait’ en ‘Little Fighter’ dat de erg beweeglijke entertainer het publiek wist te raken. Vlak voor ‘Lady Of The Valley’ het meer dan gesmaakte optreden mocht afsluiten vertelde hij dat er een klein vogeltje in zijn oor gefluisterd had dat er nog een pak nieuw ‘White Lion’-materiaal op ons zal afkomen. En geef toe, dat was toch wel een erg goede boodschap om afscheid mee te nemen.

*Foto’s: Harem Scarem*

De Canadese melodieuze hard rock band Harem Scarem, bekend van hun driedelig album ‘Mood Swings’, stond die dag als headliner geprogrammeerd. De band, waarvan de naam eigenlijk afkomstig is van het Bugs Bunny tekenfilm, kregen de eer om het Frontiers Rock Festival 2025 af te sluiten. Het concert viel samen met de release van hun langverwachte nieuwe album ‘Chasing Euphoria’, hun eerste studioalbum in vijf jaar. Zanger / gitarist Harry Hess staat gekend voor zijn zoetgevooisde maar krachtige vocalen en al vanaf de opener bleek de zesenvijftig jarige man erg goed bij stem te zijn. ‘Better The Devil You Know’ en ‘Hard To Love’ bewezen dit. Dat drummer Darren Smith niet enkel de stokjes goed kan hanteren maar ook vocaal een gouden strot heeft, bewees hij met ‘Gotta Keep Your Head Up’ en ‘Sentimental Blvd’, waar hij de show stal door zijn beide talenten te combineren. Gitarist Pete Lesperance, evenzeer origineel lid, stond vurig op het podium. Zijn lange blonde lokken zwierden daardoor menigmaal in het rond. Hij bracht ‘Boy Without A Clue’ van zijn eigen solowerk. Plots verscheen ook Cassidy Paris terug op het podium en zij zorgde voor wat extra energie in ‘The Death Of Me’. Bassist Mike Vassos kon niet achterblijven en bracht een pittige coverversie van Bryan Adam’s ‘Summer Of 69’. Harry en Pete toonden voor een laatste keer hun vertrouwde chemie in de hits ‘Slowly Slipping Away’ en ‘Chasing Euphoria’, waarmee de band hun setlist afsloot en traditioneel het podium verliet. Een dergelijke puike prestatie zorgde bij het publiek voor een smeekbede om wat meer en die werd met de terugkomst op het podium met de trage maar stevige rocker ‘No Justice’ ingevuld. Hun melodieuze sound en krachtige vocals zorgden voor een sterk slot van het festival. Met hun krachtige melodieën, technische precisie en aanstekelijke energie bewees Harem Scarem dat ze terecht als headliner op het festival stonden. Hun optreden was een hoogtepunt voor velen.

De derde dag van het onvergetelijke zevende Frontiers Rock Festival was een hoogmis van melodieuze rock en hard rock, met optredens die zowel nostalgie als vernieuwing brachten. Het publiek werd getrakteerd op een onvergetelijke dag, waarmee het festival op een hoogtepunt werd afgesloten. Op naar de volgende editie!

Met dank aan Martina Palermo en het complete Frontiers Rock Festival team.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.