Oliver Dawson Saxon, support: Hitherside, Raider – 18/08/2019 – De Verlichte Geest, Roeselare.
Wie recentelijk Saxon zag op Alcatraz, kan getuigen van een geslaagde passage. Het beetje roest op de carosserie van Saxon doet niets af aan het feit dat Biff & Co nog steeds een mooie show kan neerzetten, goed ter stem is en begeleid wordt door een band die naadloos de ene Saxon-klassieker na de andere uit hun instrumenten tovert. Alleen spijtig dat de originele leden al geruime tijd in onmin leven nadat eerst Dawson in 1986 en vervolgens Oliver in 1995 uit de band gezet werden. C’est la vie. Beide ex-Saxon leden opereren al een tijdje onder Oliver Dawson Saxon en brengen nummers uit de eerste acht Saxon platen.
Voor het zover was hadden we het genoegen twee support bands aan het werk te zien. Het startschot werd gegeven door Hitherside. Jammer voor de band was de zaal nog meer dan halfleeg. Ik vrees dat het feit dat het en zondag betrof een belangrijke invloed had. De afwezigen hadden ongelijk want Hitherside bracht spannende moderne metal. Ik noem het bewust geen nu-metal, omdat dat toch weer refereert naar het verleden en Hitherside geen oudbollige sound brengt. Tevens jammer dat de geluidsman de zaakjes niet helemaal onder controle had en het geluid niet bijstuurde daar waar nodig was. Gelukkig bleven de songs ondanks de afwezigheid van de harmonieën blijkbaar, toch nog overeind. Hitherside’s sterke punt is de melodieën die zich in je hersens haken en de aparte stem van zangeres Jennifer. Verwacht u niet aan en sopraan stem zoals bij vele female fronted metal bands of een grunt stem, Jennifer doet het in haar geheel eigen stijl. Dit heeft zijn voordelen maar ook zijn nadeel, namelijk voor zij die zich verwachten aan een bepaalde zangstijl. Openheid van geest is vereist en doet wonderen. De band zit zeker in en groeiproces waarbij veel spelen geen windeieren zal leggen. Aan de heren organisatoren kan ik alleen maar opdragen Hitherside een kans te even zodat we er binnen een paar jaar een excellente band bij hebben. In elk geval was het genieten van ‘My Prediction’ en ‘Blue Lotus’, maar evengoed van ‘Knock’em On Back’, de afsluiter of ‘Get It back’, ‘Lovely Day To Kill’, ‘Insignificant Other’, ‘Unsanctify Me’ of Asked But Not Answered’. De focus lag natuurlijk op het nieuwe album. Uit het debuut kregen we ‘Over The Edge’ en ‘Karma Comes Calling’.
*foto’s: Hitherside / Raider*
Volgende band was Raider. Deze jonge wolven uit Oost-Vlaanderen brengen old skool hard rock. Alec, Gilles, Matthieu en Bastiaan brengen dit met veel enthousiasme en energie. Verwacht natuurlijk geen wereldwonderen van een jonge band die het verleden als inspiratie gebruikt. Wat je wel krijgt zijn gedegen songs die voortreffelijk gebracht worden. Alleen werden ze een beetje geplaagd door hetzelfde euvel als Hitherside, namelijk feedback die de geluidsman maar niet onder controle kreeg. Uiteindelijk kregen we een achttal nummer te horen: ‘Affection’, ‘Sweet Delight’, ‘Panama’, ‘Last Call’, ‘Gunslinger’, ‘Firestorm’, ‘Fats Lane’ en ‘Kissley Cruë’. Als toemaatje kregen we ook nog een drum solo en een bas solo.
Zelden zo’n vlotte avond meegemaakt trouwens waar de optredens in mekaar vloeiden met een beperkte tijd om de apparatuur klaar te zetten. Dus was het al snel aan Oliver Dawson Saxon. Het vijftal vloog er meteen in en deze jongens moet je duidelijk niets meer leren. De ene Saxon klassieker volgde de andere op en het geluid was dat van Saxon (abstractie makende van de feedback die geregeld roet in het eten gooide). Een bloemlezing: ‘Rock ’n Roll gypsy’, ‘Strong Arm Of The Law’, Frozen Rainbow’, Denim And Leather’, ‘The Eagle Has Landed’, ‘Crusader’, ‘747 Strangers’, ‘Princess Of The Night’, ‘Wheels Of Steel’ en encore ‘Power And The Glory’. Een niet onaardige selectie als je het mij vraagt. Het was da n ook meebrullen van begin tot eind. Zanger Bri Shaughnessy had zogezegd wat stemproblemen, maar dat viel al bij al goed mee. Een geslaagde avond. Op het eind was er ook duidelijk meer volk dan in het begin. De mensen hadden waarschijnlijk tot het allerlaatste moment gewacht om af te zakken naar De Verlichte Geest en ze waren ook al even snel weer weg, afgezien van een paar habitués.
Met dank aan Lucas Aerbeydt.
Tekst: Frederik Blieck.
Foto’s: Marc Callens.