Cordyceps Corpse oftewel Nani Porter houdt van vorte slam. Deze dame doet dat trouwens goed vanuit haar slaapkamer, want moest een mens niet weten dat ze dit op haar eentje bestiert, is het alsof er een volledige band aan het werk is. Ja, het is typische slam met logge en eenvoudige riffs, maar voldoende variatie
De Amerikaanse slammers van Dysentery hebben maar liefst tien jaar op zich laten wachten om nog eens vanuit de put te komen grommen, maar afgaande op ‘Dejection Chrysalis’ heeft de pauze deugd gedaan, want het enthousiasme waarmee dit beestje beukt, gromt en knalt, is bijzonder overtuigend. Dysentery heeft namelijk iets wat veel vergelijkbare bands missen:
Slam, slammer, slammest: de heren van Relics Of Humanity zijn na een pauze van vijf jaar terug aan het front met een nieuw album. Wie de band een beetje kent, weet ongeveer wat te verwachten met loodzware passages die het sap uit de ledematen knijpen, versnellingen met die typisch hoge snaredrum waardoor alles ratelt en
Deze Duitse knapen zijn al bezig sinds 2008 en in al die tijd hebben ze zich meer en meer toegelegd op slam death metal. Tenminste, dat zeggen ze toch zelf. Het lijdt weinig twijfel dat Public Grave een aantal van de kenmerken binnen het genre gebruikt. Nu ja, twee: de breakdowns en de putgorgel. Al
‘Exempting Reality’ is absoluut geen nieuw album maar de enige schijf die Cerebral Hemorrhage op de wereld losliet in 2001. Waarom deze dan opnieuw uitbrengen? Omdat deze New Yorkse band een behoorlijk aparte kijk had op het genre van brutal / slam death metal. Een cursorische luisterbeurt doet een mens snel denken dat het meer
Motocultor, festivalterrein St. Nolff, Frankrijk. ***Noot van de redactie: bij MUSIKA proberen we steeds een beeld te schetsen van ALLE bands die op een evenement te zien en te horen zijn. Dat lukt meestal wel, zelfs op een festival met vier podia waar telkens twee bands gelijktijdig actief zijn, maar dan mag de organisatie niet
