***Noot van de redactie: Om u een zo compleet mogelijke impressie weer te geven van het grootste metal evenement in Frankrijk, HellFest, zijn wij, van MUSIKA, een samenwerking aangegaan met een bevriende site, in dit geval Metalheads.be. Dit betekent dat twee fotografen / journalisten van podium naar podium zijn “gelopen” om u dit “verslag” te kunnen aanleveren. Om het spannend te houden vind je op beide sites andere foto’s!***

HellFest – het grootste festival in Frankrijk op gebied van metal, hardcore, punk en aanverwante (sub)genres – is een vierdaags evenement met zes podia en honderd vierentachtig bands. Althans dat is het aantal dat op de affiche vermeld staat. Op elk moment worden drie podia gebruikt. Zo vallen de shows op “Mainstage 2” meestal samen met die op “Altar” en op “Valley”, terwijl de concerten op “Mainstage 1” meestal samen vallen met die op “Temple” en op “Warzone”. Er moeten dus zo wie zo keuzes gemaakt worden. Elk jaar opnieuw krijgen we als fotograaf een pak restricties mee, maar ook het tussen een mensenzee laveren met duur fotomateriaal, én het versterken van de innerlijke mens, zorgt er voor dat we niet van elke band foto’s hebben of iets te vertellen hebben.

Zondag 22 juni: we zijn aangekomen bij de vierde en laatste dag van deze editie van HellFest. Wat een geluk, de temperaturen zijn goed gedaald zodat we het moeten doen met “maar” achtentwintig graden. Wij, van MUSIKA, zijn er niet echt boos om, want die enorm hoge temperaturen hakken er toch stevig in.

“Mainstage 1”

Vanuit de verre VS kwamen de hard rockers van Bastardane overgewaaid om hun sludge- en thrashinvloeden met een punkhart hoogtij te laten vieren. Naar verluid zou de zoon van Metallica’s Lars Ulrich hier achter de drums zitten. Het is echter geen familieproject want deze band heeft wel degelijk een eigen smoel. Wat ep’s en een debuutalbum zorgde ervoor dat het hun publiek nog voor hen moeten winnen. Dit deden ze met scruffy riffs à la “Sabbath-meets-COC”. Rauw, onconventioneel, en met brute drums sloten ze hun set af met een krachtige explosie.

Amerikaanse metalcore, met invloeden uit death metal, zorgden opnieuw voor een spervuur aan snelle breakdowns, agressieve screams en cleane hooks. Deze zogenaamde “Ground & Pound”-energie past goed op dit festival. Ashen bracht een set vol breakdowns en meebrulbare refreinen. Hun debuutalbum verscheen pas recent, maar hun liveshow voelde als die van doorgewinterde veteranen. Een headbangende massa en pulserende lichten versterkten hun ritmische precisie. Een gastoptreden van Will Ramos, vocalist van Lorna Shore die wat later het mooie weer mocht maken, werkte als olie op het vuur. Brutaal én melodieus, zoals moderne metalcore hoort te zijn.

Nu metal is springlevend en Blackgold is een van de bewijzen daarvan. Deze mysterieuze band, gehuld in blinken gouden maskers, vermoedelijk uit UK, bracht een vlammende mix van rap vocalen, moddervette riffs en street attitude. Hun debuut uit 2023 sloeg in als een molotov en op HellFest bewezen ze dat hun explosie geen toeval is. Ze klonken als een kruising tussen Slipknot en Rage Against the Machine met extra rook. “Mainstage 1” liet zien dat ze hun genre kenmerken durven uitspelen.

Met een wat singles, ep’s en een debuutalbum van 2022 op zak trokken deze Amerikaanse alternatieve rockers naar “the holy ground” in het Franse Clisson. Dead Poet Society bracht nummers uit hun 2022 debuut vol groove, melodie, emotionele punch en melancholie. We zagen een energieke set met rauwe zang en meeslepende riffs. Ideaal voor wie even wilde ontsnappen aan het geweld, zonder de intensiteit te verliezen.

*Foto’s: Ashen / Blackgold / Dead Poet Society*

Ondanks de stevig klinkende naam, Eagles Of Death Metal, zorgt dit Amerikaans gezelschap voor een scheut alternative rock. Met vijf albums in iets meer dan twintig jaar activiteit zijn ze niet erg productief te noemen, maar toch schotelden ze een toffe lijst korte, rockende nummers voor die garant stonden voor een funshow met humor en dansbare riffs. “California sunshine met een scheut rock-‘n-roll” of zo iets. Verwacht dus geen metal, wel attitude.

Dat Zweden niet enkel de bakermat is van de melodieuze rock, tonen de hardcore punkers van Refused met een show vol meeslepende, politieke hardcore in een iconische set. Sinds 1998 is ‘The Shape of Punk to Come’ een blauwdruk voor politieke punk, en live is dat nog altijd brandend actueel. Hun passage was strak, woedend en intelligent. Hardcore met hersenen én hart. Revolutionair, zoals het hoort.

Voor mij erg verrassend waren de gasten van Cypress Hill. Hun hip hop had ik niet echt zien aankomen op een metalfest, maar het werkte wel. ‘Insane In The Brain’ ontplofte en zorgde voor stage dives en bakken enthousiasme. De band is reeds sinds 1991 in de game en bewezen dat goede songs alle genres overstijgen. Jazeker. ‘I Ain’t Goin’ Out Like That’ zette de moshpit in vuur. Ze brachten beats met bravoure en lieten het publiek massaal bouncen. Een onverwachte triomf.

*Foto’s: Eagles Of Death Metal / Refused / Cypress Hill*

Restricties zorgden er voor dat we compleet pasten voor het Amerikaanse Linkin Park.

“Mainstage 2”

Op het grote podium mocht de nu core / stoner rock band The Chainsaw Motel het lint doorknippen. Een thuismatch voor deze band uit Rennes / Nantes. Er was een publiek aanwezig, die weinig problemen bleken te hebben bij het verwerken van het riffgeweld, horrorvibes en stonerpower. Dit Franse duo leverde een verrassend explosieve show. Stoner riffs, duistere visuals en punkattitude. Hun discografie is nog beperkt tot enkele ep’s, maar live staan ze als een blok beton. Hun brutale, compromisloze set op HellFest bewees dat minder soms meer is.

Veel genres, dus veel diversiteit. Een soort van death / pop / punk uit Noorwegen, wie het niet kende kon het ontdekken met Blood Command. Minstens vier albums sinds 2010 lieten hun setlist bepalen. Energetisch, brutaal en catchy, het zou eens anders moeten zijn. Live waren ze een explosief maar dansbaar feest met een frontvrouw die het publiek met één blik in de fik stak. Haar uitdagende moves zorgden voor een pak gefronste wenkbrauwen.

We gaan terug naar de Franse contreien maar zoeken het nu deels wat lager in de streek van Marseille / Parijs om een portie metalcore / djent op te snuiven. De twee albums de Novelists achter de hand heeft, vormen de bron waaruit een handvol nummers geselecteerd werden. Met djent invloeden en melodisch vakmanschap brachten ze een strak geoliede set die zowel technisch als emotioneel indruk maakte. De cleane vocalen van Camille Contreras zweefden boven de riffs als rook boven lava. Hun twee albums zijn al indrukwekkend, maar live zijn ze ronduit fenomenaal.

*Foto’s: The Chainsaw Motel /Blood Comman / Novelists*

Poppy, een pop / rock / metal / elektronica gezelschap, wilde niemand in de “foto-pit” en dus laten we de band dan ook links liggen.

Hoe zwaar kan je onder de indruk van een band raken die je nog niet echt kent, Een van de zwaarste mokerslagen van het weekend kwam uit New Jersey. Lorna Shore bracht hun symfonische deathcore met een intensiteit die je tot op het borstbeen voelde. ‘Oblivion’ en ‘Pain Remains’ klonken live nog overweldigender dan op plaat. Frontman Will Ramos schreeuwde als een bezetene uit de onderwereld, wat voor pure chaos en kippenvel zorgde. Dit mag dan tweehonderd procent uit mijn muzikale comfortzone zijn, ik stond perplex te kijken naar de bulderende breakdowns en wat er nog allemaal op het podium gebeurde. Het bleef meer dan hangen!

We blijven in de Verenigde Staten, maar deze keer met metalcore / goth / industrial gezelschap van Motionless In White. Zes albums, waarbij het laatste uit 2022, zorgen voor een theatrale podiumact vol groteske visuals, heavy breakdowns en cleane hooks. Wie zoals onderstaande niet overtuigd is van het genre, kreeg alsnog “candy for the eyes”, maar de meeste liefhebbers brulden de nummers vlotjes mee.

Van over de grote plas kwam het metalcore / post hardcore / pop punk gezelschap A Day To Remember even het mooie weer maken. Florida’s finest bezorgden hun publiek vele meezing momenten en daarmee bewijzen ze al jaren hoe catchy én heavy samen kunnen gaan. Hun passage leverde voor massaal gejuich en crowdsurfers op. Ze speelden een set die tegelijk nostalgisch én opzwepend was. Een band voor je hart én je nek.

*Foto’s: Lorna Shore / Motionless In White / A Day To Remember*

Slechts een beperkt aantal fotografen waren toegelaten bij het Amerikaanse Falling In Reverse, en nee, MUSIKA, was daar, helaas, niet bij: tijd voor een langer moment van rust want ook de andere bands tijdens dit tijdslot wilden geen fotografen in de buurt.

“Temple”

Het Franse Gravekvlt zorgt voor ene blackened speed metal sound met af en toe ene klein punky randje. Het is niet slecht, maar ook niet wereldschokkend. Het lijkt ons allemaal iets te cliché, te stereotiep om echt op te vallen in het enorme aanbod aan bands.

Ook het Duitse The Cemetary Girlz kan ons niet overtuigen. Ook dit gezelschap zoekt het bij de clichés in zijn subgenre: een mix van dark wave en gothic.

Iets wat ook van toepassing is voor het Franse Aluk Todolo, een instrumentaal gezelschap dat zich muzikaal ergens situeert in het vakje mainstream rock / krautrock. Het is zeker niet onze meest geliefkoosde muziekgenre en als eer dan nog geen vocalen te horen zijn, krijgt men het extra moeilijk. Ook het feit dat men er wel erg statisch bijstaat levert de band geen punten op.

Het Amerikaanse Unto Others zorgt dan weer voor een mix van gothic rock en heavy metal en zorgt hier voor een gedreven en energiek neer gezette sound die ze heel enthousiast weten te brengen. Vooral gitarist Sebastian Silva lijkt het enorm naar zijn zin te hebben op een podium en zorgt zo voor extra visuele prikkels.

*Foto’s: Gravekvlt / The Cemetary Girlz / Aluk Todolo / Unto Others*

Nog veel meer visuele prikkels krijgen we bij Shaârghot, een Frans industrial gezelschap dat hier voor een fantastische show zorgt. Zowel visueel als muzikaal is dat “af” te noemen. Industrial is nochtans niet echt “our cup of tea” in de muziekwereld, maar wat een kracht gaat er uit van deze band die visueel alles uit de kast houdt om het publiek voor zich te winnen. En dat publiek staat dat keer tot erg ver buiten de tent voor het “Temple” podium. We vermoeden dat de capaciteit het dubbel had moeten zijn om iedereen “binnen” te krijgen. Hoe dan ook, een overweldigend muzikaal en visueel spektakel dat duidelijk (veel) hoger mag mikken!

Wij, van MUSIKA, passen voor de synthwave van Priest, al zien we toch een heel pak liefhebbers want de tent voor het “Temple” podium is toch meer dan goed gevuld.

Het Noorse The Kovenant combineert verschillende (sub)genres tot een donkere klankkleur. Zo ontdekken we elementen uit industrial, gothic rock, metal en elektronica in de hier neer gezette sound. Het geheel overtuigd ons echter niet helemaal ondanks het feit dat deze band enkel uit klasbakken bestaat die hun sporen verdienen bij tal van andere bands die ook de nodige podium ervaringen hebben. Nee, spijtig, hier hadden we meer van verwacht.

We kennen in België zowat allemaal de “Marie Louise”, maar in Duitsland gaat dit er een pak steviger aan toe met de Duitse industrial metal van Eisbrecher. Sinds 2003 combineren ze elektro, industrial en metal in koude maar dansbare songs. Volledig in outfit kregen we mechanisch, pompende Neue Deutsche Härte ritmes en theatrale visuals, waardoor de band ideaal was als afsluiter in de “Temple”. Live klonken ze strak, meedogenloos en hyper professioneel.

*Foto’s: Shaârghot / The Kovenant / Eisbrecher*

“Altar”

Het Amerikaanse Tsar mag de spits afbijten op het “Altar” podium en doet dit met een begeesterende show die alle aanwezigen in de ban weet te houden. Dit gezelschap zorgt voor ene mooie mix van power pop en glam rock maar weet het vooral uitstekend te “verkopen”. Vooral de vocalist weet hoe hij het publiek moet bespelen en maakt daar dan ook handig gebruik van. Zo maakt hij een “uitstapje” in het publiek op een flightcase. Met andere dit gezelschap is een band om in de gaten te houden, zeker als het aankomt op live concerten.

Daar mag het Italiaanse Guineapig duidelijk van gaan leren. Dit goregrind gezelschap werkt hun set veel te statisch af, terwijl men ook al niet uitmunt in originaliteit. Ook de interactie met het publiek laat heel veel te wensen over, al ontstaat er wel een circle pit tijdens het laatste nummer. Met andere woorden: echt overtuigen doet dit gezelschap niet.

Ook de hardcore / metal sound van het Ijslandse Une Misere overtuigt ons niet. Opnieuw horen we te veel clichés langs komen en te weinig originaliteit. Gelukkig stoort het publiek zich niet echt ana het feit dat er maar weinig interactie is met hen en kiest dat publiek om zelf maar voor extra beweging te zorgen voor het podium.

Gelukkig zorgt het Amerikaanse Signs Of The Swarm dan wel weer voor een hartverwarmend concert. We krijgen immers bakken energie te zien en te horen die begeesteren. De agressieve, intense en furieuze neer gezette deathcore zorgt voor een enorme ontlading bij het publiek in de volgelopen tent voor het “Altar” podium. Zelfs tot ver erbuiten zien we mensen staan genieten.

*Foto’s: Tsar / Guineapig / Une Misere / Signs Of The Swarm*

We zijn niet de absolute fan van goregrind en dus ook niet van Gutalax, zodat we ervoor kiezen om een andere band aan het werk te zien en te horen.

Het Italiaanse Fleshgod Apocalypse zorgt ook nu weer voor een stevige en krachtige mix van opera en symphonic death metal. De sound van dit gezelschap kruipt al vlug onder je houdt en de band zorgt er steevast voor dat je aandacht geen moment kan verslappen. Dit is immers niet enkel muzikaal top maar ook visueel “af”. De knappe podium présence en de vele beweging op het podium zorgen ervoor dat het publiek ook intens weet te genieten van deze show.

Hadden we al onze portie pure death metal gehad vandaag? We denken van niet. Gelukkig zorgt het Zweedse ensemble Unleashed daar dan voor. Krachtig, brutaal, agressief en vol overtuiging neer gezet krijgen we een heel enthousiaste band te zien en te horen. Meer hebben we alvast niet nodig om de band opnieuw aan ons hart te drukken.

*Foto’s: Fleshgod Apocalypse / Unleashed*

We mochten als MUSIKA geen foto’s nemen bij het melodic death metal ensemble Dethklok en beslisten dan maar om een wat “langere” pauze in te lassen, want ook de andere bands tijdens dit tijdslot werkten met restricties.

“Warzone”

Het Franse hardcore gezelschap van Calcine. Het klinkt allemaal niet slecht en het wordt best wel energiek afgeleverd, maar om ons van MUSIKA echt te overtuigen missen we een pak originaliteit.

Ook het Amerikaanse Gauge Away is, naar onze smaak dan toch, in hetzelfde bedje ziek. Hun mix van hardcore, punk en wat noise rock klinkt helemaal niet onaardig, maar we vallen nergens van achterover. Het is goed en leuk om gezien en gehoord te hebben, maar tien minuten na het concert zijn we het reeds vergeten omdat onze focus door een andere band wordt getrokken.

Het Amerikaanse Pain Of Truth past dan beter bij onze muzikale visie. We zien een viertal dat er heel energiek en gedreven keihard tegenaan gaat. Zelfs technische problemen brengen dit gezelschap niet echt uit de concentratie. Voorlopig vandaag toch de sterkste band op het “Warzone” podium.

*Foto’s: Calcine / Gauge Away / Pain Of Truth*

Spijtig genoeg ligt de “Warzone” uit onze route, en door de enorme publieke drukte is het dan moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk om twee podia te belopen tijdens hetzelfde tijdslot. Zo misten we, helaas, de sets van Guilt Trip (hardcore / metal), Gorilla Biscuits (hardcore), Good Ridance (punk rock) en Walls Of Jericho (metalcore, crossover, thrash metal) compleet.

*Foto’s: Knocked Loose*

Het Amerikaanse Knocked Loose kiest voor een mix van hardcore en punk en zorgt hier voor een heel energieke en gedreven show die ze vrij agressief weten neer te zetten. De fans lusten het allemaal wel, maar voor ons mag het toch net iets meer zijn, zeker voor een band die de lichten mag doven op een festivaldag op een podium. Dus nee, ons kunnen deze heren van niet volledig overtuigen.

“Valley”

Het Franse Black Bile hadden we al eens eerder gezien en hun mix van doom, post rock en wat sludge vonden we toen al veelbelovend. Wel, het lijkt ons alsof de band ondertussen stevig gegroeid is. Net als toen zijn we ook nu onder de indruk van de goed opgebouwde nummers die een donkere klankkleur meekrijgen. Grootste troefkaart voor dit gezelschap lijkt ons de knappe stem van vocaliste Romane Ripnel. Een band die we bij MUSIKA toch beter in de gaten zullen moeten houden.

Wie Crows had verwacht als tweede band op het “Valley” podium, was eraan voor de moeite. De band werd immers last minute vervangen door Lev Radagan. En eerlijk … daar zijn wij van MUSIKA niet echt rouwig om. Dit Duitse duo greep onze aandacht met een wat aparte podium aankleding en een soort van ritueel. Een “danseres” zorgt eerst nog voor wat visuele prikkels terwijl het tweetal een mix van psychedelica en rock over de weide laat schallen. Eigenzinnig, maar goed neer gezet.

De drie dames van het Amerikaanse Faetooth deden het zeker niet onaardig met hun mix van post metal en doom. Voeg daar twee verschillende stemmen aan toe en heel wat variatie in de nummers op gebied van tempo en ritme en je verkrijgt een knap geheel dat ons wel weet te boeien, zonder dat wel compleet overstag gaan.

*Foto’s: Black Bile / Lev Radagan / Faetooth*

De synth pop, dark rock act Prayers is echt ons ding niet. Een vocalist die een synthesizer bediend en wat staat te zwaaien met een microfoon terwijl het “bewaakt” wordt door twee mannen met elk twee zwaarden, kan ons helemaal niet boeien.

Nee, geef ons dan maar Messa, een Italiaans ensemble dat voor een mix van doom, rock en metal kiest waar af en toe ook nog een bluesy gitaarlick in te bespeuren valt. Dit gezelschap zorgt voor een heel intense en beklijvende sound die ze in mooi opgebouwde nummers gieten. Het gitaarwerk is om van te smullen, maar een nog grotere troef lijkt ons de mooie, warme stem van Sara Bianchin die ons diep weet te raken.

*Foto’s: Prayers / Messa*

De psychedelische sludge van Kylesa en de noise rock sound van Health lieten we aan ons voorbij gaan wegens het feit dat we andere bands verkozen en omdat het voor ons onmogelijk was om door het publiek te laveren en op tijd te zijn om meerdere bands in hetzelfde tijdslot te fotograferen of mee te maken.

Ook de set van Jerry Cantrell lieten we compleet aan ons voorbij gaan wegens restricties voor fotografen en omdat we onszelf eens wilden trakteren op ene iets “langere” pauze.

HellFest bewees opnieuw dat metal, anno 2025, absoluut geen grenzen meer kent. Genre, afkomst of stijl – als het vonkt, dan brandt het, en op deze editie stond alles in vuur en vlam. Het was ook een enorm warme, om niet te zeggen uiterst hete, editie qua temperatuur die ons, van MUSIKA, compleet tot het uiterste heeft gedreven. Maar, als men ons vraagt of we er volgend jaar opnieuw bij willen zijn op HellFest is ons antwoord klaar en duidelijk: “ja, uiteraard!”.

Met dank aan de organisatie van HellFest en tal van medewerkers.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf / Luc Ghyselen.