***Noot van de redactie: Nee, accreditatie had MUSIKA niet voor GMM, dus gin onze medewerker er heen om te gaan genieten. Maar zie, in hem is er toch steeds een beestje dat blijft kriebelen en voor een zevental bands zette hij toch maar zijn werkmanspetje (MUSIKA) op. ***

Graspop 2025 – Slotdag: Na drie intensieve festivaldagen viel het doek vandaag over Graspop Metal Meeting 2025. Twee dagen eerder kon het bordje ‘uitverkocht’ al uitgehangen worden – en terecht. Ondanks de grijze wolken en af en toe een verfrissende regenbui, kon de zon het niet laten om in de namiddag weer meedogenloos door te breken. De vermoeidheid van het feestgeweld zat bij velen in de kleren en dat was merkbaar: het publiek reageerde soms wat timide. Toch viel er op muzikaal vlak nog heel wat vuurwerk te rapen.

*Foto’s: Creeper*

De Britten van Creeper mochten voor mij de dag aftrappen in de “Metal Dome”. Drie jaar geleden maakten ze hier indruk met hun duistere goth punk, en ook deze keer was de sfeer meteen juist… althans visueel. Technisch liep het namelijk al snel fout: bij openingsnummer ‘Cry To Heaven’ liet een defecte microfoon het publiek in verwarring achter. Eens dat euvel opgelost was, bleef het geluid echter ondermaats: gitaren verdwenen in de mix, de achtergrondzang tijdens ‘Hannah Greenwood’ was nauwelijks hoorbaar en de basdrum overheerste alles. De gotische intensiteit van een nummer als ‘The Ballad Of Spook & Mercy’ kwam hierdoor nooit echt tot zijn recht. Frontman Will Gould voelde dat ook en zag een eerder lauwe menigte voor zich. Een verdienstelijke poging met ‘Lovers Led Astray’ aan het eind kon de magie niet redden. De sfeer bleef zoals het weer van de ochtend: grijs, kil en net niet.

*Foto’s: Beyond The Black*

Doordat Hardy verstek gaf, kreeg Beyond The Black een plekje op de grote South Stage. Dat bleek een schot in de roos. Opvallend veel mensen verzamelden vroeg op de dag voor deze Duitse symfonische metalband, en die honger naar melodieuze power werd moeiteloos gestild. Jennifer Haben en haar band brachten een strakke set die overtuigde van begin tot eind. Hun mix van melodie, kracht en podiumprésence gaf een energiestoot aan een publiek dat even dreigde in te dommelen. Met hun aankomende “Rising High”-tournee in het vooruitzicht, lieten ze alvast horen dat de lat weer een stuk hoger ligt.

*Foto’s: Krokus*

Als de reïncarnatie van AC/DC even op zich laat wachten, komt het Zwitserse Krokus met veel overtuiging invallen. De veteranen lieten horen dat rock-‘n-roll met een rauwe strot en hamerende riffs nog lang niet dood is. Marc Storace bewees dat hij vocaal nog meer dan overeind blijft en zette het publiek moeiteloos naar zijn hand. Van het knetterende ‘Fire’ tot het zwaar leunende ‘Eat The Rich’, Krokus balanceerde tussen nostalgie en vurige energie. De set bevatte helaas ook enkele covers zoals ‘Pinball Wizard’ en ‘Rockin’ In The Free World’, waarvan je je kan afvragen waarom een band met zo’n rijke discografie daarvoor kiest. Maar de vuisten bleven in de lucht, en de glimlach op Storace z’n gezicht sprak boekdelen.

*Foto’s: Savatage*

Na decennia van afwezigheid stonden de Amerikaanse power metal-iconen Savatage eindelijk op Graspop. En ze maakten die lange wachttijd helemaal goed. Vanaf ‘The Ocean’ was het duidelijk dat hier iets bijzonders gebeurde. De weide stond stampvol, het publiek zong elk woord mee, en de band – onder leiding van een overtuigende Zak Stevens – bracht een set die zowel krachtig als emotioneel was. Het ingetogen ‘Believe’ bracht een broos eerbetoon aan Criss Oliva, waarna met ‘Power Of The Night’ en ‘Hall Of The Mountain King’ het gaspedaal weer werd ingeduwd. Zonder officieel headliner te zijn, voelde dit optreden als een triomfantelijke climax van het festival. Savatage leverde het soort magie waar je jaren later nog over spreekt.

*Foto’s: Triptykon @ Marquee

Triptykon, het project van black metal legende Tom G. Warrior, dook laat op de avond op in de “Marquee” en bracht een set die klonk als een demonische bezwering. De tent was niet volledig gevuld, maar dat leek perfect bij de sfeer te passen: wie bleef, werd ondergedompeld in een nachtzwarte golf van traag, log geweld. De link met Celtic Frost werd niet onder de mat geveegd: enkele klassiekers kregen hun verdiende plaats in de set. Warrior stond er als een sinistere priester, met zijn gitzwarte grimas en bezwerende houding. Geen bindteksten, geen franjes – enkel pure, verstikkende intensiteit.

*Foto’s: Alcest*

Met hun typische mix van shoegaze en post black metal bracht het Franse Alcest één van de meest beklijvende sets van deze editie. In een visueel meeslepend schouwspel liet de band het daglicht overgaan in duister, van zonsopgang tot maanlicht, en dat zowel op scherm als in klank. ‘Le Miroir’ kreeg een daverend applaus, en bij ‘Oiseaux de proie’ stond de tijd even stil. Na vijfentwintig jaar samen spelen, bewijst Alcest dat melancholie en kracht perfect hand in hand kunnen gaan. Een absolute revelatie.

*Foto’s: King Diamond*

Afsluiten in stijl? Dan denk je aan King Diamond en zijn horrortheater. Met “Lucifer Hospital 1920” bracht hij een show die ergens tussen Alice Cooper en een spookhuis op speed zweefde. Zijn karakteristieke hoge uithalen bleven een kwestie van smaak, maar voor de fans was dit puur genot.

De tent werd ondergedompeld in een nachtmerrie van poppen, maskers en vrouwelijke figuranten. Songs als ‘Sleepless Nights’, ‘Eye Of The Witch’ en ‘Burn’ deden het publiek sidderen, lachen én headbangen. Een macabere trip die eindigde met een zucht van “mag het nóg wat langer duren?”

De laatste dag van Graspop 2025 had iets schizofreens: technische problemen, opkomende vermoeidheid, maar ook diepe hoogtepunten en langverwachte reünies. Van de melancholische schoonheid van Alcest tot de bombast van Savatage, van demonische black metal tot “over the top” theatrale metalopera: het was een staalkaart van alles wat deze muziek groot maakt. De weide mag weer rusten, maar wij? Wij tellen alweer af naar volgend jaar.

Tekst en foto’s: Peter Vangelder.