***Noot van de redactie: Om u een zo compleet mogelijke impressie weer te geven van het grootste metal evenement in Frankrijk, HellFest, zijn wij, van MUSIKA, een samenwerking aangegaan met een bevriende site, in dit geval Metalheads.be. Dit betekent dat twee fotografen / journalisten van podium naar podium zijn “gelopen” om u dit “verslag” te kunnen aanleveren. Om het spannend te houden vind je op beide sites andere foto’s!***

HellFest – het grootste festival in Frankrijk op gebied van metal, hardcore, punk en aanverwante (sub)genres – is een vierdaags evenement met zes podia en honderd vierentachtig bands. Althans dat is het aantal dat op de affiche vermeld staat. Op elk moment worden drie podia gebruikt. Zo vallen de shows op “Mainstage 2” meestal samen met die op “Altar” en op “Valley”, terwijl de concerten op “Mainstage 1” meestal samen vallen met die op “Temple” en op “Warzone”. Er moeten dus zo wie zo keuzes gemaakt worden. Elk jaar opnieuw krijgen we als fotograaf een pak restricties mee, maar ook het tussen een mensenzee laveren met duur fotomateriaal, én het versterken van de innerlijke mens, zorgt er voor dat we niet van elke band foto’s hebben of iets te vertellen hebben.

Wij, van MUSIKA, denken dat het in “de hel” niet warmer kan zijn dan op HellFest want op dag drie, zaterdag 21 juni, kregen we er nog wat extra zonnewarmte bij: de thermometer haalde net de achtendertig graden niet.

“Mainstage 1”

De passage van deze pittige rockster bleek meteen haar debuut te zijn op het festival. Het is een solo project uit de negentig waarmee ze zichzelf op de kaart zet met een mix van indie rock en metal. Uitgesproken feel good 90’s nummers zorgen voor een indrukwekkende show met een warme, opbeurende sfeer. Met haar positieve, melodieuze nummers die ergens zweven tussen indie en nostalgische grunge. Zorgde Lucie Sue voor een opvallende passage op HellFest.

Audrey Horne is een Noorse hard rock band, opgericht in Bergen in 2002, waarvan de bandnaam geïnspireerd is door serie “Twin Peaks”. Hun old school hard rock met een moderne flair, geïnspireerd door bands als Thin Lizzy en Alice in Chains, kon het publiek boeien. De sterke riff gedreven melodieën en pakkende zang zorgden voor een energiek publiek. Op HellFest leverden ze een strak, sfeervol optreden.

The Southern River Band, uit Western Australië, brachten een smeuïg, bluesy hard rock geluid en een energieke show. Hun stevige dosis rock en boogie deed me denken aan een jonge AC/DC en dit door hun riffs, humor en strakke grooves. We zullen deze band herinneren als een onweerstaanbare rock ’n roll party.

Op de backdrop van D-A-D staat de volledige betekenis waar deze band voor staat: “Disneyland After Dark”. Deze Deense cowpunk / hardrock band uit Kopenhagen, opgericht in 1982, triggerde dusdanig al met de naam alleen. Niet erg, want ze konden het volledig goed maken met een pak old school hard rock met catchy riffs, opgefleurde jaren tachtig vibes en hun stevige podia présence. Kortom, ze leverden een charmante mix van melodie en rockattitude af.

*Foto’s: Lucie Sue / Audrey Horne / The Southern RIver Band / D-A-D*

De Amerikaanse zanger / gitarist Myles Kennedy werd bekend door Alter Bridge, maar staat ook zijn mannetje met zijn solowerk. Tussen het vuurwerk aan grunts zorgt deze soulvolle alternative rock voor wat evenwicht. Zijn krachtige stem, intieme momenten en virtuoze solo’s zorgen ervoor dat deze topper zich meerdere keren volledig in de spotlight kon zetten. Solo mixt hij hard rock met bluesy introspectie waardoor hij toch een eigen richting liet horen. Zijn albums ‘Year Of The Tiger’ (2018) en ‘The Ides Of March’ (2021) tonen zijn veelzijdigheid. Op deze editie van HellFest bracht hij een gevoelige, krachtige set met sublieme zang.

De Amerikaanse / Britse supergroep Black Country Communion, opgericht in 2009 in Los Angeles door o.a. Glenn Hughes (Deep Purple) en Joe Bonamassa, is een ware masterclass in klassieke hard rock / classic rock. Met een doordrongen geluid dat zich ergens in de seventies gevormd heeft, zorgde deze band voor een knap evenwicht in het ruigere aanbod. Met een pak bluesy tijdloze riffs en soulvolle zang bewezen ze dat er geen enkele sleet zat op hun meesterschap.

Met een stevige tongtwister als bandnaam, Satchvai Band, kon ik half en half vermoeden dat in dit gezelschap wel wat fretwerk ten gehoren zou gebracht worden. Twee van ’s werelds meest invloedrijke gitaristen, Joe Satriani, bekend om melodieuze rock instrumentals, en Steve Vai, beroemd om zijn complexe, virtuoze spel, staan nu zij aan zij op de planken. Het was dan ook een traktatie voor elke gitaarliefhebber van een legendarisch instrumentaal gitaarduel waar techniek, gevoel en intensiteit hand in hand gingen.

Opnieuw geen toelating in de fotopit, al hadden we van MUSIKA dit echt wel graag gehad. Dus opnieuw wat creativiteit aangesneden om toch enkele van deze memorabele momenten te kunnen vastleggen. Deze legendarische Duitse hard rock band uit Hannover draait immers al sedert 1965 mee en alhoewel ze al vele jaren hun afscheid aankondigen zou dit wel eens nabij kunnen zijn. ‘Wind Of Change” heb ik in het verleden veel krachtiger gehoord en het leek zij momenten dat de batterijen van de band nagenoeg op waren. Meer dan respect voor de zestig jaren, maar ondanks het feit het publiek vaak de vele hits meezongen, was “het gewicht” van de jaren absoluut niet weg te steken. Is dit nu echt het afscheid voor Scorpions?

*Foto’s: Myles Kennedy / Black Country Communion / Satchvai Band / Scorpions*

“Mainstage 2”

ADX, een Franse speed / thrash metalband, opgericht begin jaren tachtig in Parijs, mag de derde dag op gang trekken op “Mainstage 2”. Opnieuw is het bloedheet, al in de voormiddag en het zwaarste moest nog komen. Hun klassieke speed metal met stalen riffs in combinatie met de Frans gezongen vocalen lieten je terug katapulteren naar de hoogdagen van de old school metal. Deze iconische band kon me overtuigen dankzij een spervuur aan snelle riffs en militaristische drums. Live waren ze pure energie.

De Zweedse symfonische power metalband Majestica ontstond uit de afsplitsing van ReinXeed en bracht al enkele albums uit, waaronder een waar kerstalbum. – Check ook eens het Youtibe kanaal van de frontman waar hij een pak nummers van een metal jasje voor ziet. – We zien hier een intense prestatie op het podium met bombastische refreinen, power metal flair en theatrale visuals, die volledig in de verwachte lijn zit.

De veteranen van het festival moesten we zoeken bij deze Amerikaanse heavy metal band. Met roots tot in 1975, waar Ross The Boss alias Ross H. Friedman, tevens oprichter van Manowar, nog actief was in Shakin’ Street, brachten ze nummers uit vele soloalbums. Denk aan een heroïsche heavy metal set vol epische riffs, klassieke solo’s en je krijgt een idee van de epische set vol old school metal spirit waarmee onze oortjes daar verwend werden.

Waar Malmö soms de bakermat van de melodieuze rock is, blijkt uitgerekend dit Zweedse avant-garde metal / groove band in 1992 hun ideeën in werkelijkheid om te toveren. Hun technisch verbluffende grooves van progressieve metal en humoristische intermezzo’s zorgden voor een sterke live interactie en een unieke metal experience. Hun live sets was een rollercoaster. Een goede beurt dus voor Freak Kitchen.

*Foto’s: ADX / Majestica / Ross The Boss / Freak Kitchen*

Het van oorsprong Oostenrijkse symfonische metalband Vision Of Atlantis brengt ons vlug in een “feel good mood”. Hun piratengezang zorgt voor vele epische, filmische symfonieën, maar het is wellicht die unieke melodieuze dual vocalen die we nog het meest kunnen waarderen. Dat ze daarnaast ook visueel meer dan te genieten zijn, kan wel eens de basis vormen waarom ze zo geliefd zijn binnen de symfonische metal scene. Hun theatrale liveoptreden op HellFest was bombastisch, emotioneel en meeslepend.

De Duitse symfonische metal band Beyond The Black uit Mannheim, opgericht 2014, combineert symfonische metal met pop invloeden en stevig gitaarwerk. Sinds hun debuut in 2015 zijn ze een vaste waarde in het genre. Op Franse bodem zorgen ze voor een vurige set vol emotioneel geladen soundscapes, waar de heldere vocalen van Jennifer Haben knap uit de verf kwamen. Voeg daarbij hun sterke mix van melodie en power en je zal wellicht verstaan waarom dit gezelschap het publiek uit zijn dak kan laten gaan.

Ook op de Amerikaanse power / prog metalband Savatage uit Florida, alhoewel opgericht in 1979 als Avatar, blijkt weinig of geen sleet te zitten. Ze kenden een lange pauze maar hebben het vuur terug gevonden in 2023. Volgend jaar is zelfs nieuw werk aangekondigd. Vurig als een jong veulen stond de band opnieuw hun publiek te bespelen. We kregen een pak progressive / power metal voorgeschoteld en aan de vele reacties van het publiek blijkt dat ze de band niet vergeten zijn. Een welverdiende, nostalgische, epische terugkeer, die ook wij enkel kunnen toejuichen.

Geen foto’s van heavy metal / NWOBHM legende Judas Priest wegens restricties. Qua beleving op het podium zit er toch een beetje sleet op, maar dat verstaan we natuurlijk na al die jaren. Toch weten de heren het publiek iets meeer dan ene uur lang te boeien met een pak intense klassiekers.

Progressive metal band Dream Theater uit Boston, die in 1985 nog boven de doopvont gehouden werd als Majesty, zorgde ondertussen voor een indrukwekkende lijst van albums. Met hun tour van vorig jaar vierden ze hun veertig jarige carrière met klassiekers in een spectaculaire technische show. Ook hier noteren we we wat vocale slijtage, maar qua muziek is dit toch nog steeds indrukwekkend en intens genieten.

*Foto’s: Visions Of Atlantis / Beyond The Black / Savatage / Dream Theater*

“Temple”

Het Franse Lunar Tombfields speelt bijna een thuiswedstrijd daar de band in 2020 werd opgestart in de buurt van Nantes, zo’n dertig kilometer van Clisson, alwaar HellFest plaats vindt, verwijderd. De band zorgt voor opgebouwde nummers die we als atmospheric black metal kunnen omschrijven waar van alles zit waar de liefhebbers van het (sub)genre van houden:kilte, kracht, duisternis en dreiging. Een goed gevulde tent geniet zichtbaar.

Uit Noorwegen is het dames trio van Witch Club Satan afkomstig. Het drietal heeft zich “vreemd” uitgedost en bij heel wat mannen zullen de temperaturen nog wat gestegen hebben. – We hoorden hier en daar opperen om dit te introduceren als dé dress code voor alle dames tijdens de volgende editie van HellFest. – Hoe dan ook, het drietal zorgt voor een best eigenzinnige mix van black metal met hoge screams die wat occultisme, paganisme, hekserij doen denken. Het zorgt er in ieder geval voor dat de band zijn visitekaartje heeft afgeleverd en dat men er ook heel lovend, op muzikaal vlak dan wel, over spreekt.

Tryglav, een melodic black metal band opgestart in het Italiaanse Arezzo rond de Kroatische artiest Boris Behara zorgde voor een uitstekende zwartgeblakerde set waar melodie en kracht mooi samen worden gebracht en toch voor een dreigende, kille, en duistere sound weet te zorgen. Het is een band die we nog wel eens meer willen zien en horen.

*Foto’s: Lunar Tombfields / Witch Club Satan / Tryglav*

Het Amerikaanse gezelschap Agriculture zorgt voor post black metal. Na een best wel lang uitgesponnen langzame en rustige start, die bijna gaat enerveren, barst het geheel heel furieus open. Ook op visueel vlak gaat het van enorm statisch naar enorm energiek. Op die elementen bouwt de band verder. De energieke uitbarstingen bevallen ons wel, de langzamere en kalmere stukken zijn veel minder aan ons besteed. Een beetje “mixed feelings” dus.

Het Canadese Spectral Wound verbaasde ons ook al in heel positieve zin. Dit black metal ensemble zorgde nochtans voor ene heel traditioneel klinkende black metal sound maar bracht het met volle overtuigen zodat ons gitzwart metalhartje aan het jubelen sloeg. Een echt duistere en kille sound waar een enorme kracht en heel veel dreiging vanuit ging was ons deel. Voeg daar dan een heel energieke en gedreven podium présence aan toe en je begrijpt dat een overvolle tent voor het “Temple” podium compleet uit de bol gaat.

Ook het Russische Grima, een post black metal band, krijgt van ons extra goede punten wegens de uiterst knap opgebouwde en neer gezette tracks die heel wat veranderingen kennen op gebied van tempo, ritme, dreiging en kilte. Dit alles dompelen de gemaskerde heren mooi onder in een band vol duisternis. Daarmee weten ze niet enkel ons te bekoren, maar ook een enthousiast publiek in de overvolle tent voor het podium.

*Foto’s: Agriculture / Spectral Wound / Grima*

Ook het Amerikaanse Deafheaven zal hier een pak nieuwe fans hebben gewonnen dankzij hun heel beklijvende en uiterst knap opgebouwde nummers waar post black metal en shoegaze elkaar weten te vinden. De energieke een gedreven live setting en de uiterst knappe stem van de vocalist zorgen ervoor dat het publiek eigenlijk overweldigd wordt en dan ook heel enthousiast reageert.

De Noor Abbath zorgt met een band onder eigen naam, al wordt ook de naam Abbath Doom Occulta wel eens gebruikt, voor pure black metal waar kracht, duisternis, kilte en dreiging elkaar perfect in balans weten te houden. Ook nu weer zorgt de band ervoor dat een uit zijn voegen barstende tent voor het “Temple” podium volledig meegesleurd wordt in het gitzwarte verhaal dat de heren heel energiek en gedreven neer zetten. We hebben deze band al eens minder gezien op ene podium, maar dit keer was het wel erg goed raak.

Wat een zalige afsluiter is Blood Fire Death niet geworden! Deze band zorgt ervoor dat de nummers van Bathory, of Quorthon opnieuw tot leven worden gebracht. De mix van black metal en Viking metal wordt verbluffend intens en enorm beklijvend neer gezet en is een lust voor het oor. We kunnen dan ook niet anders dan besluiten dat dit “samenraapsel” van fantastische muzikanten voor een geweldig sfeertje zorgen die niemand in het publiek onberoerd laat.

*Foto’s: Deafheaven / Abbath / Blood Fire Death*

“Altar”

Vestige, een Franse band die black metal combineert met ambient stukken, zorgt voor mooi opgebouwde nummers waar rustiger momenten worden afgewisseld met intense en krachtige stukken. Het publiek in de “Altar” tent geniet en de band krijgt dan ook heel terecht veel applaus.

Het Italiaanse Syk verraste ons in uiterst aangename zin. Dit gezelschap zorgt voor een heel krachtige en beklijvende set waarin we elementen ontdekken uit djent, death metal, groove metal en progressive metal. Ze brengen dat best wel enthousiast, maar ook heel vakkundig. Het publiek lust het allemaal ook wel, en geniet zichtbaar van deze gedreven een energieke sound.

Het Britse Urne zorgt voor een heel krachtige, stevige en gedreven sound – Een mix van metalcore, sludge en stoner metal. – die aanslaat bij het grootste deel van het publiek dat samen komt in de tent vlak voor het “Altar” podium. Wij, van MUSIKA, zijn minder overtuigd.

Ook het Noorse Vulture Industries weet een heel pak liefhebbers te overtuigen met een kwalitatief erg hoogstaande sound waarin we elementen uit avant garde, progressive metal en alternative metal in ontwaren. De set kent heel wat variatie in tempo en ritme met een uiterst sterke vocalist als grootste aandachtstrekker.

*Foto’s: Vestige / Syk / Urne / Vulture Industries*

Persefone, uit Andorra verdorie, zorgt voor een mooie mix van progressive death metal en melodic death metal. Het gezelschap zorgt voor heel knap uitgewerkte en opgebouwde tracks die energiek en gedreven worden neer gezet. Tal van verrassende wendingen in tempo, ritme en drieging zorgen ervoor dat iedereen in de overvolle tent voor het “Altar” podium volledige meegesleurd wordt in de muzikale trip die dit gezelschap uittekent. Ook wij van MUSIKA, zijn compleet overtuigd.

Zowel de (progressive) doom metal van het Duitse Wheel, als de mix van post metal met progressive metal elementen van het eveneens Duitse The Ocean lieten we aan ons voorbij gaan, zodat we de muzikale draad in de “Altar” tent terug oppikken met Deense Vola. Dit gezelschap zorgt dan weer voor een heel mooi en krachtig neer gezette set progressive metal. Wij, van MUSIKA, zijn stevig onder de indruk van het technische kunnen en van de podium présence van dit gezelschap, al moet de band toch zijn meerdere erkennen in Persefone, althans dat is onze zienswijze.

Leprous is vandaag de laatste band op het “Altar” podium. Deze Noorse progressive metal band zorgt voor een indrukwekkende sound en showspel maar is een ware ramp voor de fotografen onder ons. We zijn onder de indruk van zoveel klasse en vakmanschap en zien ook dat een meer dan overvolle tent, en zelfs tot ver daarbuiten, staat te genieten bij de kracht en het vakmanschap van dit gezelschap.

*Foto’s: Persefone / Vola / Leprous*

“Warzone”

Het Britse Last Hounds opent de debatten op het “Warzone” podium. De band zorgt voor een heel energieke en gedreven mix van hardcore en punk die ons vooral schatplichtig lijkt aan Frank Carter. Het geheel overtuigt in ieder geval het publiek al zijn wij minder overtuigd wegens te weinig origineel klinkend.

Een mix van hardcore, thrash metal en crossover, dat is waar het Britse Pest Control voor staat. Het geheel klinkt krachtig en agressief, maar mist, naar onze smaak dan toch, de nodige originaliteit om ons te overtuigen.

Het Amerikaanse Spy, uit de San Fransisco Bay Area, zorgt voor een mix van hardcore en punk, en doet dit heel energiek en gedreven op het podium van de “Warzone”. Toch weet deze band ons muzikaal niet te overtuigen, maar het publiek voor het podium lust dit kennelijk wel.

*Foto’s: Last Hounds / Pest Control / Spy*

De “Warzone” ligt, naar onze begrippen, meer buiten onze muzikale comfortzone. Ook het feit dat het te druk is geworden om verschillende podia te bezoeken tijdens het zelfde tijdslot, doet ons besluiten om een aantal bands te skippen op dit podium. Dus over de sets The Chisel (punk rock), Nasty (metalcore), Stick To Your Guns (punk / hardcore) en Terror (hardcore) kunnen we niets zinnigs vertellen, laat staan dat we er wat beelden van hebben.

De Amerikaanse melodic hardcore band Defeater, uit Massachusetts, zorgde dan weer voor krokante, emotionele hardcore met storytelling power en veel crowd interactie. Ze zijn actief sinds 2004 met conceptuele, emotie gedreven releases en dit maakt duidelijk wat los bij hun fans. Als niet fan van het genre pikte ik toch enkele nummers mee waardoor ik zag dat de band de band een intens, emotioneel en verrassend meeslepend verhaal vertelde.

*Foto’s: Defeater*

We missen ook de set van het alternative rock gezelschap Turnstile wegens het feit dat onze prioriteit bij andere bands ligt.

“Valley”

Eerste band op de “Valley” stage vandaag is Howard, een Franse band die voor een alternative rock / noise rock sound kiest dat ons maar zeer matig weet te bekoren. Het gezelschap houdt het bij een heel statische set, al kan het natuurlijk moeilijk anders met drums en piano / keyboards in de rangen. Enkel de gitarist geniet dan van wat “vrijheid”.

De mix van blues rock en stoner rock van het Amerikaanse The Midnight Ghost Train mist originaliteit om ons te overtuigen. Hun te traditioneel klinkende sound gaat er nochtans wel vlot in bij het publiek die zich voor het podium heeft verzameld.

Datzelfde geldt ook een beetje voor het Franse Mars Red Sky dat dus ook aan originaliteit mist, zij het dan dat deze heren voor een mix van psychedelica, stoner rock en doom kiezen. “Oké”, dus, maar niet om echt te stellen dat we de band zo snel mogelijk terug willen zien.

*Foto’s: Howard / The Midnight Ghost Train / Mars Red Sky*

Niet het aangekondigde Oekraïense Stoned Jesus, maar wel het Franse Witchfinder zorgt ervoor dat de weide voor het “Valley” podium stevig davert met hun zware en krachtige sound die een mix vormt van stoner metal, doom en sludge. We horen een knappe sound met voldoende variatie die ervoor zorgt dat het publiek zich vlug meevoeren op een stevige muzikale trip.

Het Britse Conan zorgt voor een heel zware en dreunende sound met hun mix van doom, sludge en stoner metal. De heren zetten die best wel energiek en gedreven neer, althans als je het vergelijkt met andere bands die zich muzikaal ook laten gelden via zo’n mix.

*Foto’s: Witchfynder / Conan*

We vonden, helaas, geen gaatje om de stoner rock / psychedelica van My Sleeping Karma van dichterbij te gaan bekijken of te beluisteren zodat het Amerikaanse Windhand de volgende band voor ons was op de “Valley” stage. Dit gezelschap zorgt voor een mix van stoner metal en doom waarin we ook wel wat elementen uit psychedelica in ontdekken. De nummers zijn goed opgebouwd, maar springen er niet echt bovenuit zodat we het toch allemaal een beetje te stereotiep vinden om ons te overtuigen. Het publiek dat hier voor komt, denkt er echter anders over en geniet zichtbaar.

We gooien het anker terug volledig om met het Amerikaans experimenteel duo Have A Nice Life uit Connecticut, die intussen al zo’n vijfentwintig jaar de wereld terroriseert met hun donkere post punk / shoegaze / industrial mengelmoes. We werden ondergedompeld in atmosferisch geladen, melancholische soundscapes met intens emotionele impact. Niet verwonderlijk dat deze intieme performance bij velen een diepe snaar geraakt heeft.

*Foto’s: Windhand / Have A Nice Life*

We laten verstek gaan voor Russian Circles, een Amerikaans gezelschap dat voor een mix van post metal en post rock zorgt en dat, meest toch, compleet instrumentaal aflevert.

Met dank aan de organisatie van HellFest en tal van medewerkers.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf / Luc Ghyselen.