***Noot van de redactie: Nee, accreditatie had MUSIKA niet voor GMM, dus gin onze medewerker er heen om te gaan genieten. Maar zie, in hem is er toch steeds een beestje dat blijft kriebelen en voor een zestal bands zette hij toch maar zijn werkmanspetje (MUSIKA) op. ***

Dag drie van Graspop: opnieuw vol verrassingen, nostalgie en brute energie.

Onder een staalblauwe hemel en met de geur van zonnecrème en bier in de lucht, ontvouwde zich op Graspop Metal Meeting opnieuw een dag vol muzikale hoogtepunten. Van experimentele waanzin tot onvervalste rock-’n-roll: het publiek werd getrakteerd op een breed scala aan stijlen en sensaties.

*Foto’s: Dødheimsgard*

De Noren van Dødheimsgard, kortweg DHG, bewezen van bij het eerste nummer dat er bij hen géén middenweg is. Hun eerste passage op Graspop begon opvallend ingetogen, bijna bescheiden, maar al snel ontpopte zich een sonische achtbaan die door de “Marquee” denderde als een hogesnelheidstrein. Frontman Vicotnik excuseerde zich ludiek voor het feit dat hij nog niet zat was (“het is tenslotte nog vroeg op de dag”), maar dat gebrek aan alcohol had geen enkele invloed op de intensiteit van zijn performance. Zijn bijwijlen maniakale podium présence en de schizofrene mix van avantgarde, industrial en black metal brachten het publiek in verwarring én extase. Vooral opvallend: een aantal opvallend jonge fans vooraan, die zichtbaar onder de indruk waren van de hallucinante chaos op het podium. DHG was een ervaring die je niet zozeer begrijpt, maar ondergaat. Geniaal? Geschift? Waarschijnlijk beide.

*Foto’s: Oomph!*

Oomph! bracht het feest van de dag op gang op de “South Stage”. De Duitse pioniers van de Neue Deutsche Härte kwamen voor de derde keer naar Dessel, en wat voor één! In hun typische, theatrale stijl – inclusief lange jassen, zonnebrillen en een flinke portie charisma – vroegen ze het publiek om te springen, te roepen, en vooral: om plezier te maken, zo ook zanger Dero Goi, die al snel zijn “pelsen frak” uitsmeet om zich volledig op het entertainen van de massa te storten. Ondanks het vroege uur stond het plein al aardig vol, en dat enthousiasme werkte aanstekelijk. Oomph! leverde een strak optreden af vol dreunende beats, meezingbare refreinen en onvervalste industriële power.

*Foto’s: Dani Hart*

Na al dat muzikale geweld was het tijd voor een frisse pint en wat schaduw in het “Classic Rock Café”, waar Dani Hart meermaals per dag het podium mocht betreden. Wat begon als een zoektocht naar verkoeling eindigde in een vurige ontdekking. De Chileens-Belgische zangeres bracht samen met een indrukwekkende band een stomende show vol klassieke hard rock, scherpe vocalen en – jawel – een flinke snuif chili. Covers, originals en een exclusieve sneak peek uit haar nieuwe ep ‘Slaying Bluebeard’ wisselden elkaar vlot af. Haar stem sneed als een mes door de ruimte, en hoewel het publiek grotendeels mannelijk was, stond iedereen paf van haar présence. Dani Hart heeft het charisma, de stem en het vuur om veel grotere podia aan te kunnen.

*Foto’s: The Dead Daisies*

The Dead Daisies bewezen dat rock-’n-roll geen leeftijd kent. De ouwe rotten, met onder andere John Corabi aan het roer, gaven een stomende set weg op de “Jupiler Stage”. Eigen werk werd naadloos afgewisseld met klassiekers, waaronder een bijzonder gesmaakte cover van ‘Jeremy’ van Creedence Clearwater Revival. Hun sound – stevig doordrenkt van blues en seventies-vibes – werd met een vanzelfsprekendheid gebracht die enkel mogelijk is bij muzikanten van dit kaliber. De Daisies mogen dan al een verleden hebben, ze klonken vooral als een band met nog veel toekomst.

*Foto’s: Spiritbox*

De verwachtingen voor Spiritbox lagen torenhoog. Als “de nieuwe hoop van de metalcore” en een band die volgens sommigen klaar is voor een headlineplek, kregen ze op Graspop een uitgelezen kans om die status waar te maken. Alleen… die kans grepen ze niet helemaal. De eerste nummers misten punch, en het leek alsof zangeres Courtney LaPlante zich wat inhield. Pas halverwege het optreden, bij nummers als ‘Soft Spine’, begon het écht te vonken. De band is duidelijk in evolutie, en wil zich muzikaal verdiepen – maar dat ging op deze festivaldag wat ten koste van de directe impact. Spiritbox was degelijk, met momenten ijzersterk, maar nog net niet klaar om de massa volledig op sleeptouw te nemen.

*Foto’s: Airbourne*

Waar Spiritbox het moest hebben van subtiliteit, bracht Airbourne gewoon een bom van een rockshow. Tijdens ‘Ready To Rock’ knalden de vlammen metershoog de lucht in, pintjes vlogen alle kanten op, en de crowdsurfers kwamen in drommen aangezweefd. De stem van Joel O’Keeffe klonk weliswaar wat schor en te schreeuwerig, maar niemand die daar echt om maalde. ‘Girls In Black’ en ‘Live It Up’ werden uit volle borst meegebruld, en tegen de tijd dat het epische ‘Runnin’ Wild’ werd ingezet, was het plein één groot feest. De Australiërs deden waarvoor ze gekomen waren: het publiek een uur lang in pure rock-’n-roll extase dompelen. Punt.

Graspop toonde zich opnieuw als een festival met oog voor traditie én vernieuwing. Of je nu kwam voor brute black metal, dansbare Duitse industrial, vurige vrouwelijke vocals of ouderwetse rockenergie – er was voor ieder wat wils. En dat alles op één zonovergoten festivaldag? Dát is het echte “Graspopgevoel”.

Tekst en foto’s: Peter Vangelder.