***Noot van de redactie: Om u een zo compleet mogelijke impressie weer te geven van het grootste metal evenement in Frankrijk, HellFest, zijn wij, van MUSIKA, een samenwerking aangegaan met een bevriende site, in dit geval Metalheads.be. Dit betekent dat twee fotografen / journalisten van podium naar podium zijn “gelopen” om u dit “verslag” te kunnen aanleveren. Om het spannend te houden vind je een deel andere foto’s op de andere site!***

HellFest – het grootste festival in Frankrijk op gebied van metal, hardcore, punk en aanverwante (sub)genres – is een vierdaags evenement met zes podia en honderd vierentachtig bands. Althans dat is het aantal dat op de affiche vermeld staat. Op elk moment worden drie podia gebruikt. Zo vallen de shows op “Mainstage 2” meestal samen met die op “Altar” en op “Valley”, terwijl de concerten op “Mainstage 1” meestal samen vallen met die op “Temple” en op “Warzone”. Er moeten dus zo wie zo keuzes gemaakt worden. Elk jaar opnieuw krijgen we als fotograaf een pak restricties mee, maar ook het tussen een mensenzee laveren met duur fotomateriaal, én het versterken van de innerlijke mens, zorgt er voor dat we niet van elke band foto’s hebben of iets te vertellen hebben.

Op dag twee, vrijdag 20 juni, krijgen we een eerste “volle” dag – dat betekent de eerste bands reeds om 10u30 terwijl de laatste noten pas wegsterven omstreeks 02u00 – met muzikaal geweld te verwerken op HellFest. Was het gisteren al om te bakken, vandaag krijgen we temperaturen tot zesenendertig graden voor geschoteld.

“Mainstage 1”

Het Franse rocktrio van Cashemire zag zo’n vijf jaar geleden het daglicht en hebben tot op heden slechts één album uitgebracht. Muzikaal kunnen we hen omschrijven als ‘Rock ’n’ roll in fluweel’, dankzij strakke riffs, soulvolle grooves en vintage vibes. Hoe passend kan een bandnaam zijn?

Als we spreken van een harde en donkere post punk / industrial project, is de kans groot dat we bij Vowws uitkomen. Het van oorsprong Australische gezelschap zorgde voor een intens visueel spektakel, waar rook en licht bepalend waren voor de sfeer op het podium. Hun setlist vulden ze met nummers uit hun twee eerder uitgebrachte albums. Hun energie was voelbaar door strak drumwerk en gaf een kick in de mid-afternoon sfeer.

Het Franse alternative rocktrio Last Train, actief sinds 2014, bracht eerder drie albums uit. Wie houdt van metal zit goed, maar ook wie het Franse chanson kan pruimen, moet dit gehoord hebben. Hun mix klinkt ritmisch, rocky, met een “Piaf”-twist. Fris, verrassend en zeer overtuigend.

Vanuit het verre Mexico verschenen de drie zusjes van The Warning op het podium. Een twaalfjarige samenwerking zorgde voor een tweetal albums. Ze vormen een energiek rocktrio, waarin sterke riffs, gelaagde vocalen en aanstekelijke stadionvibe moeiteloos de blender in gingen. Ze zetten hun reputatie live zeker voort.

*Foto’s: Cashemire / Vowws / Last Train / The Warning*

Het debuutalbum uit 2023 bleek voldoende te zijn om een aantal nummers te sprokkelen om een publiek uit hun dak te laten gaan. Het Frans modern punk / hardcore gezelschap van Royal Republic teistert al sedert 2018 de oren met strak fretwerk en urgente zang, wat een publiek vlot in beweging kon zetten. Fans konden genieten van een goede live ervaring.

De Britse rockiconen van The Cult zorgden voor een luid, brutaal rockgeluid vol dark / gothic vibes. Met acht studioalbums, het laatste uit 2016, op hun palmares konden ze in een minimum van tijd hun publiek begeesteren. Fans konden genieten van een reeks hits met een grootse performance.

Het was voor mij een eerste kennismaking met deze Mongoolse folk metalband. Als een raket schoot het gezelschap omhoog in hun genre, wetende dat ze nu al zo hoog geprogrammeerd worden en nog geen tien jaar op de planken staan. Daarom put The Hu ook nog steeds uit hun debuutalbum, waarbij ze ook soms bij Iron Maiden aanklopten voor een covertje. Het was puur genieten van een culturele explosie, vol traditionele instrumenten, een feit dat verrassend goed aansloeg .

Bij het Britse Muse werden we niet toegelaten in de “fotopit”. Spijtig, maar gezien velen met de hun smartphone opnames en foto’s maakten, werden we ook zelf creatief om dit Britse trio, dat al sedert 1994 op de planken staat, op een of andere manier vast te leggen. Verwacht geen grootse foto’s, het was gewoonweg niet mogelijk maar toch konden we een stukje sfeer capteren van deze muzikanten. Al blijft de discussie over de metal-acceptatie, ze leverden een show af.

*Foto’s: Royal Republic / The Cult / The Hu / Muse*

“Mainstage 2”

Sun is een Belgische band, die in 2018 het daglicht zag. Vrij logisch dat hun setlist bestond uit nummers uit hun ep en hun debuut. Verwacht als opener veel brute pop met onverwachte energie. Het zijn vooral de krachtige zanglijnen die indruk maakten. De ferme portie catchy hooks, die voor frisse afwerking zorgden tussen de metal-bombast, liet het publiek genieten van deze opener.

Johanna Charlotte Wessels is een Nederlands zangeres die bekendheid genoot als leadzangeres van de symfonische metalband Delain. Haar stem, zuiver en vol emotie, bracht melancholische songs en krachtige hymnes. Ze slaagde erin om een intieme sfeer te creëren ondanks het grote podium. Haar debuut solo-album uit 2022 zorgde voor een aantal nummers, waarin ze haar pure, emotionele zangscènes volop kon etaleren.

Amira Elfeky is een opkomende Amerikaanse singer-songwriter die bekend staat om haar krachtige mix van nu-metal, gothic rock en alternatieve metal. Ze brak in 2023 door met haar melodieuze metalcore met cleane en harsh vocals. Sonorisch is ze een cocktail van Evanescence, Linkin Park, Deftones en System Of A Down. We krijgen een ambitieuze geluid te horen, dat het publiek best kon smaken.

*Foto’s: Sun / Charlotte Wessels / Amira Elfeky*

We duiken opnieuw onder in de Duitse symfonische metalcore met Future Palace, dat in 2017 de handen in elkaar sloegen. Hun debuutalbum van 2022 bepaalde de setlist, waarin een aantal symfonisch metalcorenummers gehaald werden. Of wie nog niet echt begrijpt wat ik bedoel, denk aan drama, epische melodieën, cleane en scream-vocalen, een geluid dat we soms wat bij Epica ook terugvinden.

Het Canadees metal collectief Kittie, opgericht 1996, kwam dan weer met charismatische vocalen en heavy riffs. Voor hun nummers konden ze voor deze reünie putten uit zeven albums. Met een nostalgische knal ging het publiek uit z’n dak.

Het Canadese Spiritbox mixt invloeden van o.a. post metal, djent en metalcore in hun sound. Formeel sinds 2016, brachten ze een aantal zware nummers uit hun debuutalbum uit 2021. Hun krachtige dynamiek, technische gitaarwerk en de opvallende vocale veelzijdigheid van frontvrouw Courtney LaPlante zorgde dat de atmosferische brutaliteit van het podium vloeide. Ze zorgden voor een van de zwaarste acts op “Mainstage 2”.

*Foto’s: Future Palace / Kittie / Spiritbox*

Een band die wellicht nog weinig voorstelling nodig heeft, is het Nederlandse Epica, dat sedert 2002 de scepter zwaait in de symfonische metalwereld. Acht albums met een recentste uit 2021, zorgden voor een setlist waarmee het gezelschap niet alleen visueel bombastisch kon uitpakken. De knap uitgespeelde troef, zijnde de orkestrale grandeur van de vocalen van de frontvrouw, bleken ook deze keer effect te hebben op het genietende publiek, die van een theatrale show kan genieten.

Ook voor deze symphonic metal band gaan we het opnieuw in Nederland zoeken. Sedert 1996 bracht Within Temptation acht langspelers uit en dat is meer dan voldoende om een vurige set neer te zetten. Op de planken zagen we een grootse band, die daarnaast ook emotioneel naar voor kon komen. De vele zangpartijen van het uitbundige publiek lieten een niet mis te verstane indruk na. Een erg knappe prestatie voor de misschien iets te korte passage.

De afsluiter van de avond op “Mainstage 2” was het intrigerende Heilung. Ook bij dit gezelschap kan de vraag opkomen wat deze band op een metalfest doet, maar gezien ze headliner waren en telkens een volledig ritueel gaven waar je gewoonweg in meegezogen wordt, loog het er niet om. Persoonlijk is het iets minder mijn ding op muzikaal vlak, maar indruk maken deden ze juist wel met hun visuele show. De donkere Scandinavische neo folk, waar oerklanken, trance en mystiek hand in hand gaan, laat velen in trance achter.

*Foto’s: Epica / Within Temptation / Heilung*

“Temple”

Uit Zwitserland komt Morgarten ons zijn mix van black metal en folk presenteren. De heren starten echt wel vol overtuiging en enthousiasme zodat dit wel eens een heel knappe verrassing zou kunnen worden. Helaas, zorgen technische problemen ervoor dat de band nooit echt compleet volledig op dreef kan komen. Spijtig.

Het Franse Belore is een atmospheric black metal band / project opgestart in 2019 door Aleevok met, sinds 2021, ook Charlie Videau als vaste drummer. De knap opgebouwde nummers krijgen vaak een intro met fluit om daarna stevige en krachtig verder te gaan zonder het folky randje uit het oog te verliezen. Het doet ons wat denken aan wat Saor ook wel neer zet. Een heel knappe set van dit gezelschap dus.

Origineel opgestart in Argentinië zorgt Skiltron voor een mix van Celtic folk en power metal die ze verpakken in krachtige nummers met de nodige aandacht voor melodie, aanstekelijkheid en kracht, zonder het folky element (meestal doedelzak, maar ook fluit) niet te vergeten. Door de vele beweging op het podium, de goed opgebouwde nummers, en de aanstekelijkheid verveelt de set van dit gezelschap geen seconde.

*Foto’s: Morgarten / Belore / Skiltron*

Luc Arbogast zorgt dan weer voor eerder ingetogen muziek die hij en zijn kompanen zo goed als akoestisch neer zetten. We krijgen een folk set te horen waarin accenten uit Bretoense folk en Nordic folk in verweven zitten. Knap, heel knap, hoe je een volle tent tijdens een metal festival zo stil kan krijgen om dan na elk nummer in luid gejuich te laten uitbarsten.

Het Zweedse Månegarm combineert elementen uit folk metal, black metal en Viking metal om tot hun sound te komen. Ze creëren ze een best wel aanstekelijke sound waar heel wat kracht aan bod komt die ze heel energiek en gedreven weten neer te zetten die er voor zorgt dat de overvolle tent bij het “Temple” podium massaal uit de bol kan gaan.

Het Nederlandse Sowulo tekent dan weer een eerder een donkere ingetogen wereld uit waar pagan en folk elkaar de hand reiken. Moeten we het neo folk noemen of toch Nordic folk? Feit is dat er heel wat accenten uit Nordic folk aan bod komen in ene heel uitgebalanceerd geheel dat ons heel diep weet te raken. Als we dan ook zien dat de tent echt wel bomvol staat en dat de mensen er echt genieten van deze intense en beklijvende sound, dan weten we dat we zeker niet de enigen zijn die hiervoor te vinden zijn.

*Foto’s: Luc Arbogast / Månegarm / Sowulo*

Het Noorse Trollfest kiest er steevast voor om een echte feeststemming te creëren met hun folk metal die ze op een ludieke manier proberen aan de man / vrouw te brengen. Wij, van MUSIKA, “oké” voor een paar nummers, maar dan is het er echt wel over naar onze smaak. Maar voor wie een polonaise een “must” is tijdens een folk metal set, is dit een lange polonaise van één uur. Maar nogmaals, voor ons hoeft dit niet.

Helemaal anders waren de Italiaanse power / folk metallers van Wind Rose, een band die in 2009 ontstond. Vier albums, dus daar ook geen probleem om de juiste nummers te vinden om het publiek te boeien. In een Middeleeuwse setting, zweepte de dik ingeduffelde frontman zijn publiek op. Je moet het maar doen bij die temperaturen. Het optreden was feestelijk, thematisch sterk en ritmisch uitnodigend.

Het Duitse In Extremo heeft eigenlijk ene beetje pech, vinden we dan toch, dat hun set samenvalt met die van Heilung. Niet dat we de sound van beide bands hetzelfde vinden, maar we vermoeden toch dat een pak muziekliefhebbers hier een hartverscheurende keuze hebben moeten maken. In Extremo zorgt hier een heel knappe en stevige set medieval folk rock / metal die ze heel energiek en gedreven brengen zodat, wie er bij is in de tent voor het “Temple” podium alvast heel erg geniet.

*Foto’s: Trollfest / Wind Rose / In Extremo*

“Altar”

Het Franse Furies mag de start geven op het “Altar” podium. Dit gezelschap zorgt voor ene mix van hard rock en heavy metal die ze heel traditioneel weten neer te zetten. Ze doen het echt wel goed en krachtig zodat de sound zeker niet oubollig klinkt en zelfs eerder verfrissend in de oren ligt. Vooral de krachtige vocalen en de podium présence vallen in positieve zin op.

Het ook al Franse Hexecutor staat voor een mix van blackened heavy metal en thrash metal. De heren zorgen voor een best wel energieke en gedreven sound die ze mooi weten te brengen op een podium. De hoge screams en de knappe gitaarsolo’s zijn de blikvangers als je het ons vraagt.

Het Duitse The Night Eternal kiest voor traditioneel klinkende heavy metal die ze heel energiek en uiterst gedreven weten te brengen zodat de set nooit verveelt. Vooral de zanger weet de goed gevulde tent vlot mee te krijgen in dit muzikale verhaal.

*Foto’s: Furies / Hexecutor / The Night Eternal*

De temperatuur stijgt nog een stuk, zeker bij een pak heren als de dames van Burning Witches hun opwachting maken. Het vijftal zorgt hier voor een uiterst sterke prestatie die naast een prestatie van de absolute toppers in het heavy metal genre mag geplaatst worden. Wij, van MUSIKA, zagen de band al ettelijke keer aan het werk en vinden deze passage op HellFest het strafste live concert van de band die we al hebben meegemaakt. Absolute topklasse.

Met het van oorsprong Braziliaanse Nervosa komen nog meer dames het podium. Dit gezelschap, onder leiding van gitariste en vocaliste Prika Amaral zorgt voor een heel stevige, krachtige en agressieve versie van thrash metal en death metal zoals ook andere Zuid Amerikaanse bands die kunnen neerzetten. Ook dit gezelschap leverde, naar onze bescheiden mening, de beste prestatie af sinds we Prika ook achter de microfoon vinden. Heel strak, heel energiek, heel gedreven en vol vuur gebracht. Een heel sterke set.

Het Canadese 3 Inches Of Blood wordt aangekondigd middels AC/DC’s “If You Want Blood”. Wat volgt is een heel krachtige mix van hard rock ‘n’ roll en heavy metal die bij momenten wel heel schatplichtig is aan de sound van de Australische band die voor de intro muziek zorgde. En opgelet, als dat goed wordt gebracht, is daar niets mis mee. Vooral niet als men het toch net iets harder, brutaler, agressiever weet te brengen, zijn we heel tevreden. En wij niet alleen als we naar de uitbundige menigte kijken in de overvolle tent voor het “Altar” podium.

*Foto’s: Burning Witches / Nervosa / 3 Inches Of Blood*

Het Duitse thrash metal gezelschap Tankard lieten we grotendeels aan ons voorbij gaan wegens het feit dat we weten dat de heren er graag een thrash feestje van maken met teksten over feesten en bier.

Queen’s ‘We Will Rock You’ kondigt het Amerikaanse thrash ensemble Exodus aan. En wat een bommetje kregen we van dit uiterst energieke en gedreven gezelschap. Zelfs wat technische problemen bij een van de gitaristen haalde vaart niet uit de set. De heren zorgen zo voor een enorm energieke een agressieve kracht die een overvolle tent in vervoering brengt. Zelfs wie thrash metal niet echt omarmd, kan niet anders dan toegeven dat dit een top ervaring is geworden.

Het verschil met Sacred Reich is toch groots te noemen. Dit ook al Amerikaanse thrash metal gezelschap teert vooral op wat ze in de beginjaren hebben neer gezet en de set vinden we eerder saai met na elke twee of drie nummers een pak “uitleg” die de vaart uit de set haalt. Ook op hun versie van Black Sabbath’s ‘War Pigs’ zitten wij van MUSIKA, zeker niet te wachten. Nee, geef ons dan meer Exodus dus.

*Foto’s: Exodus / Sacred Reich*

“Warzone”

Zoals de naam al laat vermoeden, staat hett Franse hardcore / punk gezelschap van Béton Armé met ijzersterk werk in de Warzone om zich van hun meest intense en energieke kant te laten horen. De band, opgericht 2021, gaf alles en de crowd ging volledig los, ondanks het vroege uur en inmiddels ferm opgelopen temperatuur.

*Foto’s: Béton Armé*

Over de Celtic punk rock van Mike McColgan and the Bomb Squad en de punk sound van Frustration kunnen we u helaas niets meer vermelden wegens niet gezien of gehoord. We kunnen immers niet overal bij aanwezig zijn.

Chauvinistisch als ze zijn in Frankrijk, worden we met deze Franse hardcore / punk band ondergedompeld in een bad vol energie. Snelle songs waren een garantie om het publiek in beweging te zetten. Een must voor moshpit liefhebbers die volop konden genieten van verschillende nummers, die uit hun uitgebrachte ep’s en albums geplukt werden, dat is precies wat we krijgen van Lion’s Law.

*Foto’s: Lion’s Law*

Nog een aantal bands die we aan ons lieten voorbij gaan, vooral wegens veel te druk voor het podium van de “Warzone” en omdat we andere prioriteiten verkiezen: Leftöver Crack (punk), The Real McKenzies (Celtic punk rock) en Les Garçons Boucher (mix van punk en alternative rock)

Het Britse The Damned was een van de toonaangevende eerste punkbands, maar zorgt tegenwoordig toch eerder voor een rock ‘n’ roll sound met een punky randje. Ja, je ziet dat de heren al een stukje ouder zijn geworden, maar dat neemt niet weg dat ze nog best aardig kunnen rocken. Toch klinkt het in onze oren allemaal wat gedateerd, net als de manier waarop het gezelschap zich hier presenteert. Maar toch nog eens blij dat we dit gezelschap gezien en gehoord hebben.

*Foto’s: The Damned*

Halve punk legendes Sex Pistols with Frank Carter waren ook al geen prioriteit voor ons en omdat je dan echt moet kiezen, lieten we ook deze band compleet links liggen.

“Valley”

Vandaag mag Warmsand de aftrap geven op de “Valley” stage. Dit trio zorgt voor een best wel energieke en enthousiaste podium présence dat, zo vroeg op de dag, wel gesmaakt wordt. Helaas klinkt het allemaal te clichématig om echt te blijven hangen. Maar als opener mag dit hard rock trio er best zijn.

Het Amerikaanse Castle Rat presenteert zich als viertal die elk een bepaald personage lijken uit te beelden uit verschillende strips of lang vervlogen tijden. De kostuums spreken voor zich en ook een extra figurante mag hier opwachting maken. Visueel is er dus zeker iets te beleven bij deze band. Op puur muzikaal vlak blijven we toch wat op onze honger zitten, al is hun mix van hard rock, metal en doom absoluut niet slecht te noemen, al missen we zeker wat kracht in de vocalen.

De mix van blues rock en psychedelica die door de drie heren van Dirty Sound Magnet wordt neergezet bestempelen we als “oké”, maar ook niet veel meer dan dat. Het Zwitserse trio verdeelt de vocalen broederlijk zodat ze zo voor wat extra variatie zorgen, maar het is al bij al toch te weinig om ons compleet te overtuigen.

Ook het Amerikaanse Sandrider zorgt met hun mix van hard rock en grunge er niet echt voor dat we compleet uit de bol gaan. Slecht is het niet, maar blijven hangen doet noch hun sound, noch hun podium présence.

*Foto’s: Warmsand / Castle Rat / Dirty Sound Magnet / Sandrider*

Wegens de drukte op het festivalterrein, en ook wel omdat we andere bands iets hoger inschatten naar onze smaak kunnen we u niets extra’s gaan vermelden over Arabrot (noise rock) en over Dopethrone (een mix van doom, sludge, stoner metal).

Het Britse Crippled Black Phoenix staat voor een muzikale mix van dark rock, post rock en progressive rock. Deze, naar onze smaak, best wel eigenzinnige mix klinkt bij momenten erg kalm en rustig, om het volgende ogenblik te ontaarden in een heel stevige en intense kracht. Toch is het, naar onze smaak wel te verstaan, niet voldoende om de band echt te gaan aanraden. Ze verliezen dus toch snel onze aandacht.

We verkiezen dit jaar ook andere bands boven het Amerikaanse doom metal gezelschap Pentagram waar vocalist Bobby Liebling nog steeds achter de microfoon staat en dat reeds voor meer dan vijftig jaar, al zitten er wel een aantal hiaten in de geschiedenis van deze band.

*Foto’s: Crippled Black Phoenix / Hermano*

Hermano, een stoner rock band die we bij MUSIKA niet écht kennen maar dat we toch een kans geven. Niet dat er erg actief zijn, want vijf albums in zevenentwintig jaar is niet zo’n grootse prestatie. Die kwam er echter wel op het podium, want hun trage grooves met psychedelische nuances kwamen chill en fuzzy over. Of ik nu fan ben is wat anders, het raakte me wel ergens en die relaxte luistertrip gaf me een goed gevoel.

Met dank aan de organisatie van HellFest en tal van medewerkers.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf / Luc Ghyselen.