***Noot van de redactie: Om u een zo compleet mogelijke impressie weer te geven van het grootste metal evenement in Frankrijk, HellFest, zijn wij, van MUSIKA, een samenwerking aangegaan met een bevriende site, in dit geval Metalheads.be. Dit betekent dat twee fotografen / journalisten van podium naar podium zijn “gelopen” om u dit “verslag” te kunnen aanleveren. Om het spannend te houden vind je op beide sites andere foto’s!***

HellFest – het grootste festival in Frankrijk op gebied van metal, hardcore, punk en aanverwante (sub)genres – is een vierdaags evenement met zes podia en honderd vierentachtig bands. Althans dat is het aantal dat op de affiche vermeld staat. Op elk moment worden drie podia gebruikt. Zo vallen de shows op “Mainstage 2” meestal samen met die op “Altar” en op “Valley”, terwijl de concerten op “Mainstage 1” meestal samen vallen met die op “Temple” en op “Warzone”. Er moeten dus zo wie zo keuzes gemaakt worden. Elk jaar opnieuw krijgen we als fotograaf een pak restricties mee, maar ook het tussen een mensenzee laveren met duur fotomateriaal, én het versterken van de innerlijke mens, zorgt er voor dat we niet van elke band foto’s hebben of iets te vertellen hebben.

Dag één, donderdag 19 juni, begint deze editie van HellFest met een stralende zon en de hoog oplopende temperatuur, zo’n tweeëndertig graden, zou er al meteen diep inhakken. “Gelukkig” komen de eerste bands maar omstreeks 16u30 op het podium.

“Mainstage 1”

Skindred opende op “Mainstage 1” het festival met een explosief optreden met frontman Benji Webbe in rol van Darth Vader, vol energie en interactie. De typische blend van metal, reggae, punk en elektronische beats liet de hele weide dansen en springen. Daarnaast waren groovy hooks en meezingmomenten prominent aanwezig. Het publiek ging volledig los, dansend en zingend, dankzij hun meeslepende melodieën en aanstekelijke vibe. Perfecte opener voor wie houdt van verrassende wendingen en non-stop fun. Ondanks dat Skindred niet altijd populair is, toonde hun show overtuiging. Hun set was zowel chaotisch als strak en laat net deze balans zorgen voor een onvergetelijke festivalervaring. Een toegankelijke maar unieke act die zorgde voor een explosieve, dynamische show vol energie, perfect voor midday-festivalkriebels.

De Finse cello metal legendes Apocalyptica, bekend van hun symfonische metal met klassieke cello’s, keerde terug met hun “classy yet irreverent” Metallica set. Ze brachten hun elegant, technisch en emphatisch meesterwerk met meer dan dertig jaar ervaring feilloos over. Het publiek was onder de indruk van hun intensiteit en uniciteit. Hun show bracht nostalgie en vernieuwing, met herkenbare riffs in een nieuwe jas, waardoor hun technisch vakmanschap met emotionele intensiteit duidelijk werd. Apocalyptica wist elegantie te combineren met rauwe metal-explosies. Een sterk staaltje verfijnde cello-metal, geschikt voor fans van orkestrale arrangementen zonder de metal intensiteit te verliezen.

*Foto’s: Skindred / Apocalyptica / Airbourne / Lindemann*

De Australiërs van Airbourne brachten hun gekende energetische rauwe old-school hardrock à la AC/DC. Frontman’s interactie met publiek, drankgooi-acties en snelle riffs staken eruit. De show zat vol energie, ruwe live-performance die menige moshpits triggerden. Het publiek werd meegetrokken door de vele meezingers die enthousiast ten derde gebracht werden. De muur van versterkers gaf een bombastische impact. Een set van stevige rock’n’roll, waar de stemming vaak hoog oplaaide door de pure, ongefilterde rock en metalacts. Ruwe riffs en drank op het podium rennerij, ze namen de geest van AC/DC over zonder te knoeien. De brug tussen rockfans en metalheads werd naadloos gevormd. Een energieke rock ervaring met herkenbare, meebrulbare nummers.

Voor beide “headliners” op “Mainstage 1” waren er restricties wat betreft fotografen. op Till Lindemann, ook wel bekend als frontman van Rammstein, was er dit jaar onder eigen naam. Toch is ook de sound die hij produceert met zijn band schatplichtig aan een geluid dat we kunnen omschrijven als Neue Deutsche Härte. Het Amerikaanse nu metal / alternative metal gezelschap van Korn mag de lichten doven op dit podium. Wij, van MUSIKA, hebben er eigenlijk niets van opgemerkt.

“Mainstage 2”

Seven Hours After Violet zorgen voor de eerste klanken op “Mainstage 2” met hun krachtige nu metal / metalcore geluid. Het Zweedse kwartet serveerde stevige riffs met rap-achtige vocalen en bouncy drums. De muzikale stijl lag in de lijn van moderne rap-metal, met zwaardere beats en agressief toonbeeld. Ze pasten prima in de lijn met Imminence en Kim Dracula, twee bands die later aan de beurt kwamen: ruig, melodieus en klaar voor moshpits. Fans van rap-metal kregen wat ze wilden in de vorm van stevige riffs, harde beats en serieuze pit energie. Een goede start van de metal avond. Hun songs werden goed ontvangen met moshpit-energie en stevige headbanging. Technisch strak: de groove zat goed en de ritmiek werd consequent gehouden. Voor het publiek bleken ze een krachtige en dynamische keuze.

Qua geluid kregen we hier een manusje van alles. Tasmanische trap / nu metal, goth, funk, death en electro voegden chaos samen. Kim Dracula coverde Lady Gaga-achtige tonen met theatrale flair. De live-uitvoering was brutaal en energiek, met scherpe podium présence. Voor fans van genre-crossovers onmiskenbaar verfrissend en spannend, met technisch strakke beats. Je werd meegezogen in het bizarre universum in een avant-garde performance, een memorabele show vol onverwachte wendingen en visuele flair.z Hij wist het publiek te imponeren met zijn Lady Gaga-cover aura en brutale energie. Spannend en uniek, vooral voor liefhebbers van genre vermenging.

*Foto’s: Seven Hours After Violet / Kim Dracula*

Het Zweedse metalcore gezelschap Imminence trad aan met een cocktail van dynamiek en emotie. De toevoeging van viool bracht diepgang. Hun eerste HellFest ervaring gaat de geschiedenis in dankzij hun een prachtige mix van agressie en melodie. Zanger / violist Eddie Berg was intens en emotioneel, een zeldzame combinatie binnen het genre. Ze speelden nummers van hun laatste albums met groot drama en precisie. Eddie’s vocals schakelden feilloos tussen screams en cleane zang. De klank- en geluidsman zorgden voor een bijna filmische setting. Velen kenden de lyrics woord voor woord. De band straalde professionaliteit en toewijding uit zonder bombastisch te zijn. Imminence bewees dat emotie en agressie perfect samengaan in moderne metalcore.

De Franse band Rise Of The Northstar bracht hun unieke mix van hardcore, nu metal en Japanse manga-stijl. Ze zorgden voor een ware explosie van energie en visueel spektakel. Gekleed als anime-vechters, beukten ze door een set van strakke, groovy riffs. De meebrulbare Franse esthetiek en “Tokyo getinte” agressieve energie maakten indruk op het publiek, die spontaan reageerden met stagediven, circlepits en een wall of death. Voor liefhebbers van bands als Slipknot, Deez Nuts of Limp Bizkit een must-see, voor ondergetekende iets te ver uit de comfortzone. Wellicht door de agressievere aanpak, maar voor elk zijn ding natuurlijk. Riffs en ritme smolten samen tot een visueel en muzikaal spektakel. Een sterke bevestiging van hun positie in de Franse metal scene.

*Foto’s: Imminence / Rise Of The Northstar*

Het ondertussen toch immens populair geworden Electric Callboy lieten we aan ons voorbij gaan wegens het feeit dat wij niet zo tee vinden zijn voor hun sound, een mix van o.a. electronica, metalcore, post hardcore en electronicore.

“Temple”

Black metal fanaten werden al meteen op hun wenken bediend met een heel intense en beklijvende set van Misþyrming, een band afkomstig uit Reykjavík, de hoofdstad van Ijsland. Na een vrij lange intro, die plots afgebroken werd door een enorme krachtige sound verpakt in kille duisternis en omhuld word door een stevige dreiging, zorgt dit gezelschap er immers voor dat elke liefhebber van dit (sub)genre al meteen compleet bij de les is. Een aftrap om “u” tegen te zeggen.

Thy Catafalque, uit Hongarije, zorgt voor een wat eigenzinnige sound met hun visie op avant garde metal waarin wij, van MUSIKA, ook wel wat elementen uit black metal menen in te ontdekken. Hoe dan ook, de band laat het niet aan zijn hart komen en zorgt voor een heel knappe intrigerend concert met vier verschillende vocalisten, twee vrouwelijke stemmen en twee mannelijke stemmen zorgen zodoende voor heel wat variatie. Ook op puur muzikaal vlak weet deze band ons alvast te boeien en te overtuigen.

*Foto’s: Misþyrming / Thy Catafalque*

De Noorse artiest Ihsahn zorgt met en band onder eigen naam voor een sound die we gemakshalve als experimental black metal kunnen omschrijven met technisch hoogstaand gitaar geweld. Wie hiervoor te vinden is kreeg een eerder statische show te zien maar kan zich natuurlijk verwarmen aan het technische gitaarwerk en de toch wel dreigende en krachtige sound die de heren neer zetten. Zowel vocaal als muzikaal is dit toch wel absolute top in zijn subgenre. Wij hebben alvast intens genoten.

Wij horen wel graag een sound met doom en sludge geluiden, maar zijn minder fan van drone. Nochtans is het net deze combinatie waarvoor Sun O))) tekent. Voor een rij van speakers en versterkers zien we twee schimmen in een dichte rook hun sound uit tekenen. Het pakt ons wel, althans de eerste vijf à tien minuten, maar gaandeweg verliezen deze heren toch onze aandacht

*Foto’s: Ihsahn / Sun O))) / Alcest*

Het Franse Alcest, rond mastermind Neige, mag vandaag de lichten doven op het “Temple” podium. Hij en zijn band doen dit met veel klasse. De combinatie van rustiger en kalmere stukken met stevige en krachtige fragmenten zorgt ervoor dat je heen en weer wordt gesleept van het ene uiterste naar het andere, maar het zorgt er wel voor dat de heren je aandacht grijpen en weten vast te houden. Een wat aparte podium aankleding zorgt voor wat visuele prikkels die perfect aansluit bij de mix van shoegaze en post black metal van dit gezelschap.

“Altar”

Niet het eerder aangekondigde Walkways maar wel het Franse progressive metal gezelschap Disconnected heeft de eer om de debatten te openen op het “Altar” podium. We zien een heel energieke band aan het werk die heel gedreven en krachtig uit de hoek komt. Er is heel veel beleving op het podium en dat slaat vlot over op het publiek dat de grote tent al heel goed vult.

Een volle tent laat zich vlotweg meeslepen bij de heel energieke en agressieve set van Mental Cruelty, een symphonic deathcore band uit het Duitse Karlsruhe. De heren zorgen voor ene heel agressieve kracht en gaan er enorm enthousiast en stevig tegen aan. Het publiek gaat dan ook massaal uit de bol en geniet vanaf de eerste tonen tot de laatste noten.

Nog meer enthousiast reageert een overvolle tent bij de set van het Amerikaanse deathcore collectief Fit For An Autopsy. Deze heren zorgen immers voor een fantastische set die ze heel gedreven en energiek op de meute loslaten dat dan al even enthousiast en energiek reageert. Energie geven en terug krijgen heet dat dan.

*Foto’s: Disconnected / Mental Cruelty / Fit For An Autopsy*

Kan het nog energieker of meer gedreven? Jawel hoor, vraag dat maar aan Jinjer dat voor een zinderende set zorgt terwijl het publiek tot heel ver buiten de “Altar” tent staat mee te springen en te genieten. De mix van o.a. metalcore, djent, progressive metal en groove metal die het gezelschap enorm energiek en krachtig neer zet zorgt voor een enorm enthousiasme zodat de grond davert en beeft. Onder de aanvoering van de energieke vocaliste Tatiana Shmayluk zorgt dit gezelschap voor een zinderende sfeer en een enorm enthousiasme.

Wie omstreeks middernacht wat kalmte en rust hoopte te vinden was er aan want daar had het Amerikaanse Whitechapel geen boodschap aan. Wij hebben zo de indruk dat dit deathcore gezelschap er nog een stevige schep bovenop deed als het aankomt op een energieke en gedreven belevenis op een podium en dat nadat we toch al stevig verwend waren geweest in de “Altar” tent. De heren haalden werkelijk zo goed als alles uit de kast zodat de overvolle tent massaal geniet van deze zinderende en energieke show.

*Foto’s: Jinjer / Whitechapel*

“Warzone”

We misten door omstandigheden de eerste twee bands op het “Warzone” podium volledig. Onze excuses dus aan Teen Mortage, dat voor een mix van garage rock en punk tekent, en het punk ensemble Street Dogs. We pikken dus in bij het Britse Soft Play. Hun kenmerkende rauwe punk met een vleug Britse working-class attitude klonk niet altijd even strak, maar “who cares?”, het is de live-beleving die het publiek over de streep kon trekken. Wat de ene zou omschrijven als chaotisch en charmant, bleek voor sommigen slecht met weinig live-impact. De energie op het podium was er wel, maar het kwam niet helemaal over. Fans van de band genoten, maar ze kregen weinig nieuwe zieltjes gewonnen. Muzikaal blijf ik dan ook wat op mijn honger zitten, hun punk, garage en noisy indie gaf me te weinig richting. Een optreden dat verdeelde gevoelens opleverde.

Het Zweedse The Hellacopters staat voor een mix van garage rock, hard rock en punk, en dat sinds 1994. Oké, ze zijn er een tijdlang uit geweest (tussen 2008 en 2016), maar dit hinderde niet om een goede set neer te zetten die we het best omschrijven als energieke en gedreven hard rock ‘n’ roll met een punky randje. We zien een erg goed gevulde weide voor het “warzone” podium intens genieten, maar ons kan het gezelschap toch niet volledig overtuigen.

*Foto’s: Soft Play / The Hellacopters / Turbonegro*

De Noorse punkrockers van Turbonegro trekken een kleurrijk publiek met hun theatrale stijl en campy glam / punk houding aan. In een aantal kernwoorden kan je hun passage omschrijven als een optreden vol attitude, leren outfits en dubbelzinnige teksten. De band speelde hun klassiekers zoals ‘All My Friends Are Dead’ en ‘I Got Erection’. Hun interactie met het publiek was hilarisch en doordrenkt met ironie. Met een eerder rommelig geluid, wat past bij deze stijl, ging het publiek dansend, zingend en headbangend uit z’n dak. Ze zijn misschien niet voor iedereen, maar ze waren absoluut memorabel. Met hun perfecte mix van punk, show en cult-status in één flamboyante cocktail.

“Valley”

Tar Pond, een doom metal band uit Zürich, Zwitserland, mag openen op het “Valley” podium. Dit gezelschap doet het zeker niet onverdienstelijk met hun slepende, trage sound die soms wel heel langzaam vooruit gaat en veel instrumentale passages kent, maar ons echt diep raken en overtuigen, zit er (nog?) niet in.

Wij zijn dan meer te vinden voor de zogenaamde tundra rock – een mix van stoner rock en metal – van het Noorse viertal van Slomosa die voor een heel krachtig geluid tekenen en dat vrij energiek en gedreven weten over te brengen. De goed gevulde “weide” voor het podium zag dat het goed was en geniet dan ook met volle teugen.

Het Amerikaanse Chat Pile kennen we eigenlijk niet zo goed, maar zorgt er wel voor dat een groot publiek zichtbaar geniet van hun mix van noise rock en sludge. Ons doet het maar bitter weinig. Hun naar ons gevoel toch wel bizarre sound zal waarschijnlijk een “love it or hate it” geval zijn. Wij zijn alvast niet echt te vinden voor de sound van deze band.

*Foto’s: Tar Pond / Slomosa / Chat Pile*

Monkey3 zorgde voor een psychedelische reis met een intense, meditatieve vibe. Het werkte als telepathie want iedereen leek verbonden zonder een woord. De Zwitserse stoner / psych band bracht een volledig instrumentale set vol gelaagde gitaarpartijen, trage opbouw en hypnotiserende ritmes. Hun muziek leidde je in een droomtoestand, ondersteund door de kosmische, abstracte visuals. Velen lieten het gewoon over hen komen en stonden vaak met gesloten ogen te luisteren. Technisch zat de band strak in elkaar, met bijzonder goede dynamiek. De ideale plek om even te ontsnappen aan het ander festivalgeweld.

De Britse stoner / heavy metal veteranen van Orange Goblin speelden als laatsten op de Valley stage. Frontman Ben Ward stuurde zijn zware riffs met charisma en humor het publiek in. Ze speelden nummers van hun nieuwe album ‘Science, Not Fiction’ dat vorig jaar uitkwam. Hun setje doom, heavy rock en stoner tracks kwam live uitstekend uit de verf, wat menige moshpits in gang kon zetten. De band speelt al sinds de jaren negentig en dat hoor je aan hun solide maar toegankelijke psychedelische sound, die voor velen ergens tussen Motörhead en Kyuss ligt. Ze bewezen wederom hun status als live favoriet zonder gimmicks, enkel pure stoner power met Britse nuchterheid.

*Foto’s: Monkey3 / Orange Goblin*

Met dank aan de organisatie van HellFest en tal van medewerkers.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf / Luc Ghyselen.