***Noot van de redactie: Nee, accreditatie had MUSIKA niet voor GMM, dus ging onze medewerker er heen om te gaan genieten. Maar zie, in hem is er toch steeds een beestje dat blijft kriebelen en voor een zestal bands zette hij toch maar zijn werkmanspetje (voor MUSIKA) op. ***

Graspop Metal Meeting 2025 – Zonnige metalvreugde op z’n best.

Wat een contrast met vorig jaar. Geen zompige modderbaden of doorweekte kledij dit keer, maar een stralende zon die de weide in Dessel omtoverde tot een zomers paradijs voor de metalfan. De weergoden waren dit jaar duidelijk goedgezind, en dat zorgde van in de vroege uurtjes voor een uitgelaten sfeer. Een gevoel van verbondenheid en collectieve goesting hing in de lucht – en dat weerklonk bij zowat elke band die het podium betrad.

*Foto’s: Psychonaut*

We trapten deze editie af met een thuiswedstrijd van formaat: Psychonaut uit Mechelen opende in een overvolle Marquee, en wat een start was dat. Straf dat deze band, die in België en omstreken al lang geen onbekende meer is in de metalscene, nu pas voor het eerst op Graspop stond. Vanaf de eerste noten werd duidelijk: dit trio is gekomen om te blijven. Hun set was kort maar krachtig, perfect opgebouwd met pieken op de juiste momenten. Het nieuwe werk, waarvan in het najaar een album verschijnt, klonk fris en overtuigend. Als uitsmijter kreeg het publiek ‘Endless Currents’ voorgeschoteld, een gloednieuwe single die meteen op luid applaus kon rekenen. Frontman Stefan De Graef toverde het ene snarenwonder na het andere uit zijn gitaar, en het publiek klapte gretig mee. Afsluiten deden ze met ‘The Fall Of Consciousness’, een logische en krachtige afsluiter. Psychonaut bewees dat ze al veel eerder op Graspop hadden moeten staan, een doortocht die naar meer smaakt. P.S.: op zondag 16 november stelt Psychonaut hun nieuwe album ‘World Maker’ voor in de Ancienne Belgique in Brussel.

*Foto’s: Fleshwater*

Niet elke show loopt zoals gepland. Bij Fleshwater liep het mis nog voor er een noot gespeeld werd. De band leek te laat aangekomen en zat nog midden in de opbouw toen hun tijdslot al begonnen was. Na twintig minuten wachten en een gehaaste soundcheck, konden ze dan toch starten – maar het klonk allemaal net niet. De stem van Marisha Shirar kwam amper door de mix en de Jupiler Stage bleef opvallend leeg. Ondanks hun fysieke inzet op het podium – met grote bewegingen en intense blikken – kwam de muziek nooit echt tot leven. Een jammerlijke gemiste kans voor de Amerikanen.

*Foto’s: Trash Boat*

De Britse band Trash Boat zorgde daarentegen voor een flinke oppepper. Al bijna vijftien jaar brengen ze hun mix van melodieuze punk en pittige hardcore, en op Graspop gingen ze voluit voor de stevige aanpak. Dankzij de nevelmachines bleef het net draaglijk onder de zon, en zodra de groove iets meer richting hardcore evolueerde, kwam het publiek écht los. De eerste moshpit ontstond spontaan en groeide tijdens ‘Filthy’ uit tot een ware uitbarsting van energie. Gitarist Ryan Hyslop droeg ook vocaal zijn steentje bij, wat zorgde voor een extra dynamiek in de set. Een frisse, energieke show die bewees dat emotie en agressie perfect kunnen samengaan.

*Foto’s: Beast In Black*

Wie houdt van bombast en theatrale power metal kon zijn hart ophalen bij Beast In Black. De Finse band, aangevuld met Griekse en Hongaarse leden, bracht een set vol vuur, drama en vocale acrobatie. Zanger Yannis Papadopoulos blies iedereen omver met zijn loepzuivere uithalen die moeiteloos boven het massieve geluid uitstaken. Klassiekers uit ‘Berserker’ en ‘From Hell With Love’ werden uit volle borst meegezongen door een uitzinnig publiek. Bewegend als echte podiumbeesten brachten ze hun show met een flair die perfect paste op de grote North Stage. Graspop ging volledig mee in het verhaal – en liet pas los na het allerlaatste akkoord.

*Foto’s: Terror*

Van finesse naar brute kracht: Terror kwam, zag en verpletterde. De Amerikaanse hardcore formatie rond frontman Scott Vogel bracht een nietsontziende set waarin elke riff, elke schreeuw en elke breakdown recht naar het hart ging. Vogel’s typische “Vogelisms” – zijn korte, opzwepende toespraken tussen de nummers – zorgden voor extra connectie met het publiek. In geen tijd veranderde de Jupiler Stage in een stomende moshpit. Een optreden zoals hardcore hoort te zijn: intens, eerlijk en zonder franjes.

*Foto’s: Epica*

Als “voorprogramma” van Iron Maiden kon Epica onmogelijk half werk leveren – en dat deden ze ook niet. Integendeel. De symfonische metalband uit Nederland bracht een overweldigende show vol vuur, precisie en emotie. Simone Simons straalde zowel vocaal als visueel. Haar hoge sopraanstem klonk zuiver en krachtig, terwijl ze het podium sierlijk beheerste. In nummers als ‘The Last Crusade’ en ‘Fight To Survive’ zorgden vuurzuilen voor een spectaculaire toets. Toch was het niet enkel spektakel – de band speelde technisch perfect en hield de spanningsboog strak gespannen van begin tot eind. Met een uitgebalanceerde setlist, waarin zowel oudere klassiekers als nieuw werk aan bod kwamen, bevestigde Epica hun status als absolute topband. Het contrast tussen Simone’s zang en de grunts van Mark Jansen blijft een sleutelelement in hun unieke sound. Afsluiten deden ze met ‘Consign To Oblivion’, waarbij het publiek volledig los ging. Epica bood een totaalervaring, groots en meeslepend – een waardige afsluiter van een gedenkwaardige festivaldag. P.S. : op zondag 18 januari 2026 speelt Epica samen met Amaranthe en Charlotte Wessels in Vorst Nationaal, Brussel.

Tekst en foto’s: Peter Vangelder.