Im Nebel is een passieproject van Michael Lenz, origineel gestart naar aanleiding van een gedicht van Herman Hesse. Een effectieve lineup bij elkaar sprokkelen ging blijkbaar niet zonder slag of stoot, maar nu is ‘Hypocrisis’ een feit. Het is alvast geen hapklare brok geworden, want de avant-gardistische metal springt zeven kanten tegelijk uit. Er zijn absoluut raakvlakken met het prettig gestoord kantje van een Arcturus of het ontbreken van muzikale grenzen van een Ihsahn. Het orkestrale en frivole karakter doet misschien nog het meest denken aan Arcturus’ ‘La Masquerade Infernale’ wat dit album ook een operette-insteek geeft. Het is leuk en apart, maar niet alles is even geslaagd: zo zijn sommige gitaarlijnen van ‘Life’ niet echt synchroon en zijn een aantal van de genrevreemde uitstapjes doorheen het album iets té. Im Nebel heeft zijn basis in black metal, maar net die meer grimmige passages wringen met het meanderende karakter van het geheel. En ook al heeft de bio de mond vol dat er veel aandacht besteed is aan het gitaargeluid, mist net dat de nodige ballen: te weinig punch, te weinig scherpte. De orkestraties en extra’s zijn voluptueus maar de snaren klinken vaak flets en onbetekenend in het geheel. In de zang van Alexandre Gurchumelia zitten leuke kronkels, maar zijn voornaamste grom komt behoorlijk krachteloos over en zou iets venijniger mogen uitpakken. Enfin, voor avontuurlijke luisteraars is het misschien een leuk plaatje om te ontdekken, maar echt plakken aan de ribben doet het voorlopig nog niet.

Guy Van Campenhout (67)

Octopus Rising

Tracklist: 1. Prolog 2. Where Horizon Starts 3. Life 4. Swarm 5. Smiling Faces 6. When Day Comes After Night 7. Lying Eyes 8. Corridors Of Insanity 9. Inside Out 10. Desolation